Monday, December 27, 2010

බෝඩිම් කිව්වම ඉතින් මේ ලිපි කියවන සමහර ඈයොත් බෝඩිම් වලම ඉඳගෙන මේ ලිපි කියවනවා, අන්තර්ජාලයේ සැරිසරනවා වෙන්නත් පුළුවන්නේ. අද කාලේ කොළඹට පිටින් ඇවිත් රැකියාවල් කරන කොයි තරම් නම් දෙනා සේවා ස්ථාන වල ඉන්නවද බෝඩිම් වල නැවතිලා වැඩට එන. ගැහැණු හෝ වේවා, පිරිමි හෝ වේවා, මේ බෝඩිම් වෙන් වෙන් විදියටයි සේවා සපයන්නේ ඒ ඒ කණ්ඩායම් වලට එක එක පරාස වල මිල මට්ටම් එක්ක. මේවායෙන් ලැබෙන පහසුකම් පවා විවිධාකාරයි කීවොත් වඩාත් නිවැරදියි. ඒ විවිධත්වයට අදාළව තමයි ගෙවන ගාණත් තීරණය වෙන්නේ.

මෙන්න මේ වගෙ බෝඩිම් නිවාස වල නැත්නම් කාමර වලට ලැබෙන එක පහසුකමක් තමයි නිදහසයි, පෞද්ගලිකත්වයයි, රහස්‍යභාවයයි කියන්නේ. සමහරු නම් මේවා නැති බෝඩිම් වල නතර වෙන්නත් අකැමැති තරම්. මෙන්න මේ පහසුකම හරි හැටියට ප්‍රයෝජනයට ගන්නේ කීයෙන් කී දෙනාද? මේ රහස්‍යභාවය තවත් පිරිසක් වැරදියටත් පාවිච්චියට ගන්නවා. සමහරු නම් කියාවි සල්ලි ගෙවනවා නම් මොනවා කර ගත්තාම මොකද කියලා. ඒත් ඉතින් ඕවා ගැන දැන තියා ගන්න එකත් නරක දෙයක් නෙවෙයි කියලායි මම නම් හිතන්නේ. මොකද අනාගතයේදී තමන්ගේ දුව හරි පුතා හරි බෝඩිම් නිවාස වල නවත්තන්න හිතනවා නම් මේ ගැනත් හිතන්න වෙන නිසා. දරු මල්ලො කෙසේ වෙතත් තම තමන්ටම සමහර විට මේ වගේ අත්දැකීම් වලට මුහුණ දෙන්න වෙන්න කලින් දැන ගෙන ඉඳීමවත් හොඳක්. අනිත් දේ තමයි මේ දේවල් අමුතුවෙන් කිව යුතු දේවලුත් නොවන බව. සමාජයේ සිද්ධ වෙන ප්‍රසිද්ධ රහස් වගේ දේවල් තමයි මේ දේවල්.

මේ කාරණාව මට සිද්ධ වුනු දෙයක් නෙවෙයි. මොකද මේ තාක් කාලයකට බෝඩිම් නිවාසයක හරි බෝඩිම් කාමරයක හරි මම වාසය කරලා නැති නිසා. මේ බාහිර අත්දැකීම් මගේම අත්දැකීම් වෙන්නේ කණට ඇහුණු දේවල් විදියටයි. ඒ, ආශ්‍රය කරන්නට ලැබුණු යහළු මිත්‍රාදීන් කියපු දේවල් නිසාවෙන් තමයි.

ඉතින් මේ බෝඩිම් නිවාසත් එක්ක බැඳුණු අර මම මුලින් කියපු නිදහස්කමයි, රහස්‍යභාවයයි නිසාවෙන් සමහර වෙලාවට මේ බෝඩිම් නිවාස වල ජීවත් වෙන පිරිමි ළමයින් නොයෙක් ආකාරයේ සමාජ විරෝධී විතරක් නෙවෙයි සමාජ අසම්මත වැරදි ක්‍රියාකාරකම් වලටත් පෙළඹෙනවා. කොටින්ම මේ වගේ බෝඩිම් කාමර හෝ වේවා, නිවාස හෝ වේවා සූදු පොළවල්, තැබෑරුම් තත්ත්වයටම පත් වෙන අවස්ථාවලුත් ඇති තරම් දකින්නට පුළුවන්. සමහර විට රැකියාවක් හොයාගෙන ගමෙන් කොළඹට එන කෙනෙක් නතර වෙන්න හොයා ගන්න තැන නිසා බේබද්දෙක් වෙන්නත් බැරි නෑ. එහෙම වෙලා තියෙන අවස්ථා ඔයාලගේ ජීවිත වල වුනත් ඇති පමණ හොයා ගන්න තියෙනවා වෙන්න පුළුවන්.

කොහොමින් කොහොම නමුත් මේ හැසිරීම් අහල පහල ගෙවල් වල ජීවත් වෙන උදවියටත් සමහර වෙලා වලට කරදරකාරී වෙන්න පුළුවන්. ඉතින් රාත්‍රී කාලයට වැඩ ඇරිලා මහන්සි වෙලා මෙහෙම බෝඩිම් වලට එන පිරිමි පාර්ශවය ඇඟේ පතේ අමාරුකම් දුරු කර ගන්නේ මධු විත පානය කරලා වගේම තව තවත් දේවල් පාවිච්චි කරලා. උදාහරණයක් විදියට කීවොත් ගංජා වගේ දේවල් පාවිච්චි කරලා. කොටින්ම කීවොත් සූදු පොළක, තැබෑරුමක හා සමාන කෑ මොර දීම් රණ්ඩු සරුවල් වගේ දේවලුත් සිද්ධ වෙනවා. බෝඩිමේ වාසය කරන අය වගේම බෝඩිමට පරිබාහිරින් සම්බන්ධ වුනු උදවිය පවා මේ තාවකාලික තැබෑරුමේ සාමාජිකයින් වෙනවා. මේ වගේ තැබෑරුම් ඇති තරම් හවස් වරුවට නිල නොලත් මට්ටමින් රට පුරාම දකින්නට පුළුවන්. ඒත් බොහෝමයක් තිබුනට හොයන්න ලේසි නෑ. ගෙහිමියන් හෝ බෝඩිම් අයිතිකරුවන් හෝ මේ සම්බන්ධව නිසි ක්‍රියාමාර්ග නොගන්න හේතුව ලැබෙන මුදල නිසාවෙන් හෝ බෝඩිම්කරුවන්ගේ බිය වැද්දීම් හේතුවෙන් වෙන්නට පුළුවනි.

මීට අමතරව කිව යුතු තවත් දෙයක් තමයි, බෝඩිම් කාමර ගණිකා මධ්‍යස්ථාන බවට පත් වෙන ආකාරය ගැන. සමහර අවස්ථාවන් වලදී බෝඩිම් වල වසන පිරිමි පාර්ශවයේ උදවිය තම තමන්ගේ පෙම්වතියන් බෝඩිම් සාමාජිකයන් කිසිවෙකු එහි නැති අවස්ථාවන් වලදී එම බෝඩිම් කාමර වලට ගෙන්වා ගෙන රති කෙළියේ යෙදෙන බව නොරහසක් බවත් කියන්නට ඕනේ. ඒ වගේම ඉන් සමහර අවස්ථාවල් වලදී බෝඩිමේ ඉන්නා සාමාජිකයන් සියළු දෙනා විසින්ම කැමැත්තෙන් වගේම සම්මාදමෙන් මුදල් එකතු කරලා ගණිකාවන් පවා ගෙන්වන අවස්ථා ගැනත් අහන්නට ලැබිලා තියෙනවා. ඒ වගේම ඒවා සිද්ධ වීමත් ඒ වගේ බෝඩිම් ස්ථාන වල දකින්නට ලැබෙන තවත් සුලබ දෙයක්.

මේ දේවල් සිද්ධ වෙන්නේ බොහෝ විට බෝඩිම් නිවාසය අයිතිකරුවන්ගේ අනු දැනීමක් නැතුව හොර රහසේයි. මේ එක්කම කියන්නට තියෙන තවත් දෙයක් තමයි, මේ බෝඩිම් වල වාසය කරන්නන් අසල්වාසී නිවෙස්වල කාන්තාවන් සමග අයතා සබඳකම් පවත්වන්නට පටන් ගැනීම. මේ දේ අවසානයේදී ඉවර වෙන්නේ මුලින් කීවාක් වගේ රති කෙළියේ යෙදීමෙන් අනතුරුව හෝ කලබගෑනියකින් අනතුරුවයි. ඒවාට උදව් කරනා ඒ ඒ කාන්තාවන් සමහර විට මීට ඉහත ලිපියක සඳහන් කෙරුණු තරුණ මොන්ටිසෝරි අම්මා කෙනෙක් වෙන්නත් පුළුවනි. එහෙමත් නැති නම් සාමාන්‍ය පෙළ, උසස් පෙළ කරනා දරුවන් සිටින මවක් වෙන්නත් පුළුවන්. ඒ වගේම තරුණ ගැහැණු දරුවන් වෙන්නත් පුළුවනි. එහෙමත් නැත් නම් මග තොටේදී, බස් රථයේදී හමු වෙන කාන්තාවක් වෙන්නත් පුළුවනි. මේ හැම ආකාරයකම අසම්මත, අනියම් රති සුව විඳීම් ගැන අහන්නට ලැබිලා තියෙන අත්දැකීම් ගැනයි ඒ විදියට මේ ලිපියෙන් පළ කරන්නට හිතුවේ. සමහර විට ඒ ඔයාලගේ සහෝදරියක්, නෑයෙක්, බිරිඳක් හෝ මවක් වෙන්නටත් පුළුවනි.

ඉතින් බලාගෙන ගියාම රට පුරාම හැන්දෑ වරුව වෙද්දී පුංචි පුංචි සුරා සැල්, තැබෑරුම්, රති සුව මධ්‍යස්ථාන, සම්බාහන මධ්‍යස්ථාන, ගණිකා නිවාස බොහෝමයක් ආරම්භ වෙන බව කවුරුත් දන්න රහසක් වෙලා. මේ වගේ සමාජයීය අසම්මත, වැරදි, නොමනා හුරු වීම් හේතුවෙන් බෝඩිමක නතර වෙනවා කියන දේ, ඕනෑම කෙනෙක් හොඳින් සොයා බැලිය යුතු කාරණාවක් වෙලා තියෙනවා. මොකද මේ දේවල් අණ බෙර ගැසීමකින් තොරව, හොර රහසේ සිද්ධ වෙන දේවල් නිසාවෙන්. ආශ්‍රය කරන්නට සිද්ධ වෙන උදවියගේ වැරදි මග පෙන්වීම් වලට යටත් වෙන තරුණයින් මේ නිසා නාස්ති වෙන එක නම් පුදුමයක් නෙවෙයි. ඒ හේතුවෙන් ගැහැණු දරුවන් වගේම කාන්තාවන්, එවැනි අයගෙන් ප්‍රවෙසම් කර ගන්න අතරේ පුරුශ පාර්ශවයේ උදවියත් මේ වගේ දුරාචාරී බෝඩිම් ශිෂ්ඨාචාර වලින් ඈත්ව ජීවත් විය යුතු බවත් මතක් කරන්නට අවශ්‍ය දෙයක් වෙනවා.

Monday, December 20, 2010

එක ගෙදරක මළ බතක් ඉදෙද්දී තවත් ගෙදරක කිරි බතක් ඉදෙන බව ඔයාලා නිකමටවත් හිතුවද? නැහැ නේද? ඇත්තටම මේ ලෝකයෙ දුක සැප කියන අටලෝ දහමේ එන අංග දෙක සමබර වෙන්නේ මෙන්න මේ විදියතයි. මළ බතක් ගෙදරක ඉදෙන්නේ කෙනෙක් පරලොව ගියාමයි. ඒත් එක්කම ඒ පරලොව ගිය කෙනා අළුත් ජීවිතයක් ලබනවා තවත් ගෙදරක. ඒ තැම මනුස්ස වාසයක් නම් කිරිබතක් ඉදෙන එක සතුටුදායක දෙයක් වෙනවා. අපෙන් වෙන් වෙන හැමෝම අපෙන් වෙන් වෙන්නේ මිය යන නිසාම නෙවෙයි. අමනාපකම් නිසාත් අපෙන් සමහරු ඈත් වෙනවා. ඒ ඈත් වීමෙත් දුක සැප දෙකම අන්තර්ගත වෙලා තියෙනවා. හිතන්න ආදරේ කරන කෙනෙක්ට තමන්ව එපා වෙලා දාලා ගියා කියලා. ඒ කෙනා යන්නේ තනියම වුනත්, ටික කාලෙකින් ඒ තනිකම ඒ කෙනාට නැති වෙනවා. ඒ මොකද එයාගේ ජීවිතයට තවත් කෙනෙක් සම්බඳ වෙන නිසා. ඒත් අපි කරන්නේ, අපිව දාලා ගිය අය වෙනුවෙන් ජීවිත කාලෙම අඬ අඬා ඉන්න එක නේද? සමහර විට අපේ ජීවිතෙනුත් වන්දි ගෙවන්න සිධ්හ වෙන අවස්ථාවල් රූපවාහිනියේ ප්‍රවෘත්ති විකාශයක් නැරඹුවාම හොඳට දකින්න පුළුවන් වෙනවා. ඒ වගේම ටෙලි නාට්ය, චිත්‍රපට වලිනුත් ඒ බව දකින්නට පුළුවන්.

මේ හැම දෙයක්ම තාවකාලික වෙන් වීම් විතරයි. ඒ තාව කාලික වෙන් වීම් වලදී හිතට දැනෙන දුක සුළු මොහොතකින් වෙනස් වෙන්න පුළුවන්. සමහර විට ඒ සුළු මොහොත පැයක්, දවසක්, සතියක්, මාසයක් අවුරුද්දක් වෙන්නටත් පුළුවන්. වෑදගත්කම තියෙන්නේ ගත වෙන කාලයේ නෙවෙයි, තමන් කොයි තරම් දුරකත තමන්ගෙන් ඈත් වෙන දේ කෙරේ බැඳිලා තියෙනවාද කියන දේයි. මොකද බැඳීම වැඩි වෙන තරමත ගැලවීම අපහසු වෙන නිසා. හිතන්න මෙහෙම, අපි ගම් බෝතලයකින් ගන්න ගම් වලින් කොළ දෙකක් අලවනවාට වඩා වැඩි ඇලවීමේ හැකියාවක් තියෙන හාකොබොන්ඩ් වගේ දෙයකින් තමයි කැඩුනු බිඳුණු දෙයක් අලවන්නේ. ඒත් මේ කොයි ඇලවීමත් තාවකාලික විසඳුම් විතරයි.

අපි බැඳීම එක්ක එකතු වෙද්දී ජීවත් වෙනවා කියලා හිතුවට, බැඳීම් එක්කම අපිත් වයසට යන එකයි ඇත්තටම සිද්ධ වෙන්නේ. අපි උපන් දවසේ ඉඳලාම බැඳීම් ගොන්නකට දාවයි උපදින්නේ. මුලින්ම දෙමාපියන්ගේ බැඬීම, ඉන් පස්සේ සහෝදර සහෝදරියන්ගෙ, නෑයන්ගේ, අසල්වැසියන්ගේ, පෙම්වතුන් පෙම්වතියන්ගේ, දරුමල්ලන්ගේ ආදී වශයෙන් තමයි. මේ බැඳීම් වල්ට උපේක්ෂාවෙන් ඇලීමයි වඩාත් වැදගත් වෙන්නේ. මොකද බැඳීමේ තරමින් තමයි වියෝවේ දුක්මුසු බව තීරනය වෙන්නේ. ඔය මොන බැඬීම කොහොම සිද්ධ වුනත් අනිත්මටම සිද්ධ වෙන මරණය කියන වියෝවට ඕනෑම කෙනෙක්ට මුහුණ දෙන්න සිද්ධ වෙනවා. එදාට අපිත් එක්ක බැඳීම් ඇති කරගෙන ඉන්න, හිටපු කිසි කෙනෙක්ගේ සහය අපේ මීලඟ භවය සුභ හෝ අසුභ වෙන්නට උදව්වක් වෙන්නේ නම් නැති තරම්. මොකද තමන් හිසට තමන්ගේ අතම සෙවනැල්ලක් වෙන නිසාවෙන්.

මරණය ගැන ගොඩක් දෙනා දකින්නේ අසුභවාදී විදියටයි. ඒ මොකද තමන් ජීවිතේදී විඳපු සැප සම්පත් මරණය කියන සීමාව වෙනකන් විතරක් විඳින්නට සිද්ධ වෙන නිසාවෙන්. ඒ නිසා සමහරු හෙට මැරුණත් අද ජොලි කරලා කියලා සතුටු වෙන්නට පුළුවන්. ඒත් හෙට අපිව භාර ගන්න කොහේවත් කවුරුවත් නැති වෙන්නට පුළුවන්. කොටින්ම ඉපදෙන්නට මිනිස් කුසක්වත්. මනුසත් බව ලැබීම ලොකු පිණක්. ඒ විතරක් නෙවෙයි බුද්ධෝත්පාද සමයක මිනිසත්බව ලබාගෙන ඉපදෙන්නට ලැබීමත් ලොකු පිණක්. එයිනුත් බෞද්ධයෙකු වීම තවත් ලොකු පිණක්. මොකද මරණයේ සීමාව සැබෑම සීමාවක් විදියට පහු කරන්නට පුළුවන් එකම ධර්මය බුදු දහම නිසාවෙන්. ඒ කිව්වේ මරණයේ සීමාවෙන් ඔබ්බේ තියෙන ලෝකයක් නැති, ලෝකයේම අවසාන සීමාව වෙන නිර්වාණය කියන වැට කඩුල්ල පනින්නට උදව් වෙන එකම දහම බුදු දහම නිසාවෙන්.

බැඳීම හේතුවෙන් අපිට අවසානයෙදී ලැබුණු කිසිම දෙයක් නැති තරම්. මොකද ඒ හැම බැඳීමකම අවසානය කඳුළු විලක් විතරක් නිසා. එහෙව් කඳුළු වැගිරුමකින් තොර වුණු බැඳීම් ලිහිල් වුණු මරණයකට මුහුණ දෙන්න අපි කවුරුත් පුරුදු වෙන්නට ඕනේ. අපිට ලංව ඉන්න ගොඩක් දෙනා අන්තිම හුස්ම පිට කරන්න අවුරුදු ගාණක් තිබියදීම අපෙන් නොයෙක් හේතූන් නිසා ඈත් වෙන බව අමුතුවෙන් කිව යුතු දෙයක් නම් නෙවෙයි. ඒ හිත් අමනාපකමක් නිසා හරි, ආරවුලක් නිසා හරි, සමාජ විරෝධී වැදක් නිසා හරි වගේ කුමක් හෝ අතපසු වීමකින් හරි, වැරදි හැසිරීමකින් හරි නිසා වෙන්නට පුළුවනි. මේ හැම දෙයක්ම පන්සිල් බිඳීමට ගොනු කරන්න පුළුවන් කියලා කීවොත් වැරදෙන්නට ඇති ඉඩ කඩ බොහෝ අඩුය.

බැඳීම අඩු තැන දුක නැති බව තේරුම් ගන්න පුළුවන් කමක් දැන් තියාම ඇති කර ගන්නට අවශ්‍ය වෙන්නේ තමන් හැරදා යන උදවිය තවත් අයෙක් සතුටු කරනා නිසාවෙනි. එවන් අය වෙනුවෙන් හඬා වැළපීමෙන් පලක් නැති තරම්ය. තමන්ගේ වෑයමින් අවසන් සීමාව පහු කරන්නට මේ පෝය දවසේදී තීරණය කරන්නට පුළුවන් නම් වඩා සුදුසු වෙනු ඇත. එවිට මළ බතත් කිරි බතක් වනු ඇත.
නාසා ආයතනය පවසන පරිදි නම් නෙවෙයි ආයෙමත් ලෝකෙට හඳ පායන්නේ නැත්තේ. ඇත්තටම හඳ නොපායා තිබුනොත් ලෝකය මොන වගේ වේවිද? දවල් කාලයේදී ඉරෙන් දෙන උණුසුම තුනී කරන්නේ රෑට පායන හඳෙන්. ඒත් මේ ලිපිය ලියන්නට ඇත්තම හේතුවට, වැදගත් කමට විශේෂ තැනක් අයිති වෙනවා මේ කාලය ඇතුලතදී.

දෙසැම්බර් මාසයේ දොළොස් වෙනිදා කියන්නේ බෞද්ධ අපි කාටත් අමතක නොවෙන විශේෂ දිනයක්. මේ විශේෂත්වය සතුටු වෙන්නට පුළුවන් විශේෂත්වයක් නම් නෙවෙයි. එදා තමයි අපිට පායපු හඳ, අපිට නොපෙනී ගියපු දවස. හරියටම කියනවා නම් ලංකාව උඩින් හැමදාමත් පායපු හඳ මින් ඉදිරියටත් නොපායන්න තීරණය වුනු දවස. මේ දවස මගේ ජීවිතේට තවත් වැදගත් දවසක් වෙනවා. සතුටු වෙන්න පුළුවන් දවසක් විදියට ඒ දවස උදා වුනත් අන්තිමට අවසාන කරන්න වුනේ හිතේ මේ නිසා දුකකුත් තියාගෙන. සතුටක් දැනුනා නම් ඒ, මගේ සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයේ අවසාන දවස වීම හේතුවෙන්.

මෙහෙම කියන කොට කාට කාටත් තේරුම් ගන්නට පුළුවන් මේ ලිපිය මොන දෙයක් එක්ක සම්බන්ධද යන වග. ඇත්තෙන්ම එදා ආයෙත් නොපායන්නට ඉරණම තීරණය වුනු ඒ පුර හඳ ගංගොඩවිල සෝම ස්වාමීන්ද්‍රයන් වහන්සේයි. දශක තුනකට ආසන්න කාලයක් පුරාවටම ශ්‍රී ලාංකීය සිංහල බෞද්ධ ප්‍රජාව වෙනුවෙන් හඬ නැගූ මෑත භාගයේ හිටි එකම යතිවරයාණන් වහන්සේ හැටියට ගංගොඩවිල සෝම ස්වාමීන් වහන්සේ ගැන කියන්නට පුළුවන්. මොකද ජාතියේ නැගීම වෙනුවෙනුත් පරිහානියට පත් වෙමින් තිබුණු බුදු දහමේ විවිධ පැතිකඩ ගැන ඉබාගාතේ, මිත්‍යාදෘෂ්ඨීන් පස්සේ දුවන සිංහල බෞද්ධ ජනතාවගේ ඇස් පාදන්නට ලංකා ධරණි තලයට පහළ වුනු සිංහ නාදයක් වැනි උන්වහන්සේගේ දේශන කෞශල්‍යයේ නිහැඬියාව අද අපට තදින්ම දැනෙන කාරණාවක් වෙලා.

හදිසියේ අභිරහස් විදියට සිද්ධ වුන උන්වහන්සේගේ අපවත් වීම අද වෙද්දී හැම දෙනාටම පාහේ අමතක වෙලා ගිහින්. ඒත් ඒ ගැන පිහිටවපු කමිටුවෙන් යම් තාක් දුරකට ඒ සම්බන්ධව කරුණු හෙළිදරව් කරගෙන තියෙන බවත් කිව යුතු දෙයක්. මේ ලිපිය අවසානයේදී ඒ ගැන සොයා ගැනුනු වීඩියෝ පටයකුත් මම මේ ලිප්යෙන් ඔයාලට පෙන්වන්නටයි හිතුවේ. උන්වහන්සේ ආරම්භ කළ මාර්ගයේ ගිය බොහෝ තරුණ පිරිස්, උන්වහන්සේගෙන් අනතුරුව උන්වහන්සේගේ සිංහ නාදය තුරුම්පුවක් කරගෙන රට නගන්නට ඉදිරියට ආ අතලොස්සක් පමණ දෙනා ගැන අවධානය යොමාගෙන සිටියේ, මින් මතුවට රටේ බෞද්ධාගමේ චිරස්තිථිය වෙනුවෙන් ඒ අතලොස්සක් දෙනා කටයුතු කරාවි යන බලාපොරොත්තුවෙනුයි. ඒත් සිද්ධ වුනේ ඒ අනුගාමී අතලොස්සත් නරා වලකට ඇද වැටුනා හා සමාන දෙයක්.

කොහොම නමුත් අද සෝම ස්වාමීන් වහන්සේගේ හෙවනැල්ල ආයෙමත් මේ රටින් මැකිලා යන්නට පටන් අරගෙනයි තියෙන්නේ. සමහර සිවුරු පොරවාගත් ඉලන්දාරී, වෙළෙන්ඳන් නා නා ප්‍රකාරයේ දේවල් රටේ බෞද්ධ ජනතාවට හුරු පුරුදු කරමින් ඉන්න බව මාධ්‍ය වලින්ම පෙනෙන්නට තියෙන කාරණාවක්. ඉන් එකක් තමයි මහායාන දර්ශනයේ එන බෝධිසත්ත්ව වන්දනාවට මිනිසුන් හුරු කරවීම. මේ ගැනත් කලින් මට ලිපියක් පල කරන්නට අවස්ථාව උදා වුනා. ඒ වගේම සෝම හිමියන් තරයේ ප්‍රතික්ෂේප කරපු බුදු දහමට අලලපු හින්දු දේව ඇදහිල්ල වගේම හින්දු දේව විශ්වාසය, අද තවමත් ප්‍රසිද්ධ දේශකයාණන් වහන්සේලා විසින් ප්‍රතික්ෂේප කර නැති වීමත් මතක් කරන්නට ඕනේ දෙයක් වෙලා. මොකද උන්වහන්සේලා විසින් හැම බණක් අවසානයේදීම හින්දු දෙවි වරුන්ගේ නම් පවසමින් ඒ අයටත් පිං අනුමෝදන් කරවන්නට අමතක නොකිරීම හේතුවෙන්.

පන්සිල් රැකීමෙන් ආරම්භ වෙන ආර්ය මාර්ගයේ ගමන් කිරීමයි උන්වහන්සේ සිංහල බෞද්ධයන්ගෙන් බලාපොරොත්තු වුනේ. ඒ අතරේදී රට ජාතිය වෙනුවෙන් හඬක් නගන්නටද උන් වහන්සේ ගත් වෑයම සුළුපටු කර සලකන්නට කොහෙත්ම බැරි තරම්. ඒ බව උන්වහන්සේගේ ආදාහන පූජෝත්සවයේදී ඔයාලා හැමෝටම දකින්නට ලැබෙන්න ඇති රැස් වෙලා හිටි සෙනඟින් වගේම වැගිරුණු කඳුළු ගංගා වලින්ම.

සෝම හිමියන්ගේ හෙවනැල්ල අද ලංකා ධරණි තලයට නොවැටුණාට උන්වහන්සේගේ අඩි පාරේ යන ධර්මධර, විනයධර ස්වාමීන් වහන්සේලා රැසක් ඉන්නා බවත් මතක් කළ යුතුයි. කොටින්ම සෝම ස්වාමීන් වහන්සේගේ දේශන ශෛලියෙන්ම, ඒ හඬින්ම ධර්මය දේශණා කළ හැකි යතිවරයාණන් වහන්සේලා දෙනමක්ම දැනට වැඩ වාසය කරනවා. මටත් උන්වහන්සේලාගේ ධර්ම දේශනයන් අහන්නට ලැබිලා තියෙනවා. ඒ රූපවාහිනියෙන් වගේම ගුවන් විදුලියෙන් විකාශය වුණු ධර්ම දේශනා වලින්. කොහොම නමුත් කණට ඇහෙන ශබ්ධ රසයට වඩා මනසට වැටෙන ධර්ම රසයයි ධර්ම දේශනාවකින් ලැබිය යුත්තේ. ඒ නිසා සෝම සමිඳානන්ගේ මතකය මේ දෙසැම්බරයේ ආයෙමත් මතු කරන්නට මේ ලිපිය උදව්වක් වෙන්නට ඇතැයි මම හිතනවා.

සෝම ස්වාමීන් වහන්සේගේ රුසියාවේදී සිදුවූ අබිරහස් අපවත්වීම පිළිබඳව කරුණු සෙවීමට පත් කළ කමිටුවෙන් ඉදිරිපත් කළ වීඩියෝ පටය.


පෙර පාසල් යන ළමුන් අරන් යන අම්මලා සම්බන්ධ ලිපියක් මම කලින් වතාවකුත් පල කරා මතක ඇති. ඒකෙන් නම් කියවුනේ අවිදින්න පුළුවන් ළමයි වඩාගෙන බස් වලට නැගිලා කරදරයක් නැතුවම ආසනයක වාඩි වෙන්නට අවස්ථාව උදා කර ගැනීම ගැන නේ. මේ ලියන්නට යන කරුණ මීට හාත්පසින්ම වෙනස් දෙයක්. ඇත්තෙන්ම මම ලබපු අත්දැකීමක් නම් නෙවෙයි. එහෙම අත්දැකීමක් ලබපු අයගෙන් අහන්නට ලැබුණු දෙයක් කීවොත් වඩාත් නිවැරදියි.

මේ ලිපිය වැදගත් වෙන්නේ පෙර පාසල් යන අම්මලාටත් වඩා එයාලගේ ස්වාමි පුරුශයන්ටයි. මොකද මේ දේ ඔයාලටත් සිද්ධ වෙලා තියෙන්නට පුළුවනි. ඒ වගේම සිද්ධ වෙන්න තියෙනවා වෙන්නට පුළුවනි. ඒත් මේ දේ තවත් කෙනෙක්ගේ උවමනාවක් නිසා සිද්ධ වෙන දෙයක් කීවොත් වඩාත් නිවැරදියි. මොකද තනි අතකින් අත්පුඩි ගහන්නට බැරුවාක් වාගේම මේ දේටත් දෙන්නෙක්ගේ කැමැත්ත තියෙන්නම වෙනවා. එක අතකට පෙළඹවීමක් කියලාත් කියන්නට පුළුවන්.

මේ දේ ගැන දැන ගන්නට ලැබුනේ මීට අවුරුදු තුනකට විතර කලින් තියාමයි. ඒත් එතකොට බ්ලොග්කරණයට ඇවිල්ලාවත් හිටියේ නැතිනිසා, ඒ දේ අදටත් සමාජයේ සිද්ධ වෙන නිසාත් මේ ගැන දැන් හරි ඔයාලට කියන්නටයි මේ ලිපියෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ. ඇත්තෙන්ම කියනවා නම් මේ දේ අදාළ වෙන්නේ අලුත විවාහ පත් වුනු තරුණ වියේ ඉන්නා කාන්තාවන්ට, එහෙමත් නැතිනම් පෙර පාසල් දරුවන් රැගෙන යන තරුණ අම්මලාටයි.

ඇත්තෙන්ම මම තොරතුරු තාක්ෂණය සම්බන්ධ ඩිප්ලෝමාවක් හදාරද්දී ඒ පංතියේ හිටපු පිරිමි ළමයින් අතින් තමයි මේ දේ සිද්ධ වෙලා තියෙන්නේ. නම් ගම් කියන්න හොඳ නැති නිසා ඒ ගැන සඳහනක් නොකර සිටීම වඩා හොඳ කියලායි මට හිතෙන්නේ. ඉතින් මේ පංතිය ආසන්නයේම පෙර පාසලකුත් තිබුණා. බොහෝ වෙලාවට මේ පිරිමි ළමයින් පිරිස පංතියේ විවේක කාලයේදී මේ පෙර පාසල අසල ගැවසුන බව ඔවුන්ම කියා සිටියා. පංතියේ විවේක කාලයට තමයි බොහෝ වෙලාවට පෙර පාසල අවසන් වෙන්නේත්. ඉතින් මේ ගැවසීමෙන් ඒ අයට ඒ පෙර පාසලට දරුවන් රැගෙන ආ තරුණ කාන්තාවන් කීප දෙනෙක් එක්කම කාමුකව හැසිර රති සුව විඳින්නටත් අවස්ථාව උදා වෙලා තියෙනවා. නිතර ගැවසිලා ඒ කාන්තාවන් සමග කතා බහට වැටිලා එයින් ඇති කර ගන්නා සුහදතාවලින් ඇරඹෙන දෙයින් තමයි අවසානයේ මේ වගේ දෙයක් සිද්ධ වෙන්නේ.

මෙන්න මේ දේ තමයි සමහරක් තරුණ මව්වරුන් තම ස්වාමිපුරුශයන්ට රහසේ කරන, කරන්නට සිද්ධ වෙලා තියෙන සහ කරන්නට පෙළඹෙවෙන දෙය. මේකට ඒ ඒ තරුණියන්ටම විතරක් දෝෂාරෝපණය කරන්නට බෑ. නමුත් නොකරත් බෑ. විවාහ පත්ව දරු මල්ලන් ලබා සිටියදීත් වෙනත් අය සමග කාමුකව හැසිරීම අනුමත කළ නොහැකි දෙයක් නිසාවෙන් ඔවුන් සතුවද මීට දැඩි වරදක් පැටවෙනවා. ඒ වගේම මේ වරදට ඒ කාන්තාවන් පොළඹවා ගන්න තරුණයින් සතුවත් වරදක් සැමවිටම තිබෙනවා. ඒ ගැන මගේ කලින් ලිපි කීපයකම වගේ මම සඳහන් කරලාත් තියෙනවා. මේ දේවල් වලට ඇත්තම හේතුව සමහර විට ඒ කාන්තාවන් තරුණ වයසේ පසු වීම හෝ තම ස්වාමිපුරුශයන්ගෙන් නිසි සැලකිලි නොලැබීම වෙන්නත් පුළුවනි. ඒ වගේම තම ස්වාමිපුරුශයන්ගෙන් සතුටට පත් නොවීමත් වෙන්න පුළුවන්. කරුණු බොහෝමයක් මේත් එක්කම මතු වෙනවා. ඒත් ඒ ඒ කෙනාට බලපාන කරුණු එකිනෙකට වෙනස් වෙනවා.

ඉතින් ඒ නිසා මේ වගේ දේවල් වලින් විතරක් නෙවෙයි තවත් නා නා ප්‍රකාර ආකාර වලින් තම තමන්ගේ බිරින්දෑවරුන් ආරක්ෂා කර ගන්නට ස්වාමිපුරුශයන්ට සිද්ධ වෙලා තියෙනවා. ඒ වගේම වෙන්නත් පුළුවන්. තම බිරින්දෑවරු මේ වගේ අපචාර වලට කැමැත්තෙන්ම ලක් වෙන බව නොදන්නවා වෙන්නත් පුළුවන්. මේ එක සිද්ධියක් ගැන ලියවුනු ලිපියක් පමණක් වූවාට මින් එහා අපි නොදකින බොහෝ දෑ සම්බන්ධයෙන් නොලියවෙන ලිපි බොහෝ ප්‍රමාණයක් තියෙන්නටත් පුළුවනි.
මේ ලිපිය සම්බන්ධ වෙන්නේ මගේ රැකියා ස්ථානයත් එක්කයි. මෑතකදී රැකියා ස්ථානයේදී ලබපු අත්දැකීමකුයි මම මේ ලිපිය හරහා ඔයාලට කියන්නට හදන්නේ. මම සේවය කරන්නේ පෞද්ගලික ආයතනයක අන්තර්ජාල වෙබ් යෙදවුම් සංවර්ධක කෙනෙක් හැටියට නේ. කට්ටියට එහෙම කිව්වාම තේරුනේ නැතිනම් සිංහලෙන් කියනවා නම්, Internet Web Application Developer කෙනෙක් කිව්වාම දැන් තේරෙනවා ඇති කියලා මම හිතනවා. ඉතින් වැඩ කරන්නට තියෙන පරිඝණක භාශාව තමයි PHP කියන්නේ. ඒක පරිඝණක භාශාවක් කියනවාට වඩා වෙබ් අඩවි සංවර්ධනය කළ හැකි භාශාවක් කීවොත් වඩාත් නිවැරදියි.

මේ සිද්ධිය වුනේ මීට සතියකට හෝ දෙකකට උඩදී. අපේ ආයතනයට මේ දවස් වල අළුතින් පිරිස් බඳවා ගැනෙනවා. ඒකට ඉතින් එන හැමෝටම සම්මුඛ පරීක්ෂණයකුත් පවත්වලා විතරක් බඳවා ගන්නේ නෑ. සම්මුඛ පරීක්ෂණයට අමතරව පොඩි ක්‍රියාකාරකමකුත් කරන්න දෙනවා. අයදුම් කරලා තියෙන රැකියා අවස්ථාවට අදාළවයි ඒ ක්‍රියාකාරකම ලැබෙන්නේ. මේ අත්දැකීමට මමත් මුහුණ දුන්නා. ඒ නිසාවෙනුයි අද මම එම ආයතනයේ සේවකයෙක් වෙලා තියෙන්නේ.

මෙන්න මේ වගේ සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට ආව කෙනෙක් ගැනයි මේ කතාව ලියන්නේ. ඇත්තෙන්ම සාමාන්‍යයෙන් පරිඝණක ක්‍රමලේඛ භාශාවක් ඉගෙන ගන්න ඕනෙම කෙනෙක් දන්නවා ඒකේ මුලින්ම කේතනය කරන කොට පටන් ගන්නේ මොන විදියෙන්ද කියලා. අපි උදාහරනෙකට කියමුකෝ ජාවා (Java) කියන ක්‍රමලේඛ භාශාව. මම මේක තෝරා ගන්නට හේතුව වෙන්නේ විෂුවල් බේසික් (Visual Basic) වගේ භාශාවකට මේක අදාල කර ගන්න බැරි නිසා. ඉතින් ජාවා වගේ එකක මුලින්ම අපි කේත ලියන්න හුරු පුරුදු වෙන්නේ එක්කෝ නෝට්පෑඩ් හරි නැත්නම් ඒ වගේ මෘදුකාංගයක පිහිටෙන් නේ? ඉතින් PHP කියන ක්‍රමලේඛ භාශාවටත් ඔය ටික බලපානවා. මුලින්ම අපි අතින් කේත කරනවා නෝට්පෑඩ් වල. නැත්නම් කවදාවත්ම ඉගෙන ගන්න බැහැනේ නියම අර්ථය.

ඉතින් මේ වගේ ක්‍රමලේඛ භාශාවක් ඉගෙන ගනිත්දී අනිවාර්යෙන්ම ඉගෙන ගන්න පියවරක් තමයි දත්ත ගබඩාවකට එහෙමත් නැත්නම් ඩේටාබේස් (Database) එකක් සම්බන්ධ කරගෙන මෘදුකාංග කේතනය කිරීම. මේ දේත් අපි මුලින්ම අතින්ම කේත ලියලා කරන්නයි ඉගෙන ගන්නේ. පස්සේ තමයි අපි වෙනත් මෘදුකාංග හරහා මේ කේත ඉබේ ලියවෙන්නට තාක්ෂණය උපයෝගී කරගෙන වැඩ ඉක්මන් වගේම පහසු කර ගන්නේ.

අපේ ආයතනයට පැමිණි එක අපේක්ෂකයෙකුටත් තමන්ගේ සම්මුඛ පරීක්ෂනයෙන් පස්සේ පොඩි ක්‍රියාකාරකමක් කරන්නට අවස්ථාව ලැබුණා. ඒ ක්‍රියාකාරකම කරන්නට තියෙන්නේ දත්ත ගබඩාවකට (database) සම්බන්ධ කරලා. බොහෝ විට PHP ක්ෂේත්‍රයේදී අතින් කේත කිරීම තමයි වඩාත් දකින්න ලැබෙන්නේ. ඒ වෙනුවට වෙනත් මෘදුකාංග භාවිතාවෙන් කේත ඉබේ ලියවෙන අවස්ථාවන් දකින්නට ලැබෙන්නේ අඩුවෙන් වෙන්න පුළුවන්. මොකද අවශ්‍ය හැම දේටම අදාල කේත ස්වයංක්‍රීයව ලියවන්න ක්‍රමයක් ඒ හැම මෘදුකාංගයකම අඩංගු වෙන්නේ නැති නිසා. වෙබ් සංවර්ධක කේත කරන්නට හොඳම ගණයේ මෘදුකාංග අතරින් ඩ්‍රීම්වීවර් (Dreamweaver) කියන මෘදුකාංගය විශේෂ තැනක් ගන්නවා. මෙයිනුත් කේත ස්වයංක්‍රීයකරණය කරන්නට පුළුවන් හැකියාව තියෙනවා. කොටින්ම දත්ත ගබඩාවක් සම්බන්ධ කර ගැනීමට අවශ්‍ය කේත අපිට යතුරු පුවරුවට අතවත් නොතියා ගොඩ නගා ගන්නට පුළුවන්.

ඉතින් මේ කියන අපේක්ෂකයාත් දත්ත ගබඩාවට යෙදුම (application) සම්බන්ධ කරන්නට තෝරා ගත්තේ ස්වයංක්‍රීය ක්‍රමයයි. ඒත් එතැනදි පොඩි ප්‍රශ්නයක් මතු වුනා. ඒ තමයි අදාල දත්ත ගබඩාවට පරිගණක මෘදුකාංගයක් හරහා සම්බන්ධ වෙන්නට, ඇති පමණ අනුමැතියක් (permissions and privileges) ඒ දත්ත ගබඩාව අඩංගු පරිඝනකයේ නොතිබීම. ඉතින් මේ කෙනාට ඒ දත්ත ගබඩාවට සම්බන්ධ වෙන්න ක්‍රමයක් තිබුනේම නෑ. පස්සේ අපි ඉල්ලීමක් කරා දත්ත ගබඩාවට සම්බන්ධ වෙන පේළි දෙක තුනක විතර කේතනය අතින් කේතනය කරන්න කියලා. ඒත් ඒ වෙලාවෙදි ඔහු එයට අසමත් වුනා විතරක් නෙවෙයි ස්වයංක්‍රීය ක්‍රමයෙන් සම්බන්ධ නොකලොත් දත්ත හුවමාරු කර ගන්නටත් බැරි බව විස්තරාත්මකව අපට කියා සිටියා. ඒත් ඒ ක්‍රමයෙන් බැහැර වෙලා අතින්ම කේතනය කරන අනිත් හැම දෙනාම දන්න කරුණක් තමයි ඔහු කියූ දෙය සැබෑවක් නොවන බව. ඉතින් අවසානයේදී මේ අපේක්ෂකයාම ඒ සම්මුඛ පරීක්ෂණයෙන් ඉවත් වෙලා ගියා.

ඔන්න ඔය දේ නිසා තමයි මේ ලිපියේ මාතෘකාවට එහෙම දැම්මේ. මොකද ඉගෙන ගන්න දෙය සුළු පටු විදියට දකින්න හොඳ නැති නිසා. ඒ වගේම ඉගෙන ගන්න දෙය මුලින්ම ඉගෙන ගත යුත්තේ යාන්ත්‍රිකව නොවෙන බව. හරය නිසි වීදියට ඉගෙන ගත්තොත්, යාන්ත්‍රීකරණයට පිය නගින එක සුදුසු දෙයක් විදියටයි මගේ අදහස. ඒ නිසා ඔයාලා හැමෝටමත් පරිඝණක ආශ්‍රිත ඉගෙනීම් කටුයුතු වලදී හරයන් දැන ගැනීම වඩා ප්‍රයෝජනවත් බවත් මතක් කළ යුතුයි.

Sunday, December 5, 2010

මීට කලින් පළ වුනු ලිපියේ සඳහන් වුනේ මෑතකදී නිකුත් වුනු චිත්‍රපටයක් ගැන නේ. ඉතින් ඒ ලිපියේ අග භාගයේදී හිතන්නට යමක් ඉතුරු වුනා නම්, ඒ හා සම්බන්ධව යමක් පවසලා තියෙනවා නම් ඒ ගැන කතා කරන්නටයි මේ ලිපියෙන් අදහස් කරන්නේ. ඒ ලිපිය ඔයාලා කියෙව්වා නම් ඒකේ සඳහන් කරලා තියෙනවා බුදු රජාණන්වහන්සේ ගැනත්. මේ ලිපියේ මාතෘකාව ගැන කියද්දී නම් අවතාර පිළිබඳව කියන, අදෘශ්‍යමාන බලවේග හා සම්බන්ධ දෙයක් ලිපියක් නොවෙන බව පහුගිය ලිපියෙන් දැන ගන්නට ඔයාලට පුළුවන් වේවි.

අවතාර්වරයෙකු කියන්නේ ආධ්‍යාත්මීය බලයෙන් භූත හතර නම්‍යකරණය කරන්නට පුළුවන්, එහෙමත් නැත්නම් දමනය කළ හැකි පුද්ගලයෙක් හැටියටයි පසුගිය ලිපියෙන් සඳහන් වුනු කතාවේ කියැවෙන්නේ. භූත ලෙසින් මෙහිදී හඳුන්වන්නේ බුදු දහමේ සඳහන් වෙන පඨවි, ආපෝ, තේජෝ සහ වායෝ කියන සතර මහා භූත රූපයනුයි. මා මුලින් සඳහන් කළ කතාවේ මේ සතරට ලැබී ඇති අර්ථයන් වඩාත් පැහැදිලි වන්නේ ඒවාට යොදා ඇති වචන වලින්. ඒ, භූමිය (Earth), ජලය හෝ දිය (Water), ගිනි හෙවත් අග්නි (Fire) සහ වායු (Air) වශයෙන්. මේ හතර බුදු දහමේත් මීට වඩා අර්ථ නිරූපණයන්ට බඳුන් වෙලා තියෙනවා. නමුත් බුදු දහමින් පෙන්වා දෙන අර්ථ දැක්වීම ඉතාමත්ම ගැඹුරුතාවකින් සහ හරයකින්ද යුක්තයි.

අවතාර්වරුන් පුනරුප්පත්තිය ලබන පිරිසක්. ඔවුන් පහළ වන්නේ සැලකිය හැකි කාල පරාසයක් ඇතුලතදීයි. එහෙමත් නැතිනම් ඔවුනගේ ක්‍රියාකාරීත්වය ආරම්භ වන්නේ වර්ෂ ශතකයක් තුලදී පමණ බවත් හිතන්නට පුළුවනි. බුදු කෙනෙකුන්ගේ පහළ වීමකට වඩා අවතාර්වරුන්ගේ පහළ වීම ඉතා ශීඝ්‍රයෙන් සිදුවන්නේ ඔවුන් පුනරුප්පත්තිය ලබනා නිසාවෙන් විය හැක. මන්දයත්, බුදු කෙනෙකුන් ලොවට පහළ වන්නට ගත වෙන කාල පරාසය වර්ෂ ශතකයක් නොව වර්ෂ අසංඛෙය්‍ය කල්ප ලක්ෂයක් තරම් දක්වා වත් දීර්ඝ වන නිසාවෙනි. ඊට හේතු වන්නේ බුදුවරුන් නිර්වාණයට පත් වීමයි.

බුදුවරයෙක් ලොවට පහළ වන්නේ ලෝකවාසීන්ට ධර්මය දේශණා කොට චතුරාර්‍ය සත්‍යය අවබෝධ කරවා ඔවුන්ව යහ මගට ගෙන ආර්ය ප්‍රතිපදාවේ පිහිටුවීමට උපකාර කිරීම සඳහායි. ඒ වගේම බුදු රජාණන් වහන්සේ නමක් සතුව අපරිමිත, සැසඳුමකට ලක් කළ නොහැකි අයුරේ ශක්ති ප්‍රමාණයක් සහ හැකියා කෞශල්‍යයක් අන්තර්ගතව පවතී. බුදු කෙනෙකුන්ගේ ගුණ සමුදාය පිළිබඳව කතා කර අවසන් කළ නොහැකි යැයි පවසන්නේද එනිසාවෙන්. එමෙන්ම ලෝකයේ අසරණ වන්නන් හටත්, යහමගට ගත හැකි යමෙක් වේ නම් ඔවුනටද පිහිට වීම බුද්ධ චරිතයේ එන තවත් වැදගත් ගුණාංගයක් වෙනවා. ඒ වගේම උදාහරණයක් ලෙසින් ගෙන හැර පෑවොත්, රෝහිණී ගංගාවේ ජලය වෙනුවෙන් පැවති සටන, චූලෝධර මහෝධර සටන සහ තවත් ආකාරයේ දෙකඩ වීම් ආදීය පවා උන්වහන්සේගේ ආශ්චර්යයෙන් මැඩ පැවැත්වීමටද උන්වහන්සේට හැකියාව තිබිණ.

අවතාර්වරුන්ද ලෝකයට පහල වන්නේ ලෝකයේ සමබරතාව රැකගෙන අසරණ පුද්ගලයන්ට පිහිට වී අසාධාරණයට විරුද්ධව නැගී සිට එය සමථයකට පත් කිරීම සඳහායි. නමුත් මොවුනගේ ශක්ති සම්පන්නභාව කිසි විටෙකත් බුදුවරුන්ගේ ගුණ සහ ශක්ති සම්පන්න භාවයට අංශු මාත්‍රයකින්වත් සම කළ හැකියාවක් නැති බවත් කියන්නට ඕනි. නමුත් මෙහිදී යොදාගෙන ඇති සංකල්ප වල සමතාවක් පැවතීම විශේෂත්වයක් ලෙසින් දකින්නට පුළුවන්. ඉහත සඳහන් කළ ආකාරයට ලෝකයේ යම් රාජධානියක් අභිභවා යමෙක් නැගී සිටීමට තැත් කිරීමේදී සිදු වන මිනිස් සහ දේපළ සංහාරයන් මැඩලීමට අවතාර්වරුන්ගේ සහය ලෝකවාසීන් බලාපොරොත්තු වෙයි.

බුදු රජාණන් වහන්සේලා හට ප්‍රාතිහාර්‍ය පෑමේ විශේෂ හැකියාවක් ඇති නමුදු එය අනවශ්‍යාකාරයෙන් ප්‍රයෝජන ලැබීමට යොදා නොගන්නා උත්තම කොට්ඨාශකයකි. එය නිවැරදි අවස්ථාවේදී, නිවැරදි ආකාරයට අවබෝධයෙන් යුතුව හසුරවීම ඔවුන් සතු හැකියාවක්ද වෙනවා. එවන් ප්‍රාතිහාර්‍ය පෑ අවස්ථා පිළිබඳව බුද්ධ චරිතයේ සඳහන් වනවා. මින් ප්‍රධානතම ප්‍රාතිහාර්‍ය ලෙසින් හඳුන්වන්නට හැකි වන්නේ බුදු රජුන් අහසට නැග යමා මහ පෙළහර පෑම නැමැති ප්‍රාතිහාර්‍ය සිදු කිරීමයි. මෙවන් ප්‍රාතිහාර්‍යයන් පෑමට හැකි ලොව එකම පුද්ගලයා බුදු කෙනෙකුන් පමණකි. මෙහිදී උන්වහන්සේ එකම අවස්ථාවකදී ශරීරයෙන් ගිනි සහ ජලය පිට වනවාක් මෙන් පෙන්වීම එම ප්‍රාතිහාර්‍යයයේ ස්වභාවයයි. මෙය සිදු වන්නේ චිත්ත ක්ෂණ එකකට පසු අනික වශයෙන් නොගිණිය හැකි කුඩා කාලයකදී ඇති කරමින් නැති කරමින් පවත්වා ගැනීමයි. වඩා හොඳින් පැහැදිලි කරනවා නම් එක් චිත්ත ක්ෂණයක් පවතින්නේ නොගිණිය හැකි තරම් කුඩා කාලයක් පමණක් වීමත්, එක් අවස්ථාවකදී ගින්දර පිට වීම හා අනෙක් අවස්ථාවේදී ජලය සිරුරෙන් පිට වෙන ලෙසින් විදහා පැම කෙටි කළකදී දිගින් දිගටම සිදු වීම හේතුවෙන් ජලයත් ගින්දරත් එකම මොහොතේ පිටවන්නාක් මෙන් දිස් වීම මෙම ප්‍රාතිහාර්‍යයේ ඇති සුවිශේෂී ලක්ෂණයයි. එමෙන්ම අහසට නැග සිටීම පවා ආධ්‍යාත්මික ශක්තියෙන් සහ අධිශ්ඨාණයෙන් යුතුව සිදු කිරීම බුදු වරුන් සතු ප්‍රාතිහාර්‍ය ගුණ ශක්ති හැකියාව නිරූපණය කරන්නක්.

අවතාර්වරුන් මේ ආකාරයේම නොවූවත් මීට වෙනස් අන්දමින් මේ පදාර්ථ හෙවත් භූත රූපයන් හසුරුවීම සිදු කරයි. නමුත් ඒ තමන්ගේ මෙන්ම අනුන්ගේද යහපත උදෙසා විය හැකියි. මොවුනට වාතය, ජලය, පස් හෝ භූමිය සහ ගින්දර අවශ්‍ය ආකාරයට හසුරුවමින් නොයෙකුත් වැඩ සිදු කිරීමට හැකි ආධ්‍යාත්මීය ශක්තියක් පවතී. නමුත් මේවා ප්‍රාතිහාර්‍යයන් ලෙසින් නොව සැබෑ වශයෙන් පදාර්ථයේ හැසිරවීමක් ලෙසින් දකින්නට පුළුවනි. නමුත් එම කතාවට අනුව එය මිත්‍යාවක් ලෙසින්ද සැලකිය හැකි වන්නේ එවන් පුද්ගලයන් ලොව නොමැති හෙයිනි. නමුත් මානසික ශක්තිය උපයෝගයෙන් යකඩ හැඳි නවනා පුද්ගලයින් අපට දකින්නට ලැබී තියෙනවා. ඒ සත්‍ය ලෝකයේදී මානසික ශක්තියෙන්ද, දෘශ්‍ය ප්‍රයෝගයන්ගෙන්ද යන්න පිළිබඳව තවමත් සැක සහිතයි.

ඉතින් මේ ලිපියෙන් සඳහන් වූයේ බුදුවරුන්ගේ ගුණ හැකියාවන් සංකල්පයක් ලෙසින් අවතාර්වරුන් නිර්මාණය සඳහා යොදා ගෙන ඇතිද කියන පුද්ගලික විමසීමක් මත පමණක් බවත් මතක් කරන්නට ඕනේ. මන්දයත් බුදුවරුන් හා සැසඳිය හැකි වන්නේ තවත් බුදුවරයෙක් පමණක්ම නිසාවෙනි.
මේ ලිපිය කියවන්න ගන්න කොටම භූත කිව්වාම බය වෙන්න දෙයක් නෑ. භූත දමනය කරන්නා කට්ටඩියා නම් මේක ඔවුන්ට පමණක් අදාළ ලිපියක් නෙවෙයි කියලාත් කියන්නට ඕනේ. මේ ලිපියෙන් කියන්නට යන්නේ හොල්මන් අවතාර ගැන නම් නෙවෙයි. භූත කියලා ලිපියේ මාතෘකාවේ සඳහන් වුනාට ඇත්තෙන්ම මේ අපේ පරිසරයත් අපිත් ගැන ලියැවෙන ලිපියක් කීවොත් වඩාත් නිවැරදියි. ඒත් එක්කම අද ලෝකයේ ජනප්‍රියත්වයේ පසුවන්නක් ගැනත් මේ ලිපියෙන් කියන්නට බලාපොරොත්තු වෙනවා.

මේ දවස් වල ප්‍රකට, ලෝක සිනමා ප්‍රේක්ෂකයන් වෙතට මුදා හැරුණු චිත්‍රපටයක් ගැනයි මේ විස්තරය. 2010 වසරේ ජූලි මාසයේදී නිකුත් වූ මේ චිත්‍රපටයේ අභ්‍යන්තරය ගැන නම් වචන කීපයක නොකීවොත් අඩුපාඩුවක් කියලායි හිතෙන්නේ. ඇත්තෙන්ම මෙය ළමා චිත්‍රපටයක්. නමින් "ද ලාස්ට් එයාබෙන්ඩර්" (The Last Airbender) කියලායි සඳහන් වෙන්නේ. නම නොතේරුනා නම් ඒකේ සිංහල අර්ථය වෙන්නේ අන්තිම වායු දමනකයා යනුයි. එනම්, ලෝකයේ ඉතිරිව ඇති අවසානම වායු හැසිරවිය හැකි අයෙකු වටා ගෙතුනු චිත්‍රපටයක්. දෘශ්‍ය ප්‍රයෝග රාශියක් මේ චිත්‍රපටයේත් දකින්නට ලැබෙනවා. ඒ වගේම මේ චිත්‍රපටයේ අධ්‍යක්ෂණය ඉන්දියානුවෙක්ගෙන්. ප්‍රධාන චරිතයන් කීපයකටම අන්තර්ජාතික මට්ටමේ සිටින ඉන්දියානුවන්ගේ දායකත්වය මේ චිත්‍රපටයේදී ලැබී තියෙනවා.

ඇත්තෙන්ම මේ චිත්‍රපටය මීට පළමුව ප්‍රචලිත වුනේ රූපවාහිණී කාටූන් මාලාවක් ලෙසයි. එයද ළමා පරපුර තුල දැඩිව ප්‍රචලිත වූවක් වුනා. එම කාටූන් මාලාවද මූලාශ්‍ර කර ගනු ලැබුවේ ග්‍රන්ථ තුනකුයි. එක් එක් පදාර්ථයන් වශයෙන් පදාර්ථ තුනක් සම්බන්ධවයි මේ පොත් තුනත් රචනා වෙලා තියෙන්නේ. ඒ වගේම කාටූන් මාලාව සහ චිත්‍රපටයත්. මෙහි සැබෑ නම, "ඇවටාර්" (Avatar) එහෙමත් නැත්නම් "අවතාර්" කියන සිංහල තේරුමින් යුත් වචනයත් එක්ක සම්බන්ධිත "ද ලාස්ට් එයාබෙන්ඩර්" යන්නයි.

ඇත්තෙන්ම අවතාර් කෙනෙක් කියන්නේ කවුද? වායු දමනකයෙක් කියන්නේ මොන වගේ කෙනෙක්ද? එහෙමත් නැත්නම් පදාර්ථයේ අවස්ථා තුනක් මේකට සම්බන්ධ වෙන්නේ කොහොමද? මෙන්න මේ වගේ ගැටළුත් ඔයාලට ඇති වෙන්න පුළුවන් මේ ගැන අවබෝධයක් නැති නම්.

ඇත්තෙන්ම දමනකයෙක් හැටියට මේහිදී හඳුන්වනු ලැබුවේ පදාර්ථය අවශ්‍ය ආකාරයට හසුරුවිය හැකි අයෙකුටයි. උදාහරණයක් වශයෙන් අපි මැටි භාණ්ඩ තනන්නෙක් ගත්තොත් ඔහු කරන්නේද පොළොවේ ඇති පස්, මැටි වශයෙන් අරගෙන අවශ්‍ය ආකාරයට එහෙ මෙහෙ කර මුට්ටියක්, වළඳක් වැනි මැටි භාණ්ඩයක් නිම කිරීමයි. නමුත් මේ චිත්‍රපටයේ සඳහන් වෙන්නේ නම් මැටි කරුවෙක් ගැන වත්, යන්ත්‍ර සූත්‍ර ආදියෙන් පදාර්ථයේ වෙනස්කම් කළ හැකි උදවිය ගැන වත් නොවේ. ඒ කියන්නේ මානසික ශක්තියෙන් සහ ආධ්‍යාත්මික ශක්තිය යොදාගෙන අවශ්‍ය ආකාරයට පදාර්ථය හැසිරවිය හැකි මිනිස් කොට්ඨාශ කීපයක් ගැනයි.

මේ චිත්‍රපටයේ සඳහන් වෙන ප්‍රධාන පදාර්ථයේ කොටස් හතරක් තියෙනවා. එනම්, වාතය, ජලය, භූමිය සහ ගින්දර වශයෙන්. අපි කවුරුත් මේ දේ අසා තියෙන්නේ පඨවි, ආපෝ, තේජෝ සහ වායු කියන නම් වලින්. ඒ වගේම ලෝකයද මේ එක් එක් පදාර්ථය හැසිරවිය හැකි ජන කොටස් අනුව ජනපද වශයෙන් වෙන් වෙලා තියෙනවා. ඒ කියන්නේ වාතය දමනය කළ හැකි පිරිස් ලෝකයේ වෙනම ප්‍රදේශයකත්, ජලය, භූමිය සහ ගින්දර යනාදී ඉතිරි පදාර්ථ හැසිරවිය හැකි, දමනය කළ හැක්කන් වෙන වෙනම ඊට අදාල ප්‍රදේශ වලත් රාජධානීන් ගොඩ නගා ගෙන තිබෙනවා. නමුත් මේ කථාවේ එන ප්‍රධානතම චරිතය වෙන අවතාර් නම් පුද්ගලයන් හට මේ පදාර්ථ සතරම පාලනය කළ හැකියාවක් තිබෙනවා. නමුත් මුලින් කී රාජධානීන් වල වැසියන්ගෙන් සමහරුන්ට දමනය කළ හැකි වන්නේ තමන්ගේ ජන කොට්ඨාශයට අදාළ පදාර්ථය පමණයි.

අවතාර්වරුන් බොහෝ දෙනා ලොව පහළ වී ඇති අතර මේ කතාවද ඉන් එක් අයෙකු පිළිබඳවයි. විශේෂත්වය නම්, ඔහු ලොව අවසාන වායු දමනකයා වීමයි. මොවුන්ගේ එකම කාර්යය වන්නේ ලෝකයේ සමබරතාවය රැකගෙන නරක කාලයන්හීදී ලෝකයට සාමය උදා කර දීමයි. ගින්දර හෙවත් අග්නි රාජධාණියේ රජුන් ලොව සම්පූර්ණ අධිපතීත්වය, අනෙක් රාජධාණීන් යටත් කොට ගෙන ලබා ගැනීමට දරණ ප්‍රයත්නයක් මේ කතාවට හේතු වෙන තවත් දෙයක්. ඔවුන් ඒ නිසා අවතාර් වරයකුගේ පහළ වීමට කැමැත්තක් නොදැක්වීමත් එවන් අයෙකු ලොව සිටී නම් ඔවුන් විනාශ කර දැමීමත් යන්න ඔවුනගේ අභිප්‍රාය වී ඇත. මන්දයත් අවතාර් වරුන් කිසිවෙකුටත් හිරිහැරයක් සිදු නොකරන, ලෝකයේ යහපත උදෙසා පහළ වූවන් මෙන්ම අසීමිත පදාර්ථ නම්‍යකරණ හැකියාවක් පැවතීම හේතුවෙන් එය බාධාවක් වන හෙයින්.

කෙසේ නමුදු අවතාර්වරයෙකු පුනරුප්පත්තිය ලබන්නේද අවතාර්වරයෙකු ලෙසින්ම වීමත් විශේෂත්වයක්. ඒ වගේම එවැන්නෙකුට තමන්ගේම පෙර භවයන්ගේ අවතාර්වරුන් සමග අදහස් හුවමාරු කළ හැකි අයෙක්ද වේ. අග්නි රාජධාණීන් වායු දමනකයන් අතරේ මීලඟ අවතාර් වරයා පහළ වන බව දැන වායු දමනකයන් සියල්ලම ලෝකයෙන් තුරන් කළද මේ අවතාර්වරයා වායු දමනකයන්ගේ අවසාන පුරුක ලෙසින් වසර සියයක කාලයක් සැඟවී සිට නැවත මතු වෙනවා. ඔහු සතු එකම ගැටළුව වන්නේ තමා ඉගෙන ඇත්තේ වායු දමනය කිරීමට පමණක් වීමයි. මේ කතා මාලාවේ ඇත්තේ ඔහු ඉතිරි පදාර්ථ තුන ඉගෙන ගන්නා ආකාරය පිළිබඳවයි. පොත් තුනක් ලෙසින්ද මෙය ඇත්තේ පළමු පොත ජලය, දෙවන පොත භූමිය සහ තෙවන පොත ගින්දර යනාදී වශයෙන් ඔහු දමනය කරන්නට ඉගෙන ගැනීමට ගුරුවරුන් සොයා යන වීර වික්‍රමයි. ඉන් පළමු පොත අනුසාරයෙනුයි මෙම වසරේ නිකුත් වූ මෙම චිත්‍රපටයද ගොඩ නැගී තියෙන්නේ.

මනෝරම්‍ය පසුබිම් සංගීතයකින්ද සමන්විත මේ චිත්‍රපටයේ බොහෝ ජවනිකා සඳහා මනා ලෙසින් ගැලපෙන දෘශ්‍ය ප්‍රයෝග සහ සංගීතය යොදා තිබීම මේ චිත්‍රපටය සිත් ඇද තබා ගන්නා තවත් කරුණක් වෙනවා. කෙනෙක්ට මේ චිත්‍රපටය බොරුව පදනම් කර ගත්තක් ලෙස හඳුන්වන්නට පුළුවන් වුවත්, මේ දේ ගැඹුරින් සිතා බැලුවොත් මෙහි අඩංගු වන සංකල්පය බොරුවක් නොවෙන බවත් සිතන්නට පුළුවනි. මන්දයත් ආධ්‍යාත්මීය ශක්තියෙන් මෙවන් දැ කළ හැකි උදවිය ලෝකයේ සිටිය හැකි නිසාවෙන්. අපට පෙනෙන ලෝකය වැලි අහුරක් හා සමාන වූවක් බව බුදු රජාණන් වහන්සේගේ දේශනයේත් අඩංගු වීම තවත් වැදගත් කරුණක් වෙනවා.

පවුලේ සැමට නැරඹිය හැකි හොඳ නිර්මාණයක් ලෙසටයි මම මේ ගැන දකින්නේ. ඒ වගේම ඔයාලටත් මේ ගැන කැමැත්තක් ඇති වෙන්නට ඒ සම්බන්ධ වීඩියෝ පට කීපයක් මේ ලිපියේ අවසානයේ පළ කරන්නටත් සිතුවා. ඒ වගේම කාටූන් මාලාව නරඹා නොමැති අයෙක් වේ නම් ඒවා නරඹන්නට අවස්ථාවක්ද මේ ලිපියෙන්ම ඉඩක් කර ගන්නවා.

චිත්‍රපටයේ පූර්ව ප්‍රචාරක පටයක්


චිත්‍රපටයේ අවතාර්වරයාගේ චරිතය හසුරුවන ළමා නළුවාගේ රූගතකිරීම් අතරතුර සහ පුහුණුවීම් සම්බන්ධ වීඩියෝ පටයක්.


කාටූන් මාලාව ලබා ගැනීමට පහත සබැඳි වලට යා හැක.

කාටූන් මාලා තුනම ලබා ගැනීමට මේ සබැඳියට පිවිසෙන්න.
පළමු කාටූන් මාලාව ලබා ගැනීමට මේ සබැඳියට පිවිසෙන්න.
දෙවැනි කාටූන් මාලාව ලබා ගැනීමට මේ සබැඳියට පිවිසෙන්න.
තෙවැනි කාටූන් මාලාව ලබා ගැනීමට මේ සබැඳියට පිවිසෙන්න.

මාසෙක විතර ලොකු නිවාඩුවකින් පස්සෙ ඔන්න මම ආයෙමත් සැරයක් බ්ලොග් එකට අඩිය තිබ්බා අද දවසේ. පරිසරය නම් හරිම සෞම්‍යයි. හැබැයි දිගින් දිගටම වහින නිසා එළියට බහින්නවත් හිතෙන්නේ නෑ. හදිසි වැඩක් යෙදුනත් වැඩේට යන්න වෙන්නේ හොඳටම නා ගෙන නැත්නම් හෙම්බත් වෙලා. ඉතින් ඒ මේ කාලේ හැටි නොවැ. නත්තල් මාසයත් ඇවිල්ලා, ඒ විතරක් නෙවේ 2010 අවුරුද්දත් දන්නෙම නැතුව අවසානෙටම ඇවිල්ලා. තව දවස් කීපයකින් අලුත් අවුරුද්දකට පය තියනවා අපි හැමෝම. හරි හරි ඒ කතා පැත්තකින් තියමුකෝ. දැන් ඉතින් මාසෙක නිවාඩුවකින් පස්සේ මගේ මීලඟ ලිපිය ලියන්න හිතුවේ මේ මාතෘකාවේ සඳහන් වෙන දෙය ගැනයි.

අපි කවුරුත් දැකලා තියෙන දෙයක් තමයි පොදු ප්‍රවාහන රථ වලට ගොඩ වෙන බොහෝමයක් උදවිය අතරේ ඉන්න පාසල් ළමුන් එහෙමත් නැත්නම් මොන්ටිසෝරි ළමුන් එක්කන් යන දෙමාපියන්ව. ඇත්තෙන්ම මේ ළමයින් අත දරුවන්ද කියලා හිතන්නට බැරි තරමට උස් මහත් වෙලා ඉන්න අය. කොටින්ම පාසලේ පළමු වසරේ ඉන්න ළමයෙක් කියන්නේ තනිවම අවිදින්න පුළුවන් කෙනෙක් වෙන්නම එපැයි. ඒ වුනාට පාසල් හරි මොන්ටිසෝරි එහෙමත් නැත්නම් පෙර පාසල් අසලින් බස් වලට ගොඩ වෙන බොහෝමයක් දෙමව්පියන් බස් රථ වලට ගොඩ වෙන්නේ පුංචි දරුවනුත් අරගෙනයි. ඒ කියන්නේ අත දරුවන් නෙවෙයි, හොඳට දුවලා පැනලා ඇවිදින්න පුළුවන් ළමයිනුත් කරේ තියා ගෙන.

සාමාන්‍යයෙන් අපේ ඈයෝ දරුවෙක් වඩාගෙන බස් රථයකට කවුරු හරි ගොඩ වුනොත්, ඒ කෙනා ගැහැණුද පිරිමිද කියලා ලේබල් එකක් නොබලාම ඉන්න තැනකින් නැගිටලා ඒ ආසනේ පිරිනමන එක සිරිතක් වෙලා නේ. ඉතින් මේ විදියට, හරි නම් සිද්ධ විය යුත්තේ කිරි බොන වයසේ අත දරුවන් වඩාගෙන රථයට නගින කෙනෙක් වෙනුවෙන් තමයි. ඒත් ඉතින් ඔය කියන පාසල් ළමුන් හරි පෙර පාසල් ළමුන් හරි කර පින්නාගෙන ගොඩ වෙන දෙමාපියන් ගැනත් අනුකම්පා සහගත සිතුවිල්ලෙන් බලන බොහෝ දෙනා (මාත් ඇතුළුව කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන් හෝ (කොන්දොස්තර මහතාගේ මැසිවිල්ලෙන් හෝ) ආසනයක් පිරිනමනවා.

ඒ උදවිය බස් රථයකට ගොඩ වෙන්නට පෙරාතුව මොන ආකාරයකින් ඉන්නවාද කියලා අපිට දකින්නට ලැබෙන්නේ නම් නෑ. මොකද බස් රථයට ගොඩ වෙන්නේ දරුවාත් කරේ තියාගෙන නිසා. ඒත් අවසානයට ඔවුන් බස් රියෙන් බැස ගියාට පස්සේ අර කරේ සිටි අත දරුවාත් දෙමාපියන් සමගම යහමින් අවිදන් යන බව නම් දකින්නට ලැබිලා ඇති මට වගේම ඔයාලටත්. බලාගෙන ගියාම අනුකම්පාවෙන් ආසනයක් පිරිනැමුවේ ඇයිද කියලාත් හිතෙනවා. වෙලාවකට හිතෙනවා ඇයි මෙහෙම රවටන්නේ කියලාත්. අනෙක් කිව යුතු කාරණය තමයි මේ දරුවන් එක්ක ඒ දරුවන්ගේ පොත් මලු පවා දෙමාපියන් එල්ලා ගෙන සිටීම. දරුවා කෙසේ වෙතත් එහෙම ඉන්නා දෙමාපියන් වෙනුවෙන් නම් ආසනයක් පිරිනමන එක පිණක් හැටියටත් දකින්නට පුළුවන්.

මෑතකදී මේ වගේ සිද්ධියක් මටත් අත් විඳින්නට සිද්ධ වුනා. කීවාක් වගේම අම්මා කෙනෙක් පළමු වසරේ පමණ පෙනෙන ළමයෙකුත් වඩාගෙනයි බසයට ගොඩ වුනේ. ඒත් එක හොඳකට තිබුනේ පොත් මල්ල තිබුණේ ළමයාගේ කරේමයි. ඒත් ඉතින් පොත් මල්ලේ හැටි දැක්කම ඒක උස්සන් ඉන්න ළමයා ගැනයි, ළමයව වඩන් හිටි අම්මා ගැනයි කණගාටුවකුත් ඇති වෙනවා. මොකද වැඩි බර අම්මාට නිසා.

ඇත්තෙන්ම මේ ලිපියෙන් කියන්නට හැදුවේ එහෙම කවුරු හරි බස් රථයකට ගොඩ වුනාම ආසනයක් දෙන්න එපා කියලා නම් නෙවෙයි. ඒත් දරුවන්ට කුඩා කාලයේ සිටම දැඩි සැප ලබා දෙන්නට දෙමාපියන් වෙහෙසිය යුතු නැති බවයි මගේ හැඟීම. සාමාන්‍ය වචනෙන් කියනවා නම් හුරතල් කිරීම නරකට හිටින්නත් පුළුවන් වෙන නිසා. ඒ නිසා දරුවන්ට තමාගේ වැඩ තනියම කර ගන්නට කුඩා කාලයේදීම හුරු පුරුදු කරොත් හොඳ අනාගතයකුත් දරුවාගෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නට පුළුවන් වේවි.

Wednesday, October 20, 2010

මෑත කාලයකදි මට අහන්නට ලැබුණු මගේ හිත ගිය ලස්සනම ගීතයක් ගැනයි මම මේ ලිපියෙන් කියන්නට යන්නේ. tee දුටු ලොවට පසුගිය කිසිම ලිපියකින් ගීත ඇතුලත් නොකෙරුණත් මේ ගීතය ගැන නම් කියන්නමයි හිත යන්නේ. හැබැයි මේ ගීතයේ අයිතිය තියෙන්නේ මට නම් නෙවෙයි. ඒ අයිතිය හිමි වෙන්නේ නව පරපුරේ ගායක යුගලයකට. ඒ අපි කවුරුත් දන්නා භාතිය හා සන්තුශ් දෙපලටයි.

ආදරේ සම්බඳව ලියැවුණු මේ ගීතය අපි අතට එන්නේ ඒ දෙපලගේ අලුත්ම ගීත එකතුවත් එක්කයි. ඒ කියන්නේ 2010 වසරේදී නිකුත් වෙන සරා සිහින ගීත එකතුවත් සමගයි. ගීතයේ නම, "සඳ රෑ". අහපු ක්ෂණයකින්ම මේ ගීතය හිතට කා වැදෙන්නට තරමටම සරල සුගමතාවෙකින් ලියැවිලා තියෙනවා වගේම සංගීත නිර්මාණයත් ඉතාමත්ම සංයමයකින් යුතුව එකතු වෙලා තියෙනවා කියන්නට පුළුවන්.

ගීතය ඇහෙනා ආකාරයට එහි වචන අමුණන්නට ගත් උත්සාහයක් තමයි මම මේ ලිපියත් සමගම පහලින් එකතු කරලා තියෙන්නේ. මට දැනෙනා හැතියට මේ ගීතය අහන්නට හොඳම කාලය රාත්‍රී වෙලාවයි. බොහෝ විට මධ්යම රාත්‍රිය ගෙවුනායින් පසුව වෙන්නට පුළුවන්. ඒ මට දැනුණු හැඟීමක් විතරයි. ඒත් ගීතයේ අඩංගු තේරුමත් එක්ක ගීතය වඩාත් ගැලපෙන්නේ ඒ වගේ අවස්ථාවකට කියලායි කියන්නට පුළුවන්. ඔයාලත් අහල බලලාම තීරණය කරන්න ඒ කරුණ කොයි තරම් සාධාරණද කියලා. මේ තියෙන්නේ මුලින් මා ගත් උත්සාහයයි.



සඳ රෑ මගෙ දෑස මානේ පායා...
දැනුනා ඔය නීල දෑසේ සේයා...
මතකේ ඇත ප්‍රේම හීනේ චායා...
සැමදා ඔබෙ තුරුලෙ ඉන්නම ඕනා...
උතුරා සඳ රේණු පාවී ආවා...
දැනෙනා... හැඟෙනා... විඳිනා...
මේ හීනේ සේයා...

පායලා... මා ලයේ... ආදරේ... ගාවා...
තේරුනා... ආ කහේ... පාවෙනා... සේමා...
ආදරේ... වෑහෙනා... රුව කැඳවාලා ඈ ලං වෙලා... //

සඳ රෑ මගෙ දෑස මානේ පායා...
දැනුනා ඔය නීල දෑසේ සේයා...
මතකේ ඇත ප්‍රේම හීනේ චායා...
සැමදා ඔබෙ තුරුලෙ ඉන්නම ඕනා...
උතුරා සඳ රේනු පාවී ආවා...
දැනෙනා... හැඟෙනා... විඳිනා...
මේ හීනේ සේයා...

මා පැතූ... මා සිතූ... ආදරේ... දීලා...
මට සිහි වෙලා... රෑ පවා... ඈගෙ රූ... චායා...
ආදරේ... වෑහෙනා... රුව කැඳවාලා ඈ ලං වෙලා... //

සඳ රෑ මගෙ දෑස මානේ පායා...
දැනුනා ඔය නීල දෑසේ සේයා...
මතකේ ඇත ප්‍රේම හීනේ චායා...
සැමදා ඔබෙ තුරුලෙ ඉන්නම ඕනා...
උතුරා සඳ රේනු පාවී ආවා...
දැනෙනා... හැඟෙනා... විඳිනා...
මේ හීනේ සේයා...

Tuesday, October 19, 2010

එක එක විධියේ ගිවිසුම් අපිට ජීවිතේදී දකින්නට ලැබිලා තියෙනවා. සාම ගිවිසුම්, විවාහ ගිවිසුම් ඔය වගේ අපි ජීවිතේදී අහලා දැකලා තියෙන දේවල්. ඔය අතරේ තියෙනවා සමහර ගිවිසුම් හරිම සුභදායක ගිවිසුම්. තවත් සමහරක් ගිවිසුම් වාසිදායකයි. එයිනුත් ගිවිසුම ඇති කර ගන්නේ පාර්ශව කීයක් බැගින් එකතු වෙලාද කියන එක මත ගිවිසුමෙන් ලැබෙන ලාභ ප්‍රයෝජන ඒ ඒ ගිවිසුමට සම්බන්ධ පාර්ශව අතරේ බෙදිලා යනවා. ඔහොම බෙදෙද්දී සමහරුන්ට තනිකරම පාඩු සිද්ධ වෙන කොට තවත් පිරිසකට අති විශාල වශයෙන් ලාභත් සිද්ධ වෙනවා. මෙන්න මේ කියන ගිවිසුම් කඩ කරද්දී සමහරුන්ට ලැබෙමින් තිබුනු වාසි අහිමි වෙනවා. ඉන් සමහරුන්ට ගිවිසුම බිඳ හෙලීම නිසා දඬුවම් පවා විඳින්නට සිද්ධ වෙනවා. ගිවිස ගැනීම වලදී නීතිමය පැත්තකුත් බලපානවා. බල නොපාන අවස්ථාවලුත් තියෙනවා. ඉතින් මම මේ ලිපියෙන් කියන්නට යන්නේ මගේ කලින් ලිපියේ මම සඳහන් කරපු හම යන ගිවිසුම ගැන. මේක මගේ කලින් ලිපියත් එක්ක සම්පූර්ණයෙන්ම බැඳිලා තියෙන තවත් ලිපියක් කීවත් වඩාත් නිවැරදියි.

මම රැකියාවට බැඳුනු ආයතනයට මම මුලින්ම සම්බන්ධ වුනේ ඒ ආයතනයෙන් තෝරා ගැනුනු ශිෂ්‍යත්ව ලාභියෙකු විදියටයි. ඒ මීට වසර තුනකට පෙරාතුව ඒ කියන්නේ 2007 වසරේදියි. එම ශිෂ්‍යත්ව වැඩසටහනේ අන්තර්ගතය වෙන්නේ මෙන්න මේ විදියටයි. මේ ශිෂ්‍යත්ව වැඩසටහනට තෝරා ගැනුනු අයගේ සියළුම වියදම් දරනු ලබන්නේ එම ආයතනය විසින්ම බවත් මතක් කරන්නට ඕනේ. ශිෂ්‍යත්වයේ වලංගු කාලය අවුරුදු පහක්. මෙන්න මෙහෙමයි ඒ ශිෂ්‍යත්ව වැඩසටහනේ අන්තර්ගතය වෙන්නේ. ඇත්තෙන්ම කීවොත් මේ අර මම මුලින්ම කියපු ගිවිසුමේත් අන්තර්ගත වෙන එක්තරා කොටසක් කීවත් හරි.

පළමුවෙන්ම මාස හයක ඩිප්ලොමාවක්, තෝරා ගත් උදවියට නොමිලයේම හදාරන්නට සිද්ධ වෙනවා. විවිධ පරිගණක මෘදුකාංග වගේම ක්‍රමලේඛ භාශාවනුත් මේකෙදි ඉගැන්වෙනවා. ඊට පස්සේ එම ආයතනයේ වසරක පුහුණු කාලයක් ගත කළ යුතුයි. අනතුරුව වසර දෙකක අවම කාලයක් ආයතනයේ රැකියාව කළ යුතුද වෙනවා. මේ වසර තුනක කාලයේදී කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ පරිගණක අංශයෙන් ලබා දෙන තොරතුරු තාක්ෂණ තුන් අවුරුදු බාහිර උපාධි පාඨමාලාවට නොමිලයේම හදාරන්නට සහභාගී වෙන්න ඕනේ. මේ පාඨමාලාවේත් විශ්ව විද්‍යාලයට වගේම උපකාරක පංති සඳහාත් සියළුම වියදම් දරන්නේ ආයතනය විසින්මයි. පුහුණු වසරත්, අනිත් අවම දෙවසරත් අවසන් වන විටදී කෙනෙකු උපාධියේත් අවසානයට පැමිණෙනවා. උපාධිය ලැබීමෙන් අනතුරුව තවත් වසර දෙකක් විධියට සම්පූර්ණයෙන්ම වසර පහක කාලයක් ආයතනය වෙනුවෙන් සේවය කළ යුතුයි යන්නයි මේ ගිවිසුම.

නමුත්, මේ ගිවිසුම අතරමැදදී බිඳ දමා යන සියළු දෙනාටම දඬුවමකට මුහුණ පාන්නට සිද්ධ වෙනවා. එනම්, ආයතනය ඔහු හෝ ඇය, ගිවිසුම අ'තැර යන මොහොත දක්වා දරා තිබූ අධ්‍යාපනයට සහ පුහුණු වැටුප් ප්‍රමාණයන් නැවතත් ආයතනයට ලබා දිය යුතු බවයි. ඒත් එක්කම එම ප්‍රමාණය වගේ සියයට සියයක මුදලකුත් නැවත ආයතනයට ලබා දිය යුතු වෙනවා. නමුත් මෙහි කිසිම ස්ථානයක නීතිමය කරුණක් පිළිබඳව නම් සඳහන් කරලා නෑ.

නමුත් ආයතනයට ආර්ථික දුෂ්කරතා රාශියක් ඇති වෙන අවස්ථාවන් වලදී මේ ගිවිසුම කෙසේ වෙතත් ජීවත් වීම පවා අපහසු තත්ත්වයකට පත් වෙනවා; විශේෂයෙන් කොළඹින් පිටස්තර, එහෙත් කොළඹ පදිංචිව රැකියාවට පැමිණෙන ශිෂ්‍යත්ව ලාභීන්ට. ආයතනයේ ආදායම පහත වැටෙද්දී වැටුප් අග හිඟතාවන් සහ අතපසු වීම් වගේම පමා වීම් සිදු වීම නිසාවෙන් වෙනත් රැකියාවන් සොයන්නට ඕනෑම සේවකයෙකු පෙළඹීම අරුමයක් නෙවෙයි.

අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් දැරූ වියදම් ආපසු ගෙවීම සාධාරණ වෙතත්, ආයතනය වෙනුවෙන් සේවයේ යෙදී ආයතනයට කළ සේවයෙන් ඉපැයූ වැටුප ආපසු ලබා දීම නම් සාධාරණ දෙයක් නොවන බවයි මගේ මතය. වසරක් ලෙසින් සඳහන්ව තිබූ පුහුණු කාලය මාස සයකින් අවසන් වීම තවත් එක වාසියක්. නමුත් වක්‍රාකාරයෙන් ඊටත් වඩා වැඩි මුදලක් ආයතනය ලබා ගන්නට තැත් කිරීම තවත් අසාධාරණ තත්ත්වයක්. ඒ කෙසේද යත්, ශිෂ්‍යත්වලාභී සේවකයෙක්ගේ දක්ෂතාවයට සිදු වූ වැටුපේ සියළු වැඩි වීම් සහ දීමනා සියල්ලත් රැකියාවේ යෙදී සිටි සියලුම මාස සඳහා ආපසු ගෙවීමක් කළ යුතුය යන්නක් පහු ගිය කාලයක ප්‍රකාශ වුනා. මේ තමයි ඒ වක්‍රාකාර, අසාධාරණ, ගිවිසුමේ සඳහන් නොවූ අය කර ගැනීම. මේ ගිවිසුමේ සඳහන් තවත් නීතියක් විදියට සඳහන් වෙනවා, සියළුම අධ්‍යාපනික (සාමාන්‍ය පෙළ හා උසස් පෙළ) සහතික පත්‍ර වල මුල් පිටපත් ආයතනයට ලබා දිය යුතු බව. ඒවා ගිවිසුම කඩනා කිසිවෙකුට මුදල් ආපසු ගෙවනා තෙක් නොලැබීම තවත් අසාධාරණ තත්ත්වයක් විදියට දකින්නට පිලිවන්.

ගිවිසුමෙන් වෙන්ව යාම ආයතනයට කරනා දැඩි පාඩුවක් නම්, ආයතනයේ වසර තුනක් රැඳී හිඳ ආයතනය වෙනුවෙන් දහදිය මහන්සියෙන් කළ සේවාව වෙනුවෙන් ලද වැටුප එම ආයතනය වෙනුවෙන් ආපසු ගෙවිය යුතුද යන්න කාටත් සිතන්නට ඉතුරු කරන්නට පුළුවන් ගැටළුවක්. නමුත් ගිවිසුමෙන් ඈත් වීමෙන් ශිෂ්‍යත්වලාභී සේවකයන්ට සිදු වෙන තවත් දඬුවමක් විදියට ඈත් වූ සියළු දෙනාගේම නම් ගම් සහිත ලැයිස්තූන් සියළුම පරිගණක මෘදුකාංග සංවර්ධන ආයතන වෙත කළු ලැයිස්තූන් වශයෙන් ඉදිරිපත් කිරීමට ද සූදානමක් ඇති බවත් වරකදී ආයතන ප්‍රධානීන්ගෙන් මතු වූ අදහසක්. මන්දයත් ගිවිසුමෙන් ඉවත් වන්නන් හට ඉදිරි අනාගතයක් දැකීමට වෙනත් කිසිදු ආයතනයකින් ඉඩක් ලබා නොදිය යුතුයි අරමුණින් විය හැකියි.

මීට අමතරව තවත් මේ හා සම්බන්ධ කිව නොහැකි කාරණා රැසක්ද පවතිනවා. නමුත් මේ ගිවිසුමට එකතු වූ බොහෝ ශිෂ්‍යත්වලාභියන් අද ගිවිසුමෙන් ඈත්ව ගොස් බොහෝ කාලයක් ගත වී හමාරයි. මන්දයත් ලිපියේ පෙර කී ආර්ථික අපහසුතාවන් නිසාවෙන්. මම ද ඉන් එක් අයෙක්. ආයතන ප්‍රධානීන්ගේ අදූරදර්ශී ක්‍රියා කලාපයන් නිවැරදි වූවා නම්, මේ තාක් ඉවත්ව ගිය දක්ශයින් සියළුම දෙනාගෙන් ආයතනයට ආලෝකයක් උදා වන්නට තිබුනත්, ඒ ඉඩ කඩ ආයතනය විසින්ම නැති කර ගත්තාක් හා සමාන දෙයකුයි දැන් දකින්නට ලැබෙන්නේ. ලැබෙනා වන්දි මුදලින් හෝ ආයතනයේ වැටුප් ගෙවිය හැකි වේ යන සිතැ'ඟිය ආයතන පරිපාලකයන්ගේ තවත් ළාමක සිතුවිල්ලක් වන්නට පිළිවනි. ඒ නිසා ගිවිසුම් අත්සන් කරන්නට පෙර දෙවරක් නොව සිය වරක් අනාගතය ගැන හිතන්නට අවශ්‍ය බව මතක් කළ යුතුයි.

Sunday, October 17, 2010

කලින් පල කරපු ලිපියත් එක්කම මගේ සිය වන ලිපියත් පල වුනා. ලිපි ශතකයක්ම ලියලා ටිකක් මහන්සි වුනත් ලිවීම නම් අත හරින්නට කිසිම කල්පනාවක් මට තවමත් ඇති වෙලා නෑ. ඒ ගැන නම් මම පෞද්ගලිකවම සතුටු වෙනවා. ඒත් මගේ ලිවීමේ බරපතලකම මෑතකදී මට පැහැදිලි වුනා. ඒ මගේ මේ ලිවීම් වලට ලැබෙන පාඨක අදහස් නිසා නම් නෙවෙයි. මේ කතාව ගැන එකසිය එක් වෙනි ලිපියෙන්ම මම කියන්නට හිතුවේ නොකියාම බැරි කමටයි. ඒත් මේ වගේ දේවල් ඔයාලා හැමෝටම සිද්ධ වෙන්න හරි නොවෙන්න හරි පුළුවනි. කාට කාටත් දැන ගන්නටයි මේ ලිපිය ලියන්නට හිතුවේ. එහෙනම් ඔන්න දෙවෙනි ශතකයට මේ ලිපියෙන්ම මම ආරම්භය ලබා ගන්නම්.

මේ සිද්ධිය වුනේ පහුගිය ඔක්තෝබරයේ, ඒ කියන්නේ මේ අවුරුද්දේ, 2010 ඔක්තෝබර් මාසයේ අග භාගයේදියි. මම රැකියාවේ නිරත වූයේ කවුරුන් හැටියටද කියන එක ඔයාලා සමහර දෙනෙක් දන්නවා ඇති. ඒත් ඒක ආයෙමත් මතක් කලොත් හොඳයි කියලා හිතනවා. ඇත්තෙන්ම මම වෙබ් අඩවි නිර්මාණය සහ වෙබ් අඩවි සංවර්ධක ක්‍රමලේඛ යොදවන්නෙක් විදියටයි පහුගිය වසර තුනක කාලය පුරාවටම රැකියාවේ නිරත වූයේ.

ඉතින් කාලය ගතවෙලා යද්දී මට වගේම අපේ ආයතනයේ බොහෝමයක් දෙනාටත් තේරුම් ගන්නට බැරුව ගියා ආයතනයේ ඉදිරි දැක්ම මොන වගේ වේවිද කියලා. ඒ වගේම දැඩි අපහසුතා රාශියකටම රැකියාවේ යෙදුනු බොහෝ දෙනා මුහුණ පෑවා. කොහොමින් කොහොම හරි දාඩිය මහන්සියෙන් කරපු වැඩ වලට සරිලන මාසික පඩිය පවා මාස ගණන් පමා වෙන්නට පටන් ගත්තා. ලෝක ආර්ථික පසුබෑමක් 2009 වසරේ මුල් භාගයේදී හැම ආයතනයකටම වගේ දරුණු විදියට බලපෑවා. විශේෂයෙන්ම පරිගණක මෘදුකාංග සංවර්ධනයේ යෙදෙන ආයතන වලට. ඉතින් ශ්‍රී ලංකාව වගේ රටකට ඒ වගේ දෙයක බලපෑම, අනිවාර්යෙන්ම පුදුම වෙන්නට කාරණාවක් නම් නෙවෙයි. මේ බලපෑම නිසාවෙන් ආර්ථික අගහිඟතා වලට අවුරුද්දක්ම වාගේ අපේ ආයතනයත් 2008 අවුරුද්දේ ඉඳන්ම මුහුණ පෑවා. නමුත් දැන් ඒකේ බලපෑම ඉවත් වී තිබුණත්, තවමත් ගොඩ ඒමක් නැති පාටක් කාට කාටත් තේරුම් ගොස් තිබුනා.

මේ දේවල් ගැන කතා කරන්නට බොහෝ දෙනෙක් හිටියා. අවසානයේදී ආයතනය සතුව තිබුණු වටිනා මානව වගේම ශ්‍රම සම්පත් රැසක් ආයතනය හැර දාලා ගියා. මේ දේවල් වලට ඇත්තෙන්ම ආයතනයේ ඉහල පරිපාලකයන්ගේ ක්‍රියා කලාපයත් බලපෑමත් එල්ල වුනා. සේවය කරපු බොහෝ දෙනා විවිධ අඩු පාඩු රැසකට මුහුණ දුන්නා. ගොඩක් දෙනා අමනාපෙන් ඒ දේවල් ගැන කතා කරා, බැන වැදුනා. මාසිකව ලැබිය යුතු වැටුප ඉල්ලා ලබා ගන්නා තැනටම පත්වුනා. මොකද එහෙම ඉල්ලුවේ නැතිනම් වැටුපක් ඒ මාසයට ලබන්නට හැකියාවකුත් නොතිබුණු නිසාවෙන්. මගේම මිතුරන් දැඩි අපහසුතා වලට මුහුණ දුන්නා. නවාතැන් වලට ගෙවනා මුදල ගෙවා ගැනීමටත් බැරි වුනා, සමහරු රෑට නොකා නොබී හිටියේ මාසෙට ලැබෙන මුදල මදි කමටමයි. ඇත්තෙන්ම මේ දේවල් බලාගෙන ඉන්නට බැරුව ඉහළ තනතුරු දැරූ බොහෝ දෙනා සමගින් කතා බහ කළ බොහෝ දෙනාට සිද්ධ වුනේ තමන්ගේ නමට කළු ලකුණු එකතු කර ගැනීම හෝ ආයතනයෙන් ඉවත්ව යාම හෝ පමණයි.

මේ හේතුව හැරුනු කොට මා වැඩ කළ අංශයේ හිටි හැම දෙනාටම එක ව්‍යාපෘතියකට වඩා ප්‍රමාණයක් තනිවම කිසිම මග පෙන්වීමකින් තොරව කරගෙන යාමටත් සිද්ධ වෙලා තිබුණා. මේ ක්‍රමයත් ඒ තරම් හොඳ දෙයක් කියලා දකින්නට පුළුවන්කමක් තිබුණේ නෑ. මේ හේතූන් නිසාවෙන් ආරම්භ කරනා කිසිම ව්‍යාපෘතියක අවසානයක්, ඇරඹුණු ව්‍යාපෘති සියයට අසූවකම පාහේ දැක ගන්නට ලැබුණේ නෑ. ඒ දැනුම පමණක්ම ලබා දෙනවා හැරුණු කොට නිසි පිළිවෙලක්, මග පෙන්වීමක් නොලැබුණ නිසාවෙන් වගේම, විවිධාකාරයේ ක්‍රියා පිළිවෙලවල් ක්‍රියාවට නංවන්නට උත්සාහ ගැනීම් නිසාවෙන්. ලියකියවිලි පිරවීම් හැරුණුකොට වෙබ් අඩවි සංවර්ධන කාර්යයන් බෙහෙවින් අතපසු වීමත්, කල් ගත වීමත් අනිවාර්යෙන්ම දකින්නට ලැබුණු දෙයක් වුනා.

මේ හැම දෙයක්ම එකතු කරගෙන, හැමෝගෙම අඳෝනාවල්, මති මතාන්තර, කියුම් කෙරුම්, හැසිරීම් ද අන්තර්ගත කරගෙන සුදුසු මාතෘකාවක් යොදාගෙන මට කවි පෙළක් ලියන්නට සිහියට ආවේ ඒ වගේ අවස්ථාවකදීයි. ඒ කවි බොහෝ විට ලියැවුනේ ඉතාමත්ම ආවේගශීලී ස්වරයකින්. ඒ නිසා බොහෝ දෙනාට ඒ කවි පෙළින් රිදීමේ හැකියාවත් දැඩි වශයෙන්ම අන්තර්ගත වෙලා තිබුණා. හැබැ‍යි එකක් කිවයුතුමයි. මේ දේට කිසි කෙනෙකුගේ මග පෙන්වීමක්, උසි ගැන්වීමක් නම් මට ලැබුණේ නෑ. මේ සිතුවිලි හිතට එන හැටියට වචන ගලපලායි ඒ කවි පේළිය ලියැවුනේ. මේ කවි පෙළ පල වුනේ මගේ කවි නිර්මාණ එකතුව වුනු නිශා පෙම් හසරැල් බ්ලොග් අඩවියේයි.

මේ කවි පෙළට පළමුව, ආයතනයේම සොයුරියකගේ කවි පෙළකට ලියවුනු තවත් කවි පෙළකට මුළු ආයතනයේම බොහෝ දෙනාගෙන් ප්‍රශංසා ලැබුණා. ඒ මොකද ඒ දෙයින් කියා තිබූ දේවල් ඒ හැමෝම පිළිගන්න නිසාවෙන්. ඒ කවි පෙළ කිසිම අයෙකුට වැරදි කියූවක් නම් නෙවෙයි. නමුත් ඒ අයගෙන්ම සමහර දෙනා මේ සිද්ධියටත් සම්බන්ධ බව පස්සේ දැන ගන්නට ලැබුණා. මා කලින් කීවාක් වගේම බොහෝ දෙනාගේ වැරදි, අඩු පාඩුකම් සහ ආයතනයේ වැරදි රැසක් අන්තර්ගත කරලා ලියැවුණු මේ දෙවෙනි කවි පෙළ ආයතන ප්‍රධානියා වෙත යොමු කළේ මුලදී ආයතනයේ අඳුරු පසුබිම පිළිබඳව ලියැවුනු කවි පෙළට ප්‍රශංසා පල කළ උදවියගෙන් සමහර දෙනා විසින්මයි. එකට ඉන්නා බොහෝ දෙනා හතුරන්ටත් වඩා හපන් බව වටහා ගන්නට බොහෝ දෙනාට මගේ කවි පෙළ උදව්වක් වුනා කියන්නත් පුළුවනි. නමුත් මේ කවි පන්ති පිළිබඳව ආයතන ප්‍රධානී තුමන් හට මගේ නමත් සමගමයි දැනුම් දී තිබුණේ. ඒ නිසා කෙළින්ම දෝශාරෝපණය එල්ල වූයේ මට වගේම මා වැඩ කළ අංශයේ කීප දෙනෙකුටයි.

මතක් කළ යුතු අනිවාර්ය දෙයක් තියෙනවා. එනම් මේ කිසිම කවි පෙළක කිසිම අයෙකුගේ හෝ කිසිම ආයතනයක නමක්, ගමක් සඳහන් කර නොතිබීමයි. නමුත් අවසානයේදී නමත් හමත් යන්නට හේතු වූයේ ඒ දේමයි. මීට ප්‍රධානතම හේතුව වූයේ නිවැරදි තොප්පිය නිවැරදි පුද්ගලයන් විසින්ම පැළඳ ගැනීම නිසායි. ඒ වගේම මේ සම්බන්ධව සියළු ඇත්ත කාරණා ආයතන ප්‍රධානියා සමග කතා බහ කරන්නතත් මම වග බලා ගත්තා. මොකද, ඇත්ත කියන්නට බය නොවිය යුතු නිසාවෙන්. ඒ වගේම කවි පේළි වලිනුත් පැවසූයේ සත්ත්‍යයක් නිසාවෙන් බය වෙන්නට කිසිම කාරණාවක් තිබුණේ නෑ.

අවසානයේදී ආයතනයේ ප්‍රධානී තුමන්ගේ ඉල්ලීම මත ගන්නට තීරණ දෙකක් මට ඉදිරිපත් වූවා. පළමු එක, ආයතනයේ මාසික සභා රැස්වීමේදී නැගිට සැමගෙන්ම සමාව අ‍යැදීම හෝ සේවයෙන් බැහැරව යාමයි. මින් මා තෝරා ගත්තේ දෙවැනි තීරණයයි. ජීවිතයේ ගත් දැඩි තීරණ වලින් එකක් හැටියට මේ තීරණය ගැන කියන්නට පිළිවන්. ඒ තීරණය දැඩි වන්නට කරුණු කාරණා රැසක් තිබුණා. එනම් ආයතනය අප වෙනුවෙන් දැරූ මුදල් සම්භාරයක් නැවත ආයතනයට ලබා දීමට තිබූ අපහසුතාව වගේම අභියෝගය. ඒ සම්බන්ධවත් කිව යුතු කරුණු රැසක් තියෙනවා. තමන් විසින් තමන්ගේම හම යවා ගන්නා තීරණයක් කීවොත් වඩාත් නිවැරදියි. ඒ ගැනත් තවත් ලිපියකින් දන්වන්නම්. නමුත් මගේ අවසාන තීරණය දැනුම් දීමත් සමගම මා නැවත ආයතනයේ තබා ගන්නටත් ඔවුන් බොහෝ උත්සාහයක් දැරූ බව මට තේරුම් ගියා. ඒ මන්දයත් බොහෝ ව්‍යාපෘතීන් වෙනුවෙන් මාගේ සහභාගීත්වය පැවතීමත්, ආයතනය මා පිළිබඳව තබා තිබූ දැඩි විශ්වාසයත් නිසාවෙන්. නමුත් මගේ ජීවිතේදී නම් අවසාන තීරණයක් කියන්නේ, අවසාන තීරණයක්ම තමයි. මිතුරු වෙසින් සිටි සමහරුන්ට මගේ කවි පෙළින් සිදු වුනු රිදවීම නිසාවෙන්, ඔවුන් සිදු කළ කේලම් කීම නිසාවෙන් ඔවුන් ආශ්‍රය කිරීමට කිසියම් ම කැමැත්තක් නොවීමත් මේ තීරණයට ලොකු පිටිවහලක් වුනා කීවොත් නිවැරදියි.

මේ ලිපිය මේ විදියට අවසන් වෙද්දී අද එම ආයතනයෙන් පිටව සිටිනා මා, ජීවිතයේ හොඳ වැදගත් පාඩමක් වගේම අත්දැකීමකුත් ලැබුවා කියන්නට පුළුවනි. ඔයාලටත් මෙවැනි දේ සිද්ධ වෙන්නට පිළිවන්. මා මේ ලිපියේ සඳහන් කරපු තමන්ගේ හම තමන් විසින්ම ගලවා ගැනීම සම්බන්ධයෙනුත් ලිපියක් අනිවාර්යෙන්ම පල කරන්නම්. නමුත් එවන් දෑ සිදු නොකිරීමටත් වග බලා ගත යුතු බව මතකයේ තබා ගැනීම වැදගත්. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට අනුකූලව මගේ සිතුවිලි හෙළි කිරීමට ඇති නිදහස එම ආයතනය වැළකූවා නම්, ඒ එම ආයතනය තුළ ගත කළ ඒ අවසාන කාලය තුලදී පමණක් බවත් මතක් කරන්නට අවශ්‍යයි. ඒ නිසා මාගේ ලිවීම කාගේ හිත් රිදවූවත් ඔවුනොවුන් අමනාප වන්නට මත්තෙන් හිතන්නට යමකුත් ඒ තුල ඇතුලත්ව ඇති බවත් සිහි නගා ගත යුතු බව තවදුරටත් මතක් කළ යුතුව තිබෙනවා.

Saturday, October 16, 2010

ලංකාව කියන්නේ තොරතුරු තාක්ෂණය අතින් අනිත් රටවලට සාපේක්ෂව ඉතාමත්ම පහළ මට්ටමක පැවතුණු රටක් කියන්නට පුළුවන්. ඒත් මේ තොරතුරු තාක්ෂණයේ නව පිමි බොහෝමයක්ම මෑත කාලයේදී දකින්නට හැකියාවක් ලැබුනා. තොරතුරු තාක්ෂණ උපාධි දරා ගෙන විශ්ව විද්‍යාල වලින් එළියට එන පිරිසගෙන් දකින්නට නොලැබෙන, තාක්ෂණ ලෝකයට වෙනත් විවිධ අංශ වලින් සේවයක් සිද්ධ වුනු කාලයක තමයි අපි දැන් මේ ජීවත් වෙමින් සිටින්නේ.

ඉක්ටා (icta - infromation and communication technology agency) ආයතනය හෙවත් තොරතුරු හා සන්නිවේදන තාක්ෂණ කාර්යංශය රටේ තොරතුරු තාක්ෂණය ඔප් නංවන්නට ඉතාමත් දැඩි වූ වෙහෙසක් ගන්න බව හැම අතින්ම පෙනීගෙන යනවා. නැණ සල වගේ අන්තර්ජාල පහසුකම් සලසන ස්ථාන රටේ හැම තැනකම බිහි වෙන්න පටන් අරගෙන තියෙනවා. ඒවා පරිහරණය කරනා පිරිසත්, ලොකු කුඩා භේදයකින් තොරව ඒ වටා නිර්මාණය වෙලා තියෙනවා. මේ වගේ කරුණු කාරණා නිසාවෙන් රටේ තාක්ෂණ දැනුම රටේ ජනතාව තුල වර්ධනය වීමක් ද පෙන්නුම් කරනවා.

මෑත භාගයේදී මෘදුකාංග සංවර්ධන ක්ශේත්‍රයේත් විශාල වෙනස්කම් කීපයක් සිද්ධ වුනා. මේ වෙනස්කම් ශ්‍රී ලංකාවේ අපිට ආඩම්බර වෙන්නට පුළුවන් කාටත් ප්‍රයෝජනවත් වෙන තොරතුරු තාක්ෂණික සංවර්ධිතයන්. උදාහරණයක් වශයෙන් කීවොත් යුනිකේත තාක්ෂණයෙන් සිංහල භාශාව ලේසියෙන් පහසුවෙන් ලිවීමට ක්‍රමවේදයක් ඇති කිරීමත්, ඊට අදාළ වන මෘදුකාංගයන් නිශ්පාදනයත්, දක්වන්න පුළුවනි. ඒ වගේම අන්තර්ජාතිකව නමක් දිනූ දැවැන්ත ආයතන වල මෘදුකාංග නිශ්පාදනයන්ගේ භාෂා අන්තර්ගතයන් අතරට සිංහල භාශාව ඇතුලත් කිරීමත් අමතක කරන්න බැරි හොඳ දෙයක්. විශේෂයෙන්ම මයික්‍රෝසොෆ්ට් ආයතනය නිපදවූ වින්ඩෝස් (windows) මෙහෙයුම් පද්ධතියේ විස්ටා (vista) වගේම සෙවන් (7 seven) මෙහෙයුම් පද්ධති වලට සිංහල භාශාව ඔබ්බවා තිබීම ගැනත් මතක් කරන්නට පුළුවනි.

ක්‍රීඩා ලෝලීන්ට නම් සුභ ආරංචියක් විදියට ලාංකීය දැනුම් සම්භාරයන් පිට රටට ගැති නොකරවමින් අදාළ දැනුම් සම්භාරයන් ලබා ගනිමින් නිපදවන සිංහල පරිගණක ක්‍රීඩාවන් ගැනත් නොකියාම බැරි තරම්. "කළම්බෝ රයිඩ්", "තොප්පිගල" වගේම "අබා" නමින් ත්‍රිමාණ සජීවීකරණ ක්‍රීඩාවන් නිශ්පාදනය කිරීම මීට හොඳ උදාහරණයන් වෙනවා. ඒ වගේම ජංගම දුරකතන වල සිංහල භාශාව අඩංගු කරවීමත්, ජංගම දුරකතන වලටම නිමවන ක්‍රීඩා ආයිත්තම්ගෙන් පවා මේ බව හොඳින්ම පැහැදිලි වෙනවා. ඉන් සියයට අනූවක්ම පිට රැටියෝ.

කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයීය පරිගණක අධ්‍යයනායතනයත් ලංකාවේ අනන්න්‍යතාවය තොරතුරු තාක්ෂණ ක්ශේත්‍රයේ ඉහලින්ම තහවුරු කරන්නට උදව් උපකාර ලබා දෙන තවත් මිතුරෙක් වෙනවා. විදේශීය තාක්ෂණයට අනුකූලව සිනමා ශාලාවන් පවා නිර්මාණය කරන්නට නුදුරු අනාගතයේ අවස්ථාවන් උදා වෙන බවත් කියන්නට ඕනේ. ඒ සෑම දෙයක්ම තොරතුරු තාක්ෂණයේ පිහිටෙන් අපි ලද ජයග්‍රහණයන් වෙනවා.

තොරතුරු තාක්ෂණයේ මහිමයෙන් අද සිංහල බසින් කලාව ඔප්නංවන බොහෝමයක් දෙනා බ්ලොග් රචනා කරන්නටත් යෙදීම සිත් ඇද ගන්නා සුළු ප්‍රවණතාවයක් වෙලා. අපි ඔබ හැම දෙනාටම තොරතුරු තාක්ෂණයෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන අරගෙන රටේ යම්තාක් දුරට තොරතුරු හා සන්නිවේදන තාක්ෂණයේ දියුණුවට ඒ දැනුම යොදවන්නට නියමිත කාලය උදා වී ඇති බව අනිවාර්යෙන්ම කිව යුතුයි.
ඔන්න ඉතින් පහුගිය තුන්(3) වෙනිදා, ඒ කියන්නේ 2010 ඔක්තෝබර් මාසයේ තුන් වෙනිදායින් ආරම්භ කෙරුණු ඔලිම්පික් ක්‍රීඩා මහෝත්සවයට විතරක්ම දෙවෙනි වෙන පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලීය ක්‍රීඩා මහෝත්සවය අපේ අසල්වැසි ඉන්දියාවේ දිල්ලි නුවරදි බොහෝමයක් බාධක කම්කටොළු මධ්‍යයේ, අවසානයේදී උත්කර්ශවත් අන්දමින් පැවැත්වුනා. මේ තත්ත්වයට එන්නට බොහෝ දෙනාගේ උදව් උපකාර වගේම හොඳ හොඳ පාඩනුත් ඒ රටේ ජනතාවටත් ලොකු ලොකු තනතුරු දරන උදවියටත් ඉගෙන ගන්නට සිද්ධ වුනා. මේ තාක් කල් පැවැත්වුනු පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලීය තරඟාවලි අතරින් නරක නාම වැඩියෙන්ම අහන්නට ලැබුනු තරඟාවලිය, මෙවර පැවැත්වුණු දහ නව වැනි පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලීය ක්‍රීඩා තරඟාවලිය වෙන්නත් පුළුවන්.

ඔය ඉතින් 2010 වසරේදී ඉන්දියාව ලබපු ලොකු ජයග්‍රහණයක්. මීලඟ ජයග්‍රහණය හිමි වෙන්නේ තවත් රටකට 2014 වසරේදී. ඒ ස්කොට්ලන්තයේ ග්ලැස්ගෝ (Glasgow) නුවරට. ඒත් ඊට පස්සේ එළැඹෙන 2018 වසරේ පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලීය ක්‍රීඩා උළෙල පවත්වන රට මොකද්ද කියලා ඔයාලා දන්නේවත් නැතුව ඇති. ඒත් සමහරු නම් මේ වෙද්දිත් දන්නවා ඇති. ඇත්තෙන්ම ඒ රට මොකද්ද කියලා තවමත් තීරණය කරලා නෑ. නමුත් 2018 වසර සඳහා තරඟාවලිය පැවැත්වීමට සුදුසු රට තෝරා ගැනීමේ තරඟය ඔන්න දැන් පටන් අරගෙනයි තියෙන්නේ. ඒ තරඟකරු යුගලය වන්නේ, ඕස්ට්‍රේලියාවේ ක්වීන්ස්ලන් ප්‍රාන්තයේ පිහිටි ගෝල්ඩ් කෝස්ට් නගරය සහ ශ්‍රී ලංකාවේ දකුණු දිග් බාගයේ හම්බන්තොට නගරයයි. මේ හීනය සැබෑ වෙයිද?

ඇත්තෙන්ම ශ්‍රී ලාංකිකයෙක් හැටියට මේ සිහිනය සාර්ථක වෙනවා නම් වඩාත් කැමතියි. කවමදාකදි ඔලිම්පික් තරඟාවලියක් නැරඹීමට යන්නටවත් හැකියාවක් නැති අපි-ඔයාලට මේ වගේ අවස්ථාවක් අපේ රට තුලදීම ලැබීම එක අතකට වාසනාවක් විදියට සලකන්නට පුළුවනි. ඒ වගේම මින් සිද්ධ වෙන රටේ සංවර්ධන සීඝ්‍රතාවේ වර්ධනයත් තවත් ඉහළ යාවි. මොකද හම්බන්තොට නගරය 2018 වසරේදී පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩල තරඟාවලිය පැවැත්වීමට නියම වූවොත්, පෙර දැනුම් දුන් නිෂ්චිත කාලයක් ඇතුලතදී අනිවාර්යෙන්ම ඒ සඳහා සූදානම් විය යුතුව තියෙන නිසා.

අපේ රටට මේ අභියෝගය බාර ගන්නට අත හිත දෙන තවත් රාජ්‍යයක් තියෙනවා. ඈත අතීතයේ සිටම ලංකාවත් එක්ක මිත්‍ර සබඳතා පවත්වපු චීනය මේ අවස්ථාවේදී ශ්‍රී ලංකාව වෙනුවෙන් සියළු වියදම් දරා සෑම අංගෝපාංගයන්ගෙන්ම සමන්විත ක්‍රීඩා ස්ථාන ශ්‍රී ලංකාවේ ඉදි කිරීමටත් සූදානම්ව සිටින බවත් සතුටින් කියන්න පුළුවනි. ඒ නිසාවෙන් ලංකාවට කිසිම බයක් සැකක් නොමැතිව මේ තරඟාවලියට සූදානම් වීමේ හැකියාවක් ලැබේවි. ඉහළ පන්නයේ ක්‍රීඩා පිටි නිර්මාපකයන් අතර ඉහළින්ම සිටින රටක් හැටියට චීනය දැවැන්ත නමක් මුළු ලෝකය පුරාම දිනලා තියෙනවා. ඒ ගැන බීජිං ඔලිම්පික් ක්‍රීඩා උළෙලේදීත් ඔප්පු වුනා මතකයිනේ? ඒත් මේ මොන දේ වෙන්නත් ලබන වසරේ, ඒ කියන්නේ 2011 වසරේ නොවැම්බරය වන තෙක්ම ඉන්නට සිද්ධ වෙනවා. ඒ, තෝරා ගත් රට කුමක්ද කියා ප්‍රකාශයට පත් කෙරෙන්නේ එවිට නිසාවෙන්.

දකුණුකරේ අයෙකුම රටේ මූලික ස්ථානය හොබවන නිසාවෙන්ම දකුණුකරය හැම අතින්ම රටේ ස්වයංපෝශිත නගරයක් කරන්නට ඔහු උත්සාහ දැරීම සැකයට කාරණාවක් නෙවෙයි. දැනටමත් ඒ සඳහා ක්‍රියාමාර්ග ගනිමින් ඉන්නවනේ. උදාහරණයක් විදියට කීවොත් මත්තල අන්තර්ජාතික ගුවන් තොටුපල වගේම හම්බන්තොට වරාය. ඒ විතරක්ම නෙවෙයි, කටුනායක නගරයේ ඉඳලා අධිවේගී දුම්රිය මාර්ග සේවයක්ද නිම කිරීමට සැදී පැහැදී සිටිනවා. ඒ වගේම, අධිවේගී මර්ග පවා අද ඉදි කෙරෙමින් පවතින නිසා රටේ යම් යම් අංශ වල දියුණුවක් දකින්නට පුළුවන් වෙනවා.

කොහොමින් කොහොම හරි පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩල ක්‍රීඩා උළෙල වෙනුවෙන් ශ්‍රී ලංකාව තේරීම ශ්‍රී ලංකාවට ඉතාමත්ම වැදගත් තීරණයක් වේවි. සංචාරක කර්මාන්තයේ වර්ධනයට වගේම දියුණුවටත් ඒක උපකාරයක් වේවි. ඒ විතරක් නෙවෙයි අති විශාල ප්‍රමාණයකින් රටේ යටි තල පහසුකම් වර්ධනය වීමකුත් සිද්ධ වේවි. අති දැවැන්ත අන්තර්ජාතික මට්ටමේ ක්‍රීඩා උධ්‍යානයක් මේ වෙනුවෙන් නිම කිරීමට යෝජිත වෙලා තියෙනවා. ක්‍රීඩා මණ්ඩප තිහකින් පමණ නවීණ තාක්ශණය වගේම පහසුකම් ඇතුලත්වයි මේ ස්ථාන අළුතින්ම ඉදි කෙරෙන්නේ. නමුත් තීරණය තවමත් අවිනිෂ්චිතයි. චීන ජනරජයේ උපකාරීත්වයත් ඇතිව සිද්ධ වෙන මේ දැවැන්ත සංවර්ධන ක්‍රියාවලියට පාට පක්ෂ නොසලකා හැරලා සහයෝගය දෙන එක ලාංකිකයන් හැටියට බොහොමත්ම වැදගත් වෙනවා.

ඉතින් ඔයාලත් කැමතිද මේ සිද්ධ වෙන්න යන විපර්යාසෙට? හැබැයි ඉන්දියාවේ සිද්ධ වුනා වගේ නාස්තියක් සහ දූෂණයක් සිද්ධ නොවේවා කියලායි මම ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ. පරිසරයටත් හිතකාමීව සිද්ධ වෙනවා නම් තමයි වඩාත් හොඳ. අපේ රට ලෝකයටම බබළවලා පෙන්නන්නට ඔයාලත් කැමතිද? හිතන්නට කාරණා බොහෝමයක් මේත් එක්කම මතු වෙනවා. දේශපාලනික මති මතාන්තර රාශියක් මේත් එක්කම පැන නැගේවි. ඒත් අනාගතයේ දකින්නට ලැඹෙන සංවර්ධන ක්‍රියා පිළිවෙතක් නිසාවෙන් ඊට සහයෝගය දැක්වීම ශ්‍රී ලාංකික කාගේත් යුතුකමක් විදියටයි මම දකින්නේ. ඔබේ අදහස් වලට මෙතැන ඉඳන් ඉඩ කඩ තියෙනවා.

Sunday, October 10, 2010

සමහර විට බොහෝමයක් බෞද්ධයන් දන්නේ නැතිව ඇති මේ දේ ගැන. මොකද මේ ලිපියේ මාතෘකාව අපේ බෞද්ධ ජනතාවට බොහෝමත්ම වටින කාරණාවක් වෙන නිසාවෙන්. ඒත් චාරිත්‍රයට හරි නැත්නම් පුරුද්දට හරි පරම්පරාවෙන් හරි දායාද වෙලා තියෙන දැනුමක් නිසා පිළි ගන්න දෙයක් වෙලා.

බෞද්ධයන් හැටියට අපි දන්න දෙයක් තමයි බුදු රජාණන් වහන්සේ අපේ රටට තුන් වතාවක් ම වැඩම කළ බව. ඒ පළමු වරට මහියංගනයටත්, දෙවෙනි වතාවෙදි නාගදීපයටත් සහ තුන් වෙනි වතාවෙදි කැළණියටත් යනාදී වශයෙන්. මේ වැඩම වීම් සිද්ධ වුනේ මේ ප්‍රදේශ වලට පමණක් නම් නෙවෙයි. ඒ බව අපිට සුපුරුදු ගාථාවකින්ම දැන ගන්නට පුළුවන්. "මහියංගනං නාගදීපං කළ්‍යාණං පදලාංඡනං..." ආදී වශයෙන් කියැවෙන ගාථාව බෞද්ධ බොහෝ දෙනා දන්න කියන ගාථාවක්. මේ ගාථාවෙන් කියැවෙන්නේ බුදු රජාණන් වහන්සේ අපේ රටට වැඩම කළ අවස්ථාවන් වලදී වැඩ සිටි අපි පූජණීයත්වයෙන් සළකන ස්ථාන දහසයක් ගැන. මේ ගාථාව අපි හඳුන්වන්නේ සොළොස්මස්ථාන වන්දනා ගාථාව කියලායි. ඒ, බුදු පා පහස ලද ස්ථාන දහසයක් ගැන කියැවෙන නිසාවෙන්.

මේ ගාථාවෙන් කියවෙන එක ස්ථානයක් ගැනයි මේ ලිපිය ලියන්නට හේතු පාදක වුනේ. මොකද අපේ බෞද්ධයින් යන වැරදි මාර්ගයකින් ගලවා ගන්නට පොඩි හරි උදව්වක් වේවි කියන හැඟීමෙන්. මිත්‍යා ධර්ම පස්සේ අන්ධ භක්තිකයන් වගේ අපේ බෞද්ධයින් දුවන දිවිල්ලෙන් ඔවුන්ව ගලවා ගන්නට අංශු මාත්‍රයකින් හරි මේ ලිපිය උදව් වේවි කියලා මම හිතනවා.

මේ ගාථාවේ එක ස්ථානයකදී කියවෙනවා "...තථා කාඡරගාමකං..." කියලා ස්ථානයක් පිළිබඳව. මේ තැන මොකද්ද ඇත්තටම. මේ තමයි අපේ රටේ දකුණු පළාතේ තියෙන කතරගම කියන ප්‍රදේශය. ඒ කියන්නේ "කාඡරගාම" හෙවත් කතරගම කියන්නේ බුදු රජාණන් වහන්සේගේ පාදස්පර්ශයට පත් වුණු උතුම් පුද බිමක්. මේ කතරගම ප්‍රදේශයේ ආගමික දර්ශණ දෙකොට්ඨාසයකට අදාල ආගම් දෙකක පූජා ස්ථාන දෙකක් ඉදි කරලා තියෙනවා. එකක් තමයි බෞද්ධ සිද්ධස්ථානයක් වෙන කිරි වෙහෙර. ඒ බුදු රජුන්ගේ වැඩමවීම සනිටුහන් කරනුවස් ඉදි වුනු ස්ථූපයක්. අනිත් අතට හින්දු භක්තිකයන් විසින් කතරගම දෙවියන් වෙනුවෙන් ඉදි කරනු ලැබූ කතරගම දේවාලය. මේ පූජා භූමි දෙකම පිහිටලා තියෙන්නේ කතරගම ප්‍රදේශයේ.

නමුත් තියෙන ගැටළුව නම්, බෞද්ධයින් වැඳ පුදා ගන්නට මුලින්ම යන්නේ කිරි වෙහෙරටද යන්නයි. හින්දු භක්තිකයින් කිරි වෙහෙර වඳින්නට පැමිණෙනවාද යන්නයි. බෞද්ධයෙක් කතරගම යා යුත්තේ කිරි වෙහෙර වන්දනා කිරීමට මිසක කතරගම දේවාලය වන්දනා කරන්නට නම් නෙවෙයි. අපේ රටේ බිහි වුන තවත් එක් සංස්කෘතික පසුබිමක් බැලීමට යනවා කියන අරමුණින් කතරගම දේවාලය බැලීමට යාම වරදක් නෙවෙයි. ඒත් පුද පූජා, බාර හාර පැවැත්වීමට කතරගම දේවාලයට යාම කිසිසේත්ම අනුමත කළ නොහැක්කක්. බුදු රජාණන් වහන්සේ වැඩම කළ ස්ථානයක් වන්දනා කිරීමට යනවාය කියනා හැඟීමෙන් කතරගම යන කෙනෙකුන් හට කුසලානිසංස රැස් වෙනවා වගේම, කතරගම දේවාලය වන්දනා කිරීමට යන අරමුණින් කතරගම යන බෞද්ධයිනට ඒ දිහාවට තබනා පියවරක් පාසාම අකුසල කර්ම රැස් වෙනවා.

ඊට හේතුවක් තියෙනවා. බුද්ධ දේශනයේ හැටියට බෞද්ධ දර්ශනය අනිත්‍ය, දුක්ඛ, අනාත්ම යන ත්‍රිලක්ශණය මත පදනම් වුනු ධර්මයක් වීමත් හින්දු දහම නිත්‍ය, සුඛ, ආත්ම මත පදනම් වුනු දහමක් වීමත්, බුදු දහම වැනි නිර්මල දහමක සිට බුද්ධ දේශනාවට නමස්කාර කරමින් හින්දු දහමේ ගැතියන් වීමට යාම හේතුවෙන් බුදු රජාණන් වහන්සේ හට කරන නිගාවක් වෙන නිසාවෙන්. "කතරගම යමු" කියන වහාම බොදුනුවෙකුට මුලින්ම මතකයට එන ස්ථානය කතරගම දේවාලය නම් ඒ ඔහු කර ගන්නා තවත් අකුසල කර්මයක් වෙනවා.

මගේ කලින් ලිපි කිහිපයකම මම සඳහන් කළා බාර හාර පුද පූජා පැවැත්වීමෙන් කිසිවක් ලබන්නට කරන ඉගැන්වීමක් බුදු දහමේ නොමැති බව. එය එසේ නම්, කතරගම දේවාලයේ සිටිනා දෙවි වරුන්ගේ ආශිර්වාදය ලබන්නට බුදු රජාණන් වහන්සේ වැඩි පුද බිම අමතක කරන්නට තරම් බෞද්ධයන්ගේ හිත් මිත්‍යා දෘශ්ඨීන්ට මොන තරම් නම් යට වෙලාද යන්න ගැන දෙවරක් සිතිය යුතු කරුණක් වෙලා තියෙනවා. ඒ නිසා බෞද්ධයෙකු කතරගම යා යුත්තේ කිරි වෙහෙර වැඳීමට මිසක කතරගම දේවාලයේ ඉන්නා දෙවියන්ගේ බැල්මට හසු වීමට නොවෙන බව මතක තියා ගත යුතු වෙනවා. ඒ නිසා බෞද්ධ කම රැක ගන්නට මිත්‍යා අන්ධකාරයෙන් ගැලවෙන්නට අපේ බෞද්ධ හැමට නුවන පහළ වේවා කියලා මම ප්‍රාර්ථනා කරනවා.

Saturday, October 9, 2010

පවුලක් පුංචි වෙන තරමටම නඩත්තුවත් ලේසි පහසු දෙයක් වෙනවා කියලා සමහරෙක්ට හරිම ලේසියෙන් කියන්න පුළුවන් වේවි. මොකද මේ සංකල්පය දැනට ක්‍රියාත්මකව පවතින්නේ චීනය, ජපානය වගේ ජනගහණය අධික රටවල නේ. ඒ නිසා ඒ රටවල රජය විසින්ම පවුල් සංස්ථාවේ වැඩීම පාලනයට පත් කරලායි තියෙන්නේ. ඒ රටවල් පැත්තකින් තිබ්බොත් අපේ රටේත් ඔය කාරණාව යම් කාලයකින් පස්සේ මුල් බැසගෙන තියෙන සංකල්පයක් වෙලා.

මේ වගේ සංකල්ප ගොඩ නැගීමට වගේම ඒවාට අනුකූලව පවුල් සංස්ථාව නිර්මාණය කරන්නට බොහෝ දෙනාට හේතු වෙන එක ප්‍රධාන කාරණාවක් තමයි ජීවන බර වැඩි වීම. එහෙමත් නැති නම් උවමනාවක් නැති වීම. මීට අමතරව සංස්කෘතිකමය වෙනස්කම් පවා වක්‍රාකාරයෙන් මීට හේතු භූත වෙනවා කියන්නට පුළුවනි. ඒ බටහිරින් පැමිණි කුඩා පවුල් ක්‍රමය නිසාවෙන්.

ඇත්තටම අද මේ රටේ පවුලක් ගත්තොත් ඒ පවුලේ බොහෝ විට තුන් දෙනෙක්ගෙන්, හතර දෙනෙක්ගෙන් විතරක්ම සීමා වෙනවා. මේ පුද්ගල ප්‍රමාණයෙන් ආච්චී සහ සීයා කියන පුද්ගලයන් ඉවත් කළ යුතු බව මතක තියා ගන්න ඕනේ. ඒකෙන් අදහස් කරන්නේ මෙන්න මේ වගේ දෙයක්. අද කාළයේ පවුලක් බොහෝ විට දරුවන් එක්කෙනෙක්ගෙන් හෝ දෙන්නෙක්ගෙන් පමණයි සමන්විත වෙන්නේ. මේක ඒ පවුලේ නඩත්තුවට ලොකු පහසුවක් වෙන්නට පුළුවනි. ඒත් ඒක විවිධ කාරණා හේතුවෙන් අභාග්‍ය සම්පන්න දෙයකුත් වෙනවා.

පවුල් වල ප්‍රශ්ණ ඇති වෙන්නටත් මේ ආකාරයේ පවුලක කුඩා කම හේතු පාදක වෙනවා. විශේෂයෙන්ම දරුවන් අතරේ උද්ගත වෙන ප්‍රශ්ණ නිසා. මේවා දරුවන් දෙදෙනෙකු සිටිනා පවුලකදී විසඳන්නට ඔවුනොවුන් අතරට කිසිවෙකුගේ මැදිහත් වීමක් සිද්ධ වෙන්නේ නැති තරම්. ළමා අවධියේ ඉඳන්ම දරුවන් දෙදෙනෙකු සිටිනා පවුලක එකිනෙකා අතරේ ඇති වෙන වරප්‍රසාධ සඳහා වෙන සටන්, එකිනෙකාට ඉර්‍රශ්‍යයා කිරීම් වැඩි මහළු වෙද්දීත් ඒ ආකාරයෙන්ම දකින්නට පුළුවන්.

ඒත් මීට දශක කීපයකට පෙර හිටි අපේ ජනතාව පුංචි පවුල රත්තරන් කියලා නම් හිතුවේ නෑ. ජීවන බර කොයි තරම් වැඩි වුනත් දරුවන් පස් හය දෙනෙක් අවමයේ තබා ගෙන දුසිමකටත් වඩා උපරිමයක් කරා ගිය අවස්ථාවන් අපේ ආච්චිලා සීයලාගෙන්ම අහන්නට අපට ලැබිලා තියෙනවා නේද?

මේ වගේ කුටුම්බයක් ඒ කාලයේ විතරක්ම නෙවෙයි, එහි වාසය කළ දරුවන් මේ වන විටත් එකමුතුව එකිනෙකා සමග සහයෝගයෙන් ආදරයෙන් ජීවත් වෙනවා කීවොත් පිළිගන්න අමාරු කාරණයක් වේවි බොහෝ දෙනාට. ඒත් ඇත්ත ඊට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් වුනු දෙයක්. මේ වගේ විශාල පවුලක සතුට, සමගිය දශක ගණනාවක් ගත වුනත් මේ දක්වාමත් නොකැඩී නොබිඳී පවතින දෙයක්. මේ වගේ දරුවන් පස් හය දෙනා ජීවත් වෙන පවුලකදී ඔවුන් එකිනෙකා අතරේ ආරවුල් ඇති වුනත් අනිත් සහෝදර සහෝදරියන්ගේ මැදිහත් වීම නිසාවෙන් ඔවුනොවුන් අතරේ ඇති වෙන තරහ මරහ වල පැවැත්ම ඉතාමත් කෙටි කාලීනයි. එකිනෙකා උදව් කර ගැනීම වගේ දේවල් ඇති තරම් මේ වගේ පවුල් වල දකින්නට පුළුවන්. එකෙකු වැටෙද්දී ඔහුට හෝ ඇයට වැටෙන්නට ඉඩ නොදී ඔසවා තබා ගන්නට එකිනෙකා අතරේ තියෙන ලේ බැඳීම බෙහෙවින්ම ඔවුනට උපකාරී වෙන දෙයක්.

එවැනි පවුල් වල දෙමාපියන් නොකා නොබී දරුවන්ට ලබා දෙන සැප සම්පත් පසු කාලයකදී ඒ හැම දරුවෙකුගෙන්ම ඒ දෙමාපියන් හට අනිවාර්යෙන්ම ලැබෙනා බව සමාජයේ වෙසෙන බොහෝමයක් එවැනි පවුල් වලින් දකින්නට පුළුවන් දෙයක්. ඒත් අවාසනාවකට අද ලොකු පවුල රත්තරන් කියනවා වෙනුවට පුංචි පවුල රත්තරන් කියන සංකල්පය අපේ රටේ පවුල් සංස්ථාවට තදින්ම කා වැදිලා තියෙන අභාග්‍ය සම්පන්න කරුණක් වෙලා.

අද පවුල් වල දකින්නට ලැබෙන්නේ එක දරුවෙක් හෝ දෙන්නක් විතරමයි. තනියම ඉන්නා දරුවෙකු දකින ලෝකය හරිම ආත්මාර්ථකාමී ලෝකයක් කියන්නට පුළුවන්. ඒ වගේම සමාජයේ ඇසුරින් කුඩා කාළයේදීම ඈත් වූවෙකු වෙන්නත් පුළුවන්. මොකද සහෝදර සහෝදරියන් හත් අට දෙනෙකු ඉඳීමම ඔවුන් එකිනෙකාට සමාජය නිවස තුලදීම දකින්නට ලැබෙන අවස්ථාවක් නිසා. දෙදරු පවුල් පිළිබඳව කියන්නට ඇත්තේද ඒ වගේම දෙයක්.

මේ කාරණාව වැඩිපුරම බලපා තියෙන්නේ සිංහල බෞද්ධ ජනතාවටයි. ඇත්තෙන්ම මුස්ලිම් පවුලක දරු මල්ලන් පස් හය දෙනෙක් අඩු තරමින් ඉන්නවා. ඒ නිසා ඔවුන්ගේ ජාතිය අනිවාර්යෙන්ම වැඩෙමින් පවතිනවා. නමුත් අපේ සිංහලයන්ගේ පවුල් වල දරුවන් දකින්න ලැබෙන්නේ එක්කෙනෙක්, නැත්තන් දෙන්නෙක්, එහෙමත් නැත්තන් කිසිම කෙනෙක් නැතිව. මේ නිසා සිංහල ජාතිය කෙමින් කෙමින් වර්ධනයේ දුබලතාවක් පෙන්වනවා කියන්න පුළුවනි.

මේ හැම කාරණාවක්ම සලකලා බැලුවාම තෙරුම් ගන්නට උවමනා වෙන්නේ පුංචි පවුලක් ගොඩ නැගීම රත්තරන් හා සම කළ නොහැක්කක් බවයි. ඒ නිසා මළකඩටත් අන්ත පුංචි පවුලෙන් මිදීමයි මින් ඉදිරියට කළ යුතු වෙන්නේ.
රැකියාවක ස්ථාවරත්වය රඳා පැවතිය යුත්තේ තමන් මතයි. තමන්ගේ රැකියාව තවත් කෙනෙකු මත රඳා පවතිනවා නම් ඒ රැකියාව ඉතාමත්ම අස්ථාවර භාවයකින් යුක්ත වෙනවා. කෙනෙකු රැකියා ජීවිතයේදී තවත් අයෙක් මත යැපෙනවා නම් ඒ තම ආයතනයේ ප්‍රධානියා මත පමණක්ම විය යුතුයි. ඒ, ඔහු අදාල රැකියාව කරනා පුද්ගලයා වෙනුවෙන් මාසිකව වැටුපක් ලබා දෙන්නා නිසාවෙන්.

තමන් කරනා රැකියාවේ ස්වභාවය මොන ආකාරයේ වුනත්, ඒ ආකාරයේම වැඩක යෙදෙනා තම අංශයේම තමන්ගේ යහළු යෙහෙළියනුත් තමන් ඇසුරේ ඉන්නවා වෙන්නට පුළුවන්. මේක අමුතු අස්වාභාවික දෙයක් නෙවෙයි. ඕනෑම රැකියාවකදී තමන් වැඩ කරන ක්ශේත්‍රයේම තමන් සමග වැඩ කරනා සගයන්, ගෝලයන්, මිතුරු මිතුරියෝ හැමෝටම ඉන්නවා. නැති වුනොත් ඒ බොහොමත්ම කලාතුරකිනුයි.

ඔය වගේ තමන් සමගම රැකියාවේ යෙදෙන පිරිස තමන් මත යැපෙනවා කියන්නේ ඒක තමන් ගැන හොඳ අවබෝධයක් ලබන්න හේතු කාරණාවක් වෙනවා. ඒක වෙනත් පුද්ගලයෙකු දකිනවා නම් තමන් ගැන හිතන්නේ ඉතාමත් හොඳ විදියකට. ඔය ආකාරයට කෙනෙකුගේ ආයතනික තත්ත්වය ඉහළ පහළ යාම් සිද්ධ වෙනවා. හිතන්න මොහොතකට රැකියාවේදී තමන් තවත් යාළුවෙකුගෙන් යැපෙනවාය කියලා. ඔහු හෝ ඇයගෙන් විමසුමක් නැතිව කිසිම වැඩක් තනිවම කර ගන්නට හැකියාවක් නෑ කියලා. මේක තමන්ගේ රැකියාවේ ස්ථාවරත්වයට කළු ලකුණක් එකතු කරන දෙයක් බව මතක තියා ගන්නට ඕනේ. මේ දේ පිටස්තර පුද්ගලයෙකු හෝ ආයතනයේම වෙනත් අංශයක අයෙකු දැකීම තමන්ගේ තත්ත්වය පහත වැතීමට හේතු වෙනවා. ඒ විතරක්ම නෙවෙයි ඇගයීම් වලදී තමන්ට අවාසියකටත් හිටින්නට පුළුවනි.

නමුත් ආයතනයක විවිධ අංශයන් අතරේ යැපීම් පවතින්නට පුළුවන්. උදාහරණයක් විදියට ගත්තොත්, වැඩ පොළක මානව සම්පත් අංශයේ උපකාරයෙන් හැදෙන වැටුප් සහ ගෙවීම් ලියකියවිලි නොමැතිව එම ආයතනයේම මූල්‍යමය හා ගිණුම්කරණ අංශයේ සේවය කරන්නන්ට වැටුප් ලබා දෙන්නට හැකියාවක් උදා වන්නේ නැති වීම. මේ සඳහන් කළ උදාහරණය ආයතනික අංශ අතරේ යැපීමක් පෙන්නුම් කළත් ඒ ඒ අංශ වල කාර්යක්ෂ්‍යමතාව මත අනිත් අංශ වල කාර්යක්ෂ්‍යමතාව රඳා පවතිනවා.

නමුත් මා මුලින් සඳහන් කළ යැපීම අංශ අභ්‍යන්තරයේ පවතින්නක් නිසා තනි තනිව ඒ ඒ පුද්ගලයක් හට බලපාන දැඩි ගැටළුවක් වෙනවා. මින් බලපාන දෙයක් තමයි ඒ වගේ යැපෙනා නැතිනම් රඳා පවතින දැනුමකින් යුතු අයෙකුට තනිවම වැඩක් පලක් කර ගන්නට අනිත් පුද්ගලයාගෙන් තොරව හැකියාව හීන වී යාම. දැනුමෙන් පොහොසත් කෙනා හදිසියේ මිය ගියොත් හෝ රැකියාවෙන් ඉවත් වුවහොත් ඔහු මත යැපෙන්නන් අසරණ භාවයකට පත් වන්නට පිළිවන්.

මෙන්න මෙවැනි හේතූන් නිසාවෙන් අප දත යුතු කරුණක් තියෙනවා. හැම විටම විෂාරදත්වයෙන් යුතුව කාගේවත් යැපීමකින්, අත් උදව්වකින් තොරව, රැකියාවකදී නම් අනිවාර්යෙන්ම වැඩ කරන්නට හුරු පුරුදු වීම අත්‍යවශ්‍යයි. නොදන්නා යමක් ඉගෙනීමට හෝ ගුරු හරුකම් ලැබීම හැරුණු කොට, තනිවම තමන්ගේ තත්ත්වය ඉහළටම ගොඩ නගා ගත යුතු වෙනවා.

Wednesday, October 6, 2010

දරු සම්පත කියන්නේ ඕනෑම දෙමාපියෙක්ටම වටිනාම සම්පතක්. ඒකේ වටිනාකම කියා නිම කරන්නටත් බැරි තරම්. ඒක එහෙම වුනත් දරු සම්පත අසම්පතක් වෙන දෙමාපියනුත් සමාජයේ දකින්නට ලැබෙනවා. මේ ලෝකයේ උපත ලබන්නට බලා සිටින දරුවන් පවා ලෝකයෙන් තුරන් කරන දෙමාපියන් මේ ලෝකයේ අනන්ත අප්‍රමාණව සිටිනවා. වැඩි දුරක් ගැන හිතනවට වඩා මේ ලංකාවේම ඒ වගේ පිරිස් දකින්නට ලැබෙනවා. දුගී දුප්පත් කම නිසාවෙන් හෝ වේවා, අසරණ කම නිසා හෝ වේවා, ලැජ්ජාව නිසාවෙන් පුංචි දරුවන්ගේ ගෙල සිඳින්නට මව් පියවරු උත්සාහ ගන්නේ මොන තරම් නම් පාපිෂ්ඨ සිතුවිල්ලක් හිතැ'තිවද කියලා වෙලාවකට සිතෙනවා.

කාමය වරදවා හැසිරීම කියන සිල් පදය බිඳ හෙලීම මේ වගේ දරුවන්ගේ ජීවිතය නැති වන්නට එක් කාරණාවක් වෙනවා. කාන්තාවක් තම සැමියාගෙන් පරිබාහිරව වෙනත් පුරුෂයෙක් සමග සම්බන්ධ වීම හෝ පුරුෂයෙකු තම බිරිඳගෙන් පරිබාහිරව වෙනත් කාන්තාවක් සමග සම්බන්ධ වීම මේ කාමය වරදවා හැසිරීමට ගැනෙන ප්‍රධාන කාරණාවක්. යමෙක් ඒ විදියෙන් ලබන කායික තෘප්තිය ඒ මොහොතේදී පමණක් ලබනවා කියලා සිතන්නට අමාරුයි. මන්දයත් ඒ මානසිකත්වය ඉතාමත් දූෂිත සිතුවිලි සමුදායක් නිරන්තරයෙන් තමන්ගේ සිතට අරමුණු ඇති කරවීමයි. ඒ කොහොම වෙතත් ඉන් අනියමාකාරයෙන් ඇතිවන ප්‍රතිඵලය ජීවිතයත් මරණයත් අතර පොර බදින්නට සිදු වෙන දරුවෙකු විය හැකියි.

ඒ කරුණ පැත්තකින් තිබ්බොත් මේ මොන යම් හැසිරීමකින් හෝ උපත ලබන දරුවන්ගේ ජීවිත වලට වග කියනුයේත් ඒ ඒ කාන්තාවන් සහ පුරුෂයන් විසින්මයි. ඒත් දරුවෙකුට උපත ලබා දෙන එක මොන තරම් අපහසු කාරණාවක්ද කියලා නිකමටවත් හිතලා නැතිව ඇති.

සමහර දෙනෙක් දේව ඇදහීම් හෝ ආගම් විශ්වාස කරනවා වෙන්නට පුළුවනි. ඒ බොහෝමයක් ආගම් වල සර්ව බලධාරී දේව මූලික ඉගැන්වීමක් තමයි සිදු කෙරෙන්නේ. සියල්ල මැවූ සහ මවන එකම තැනැත්තා දෙවියන් බවයි ඒවායේ සඳහන් කෙරෙන්නේ. එහෙම නම්, දෙවියන් වහන්සේ ගැහැණියකගේ කුසෙහි දරුවෙකු ඇති කරනවා නම් ඒ දරුවා දෙවියන් විසින් මවන ලද්දක් විය යුතුයි. ඒත් අද සමාජයේ වාසය කරන එවන් කාන්තාවන් දෙවියන් වහන්සේ එසේ මැවූ දරුවන් කී දාහක් නම් තමන්ගේ කුසෙන් ඇද එළියට දානවාද කියලා හිතලා තියෙනවද? නැහැ නේද? දෙවියන් දුන් දෙයක් කුසෙන් ඇද විසික් කරන්නට පුළුවන් කමකුත් තියෙන්නට බෑ නේද? එහෙම නම් දෙවියන්ගේ මැවීම් විනාශ කරන අයෙකුට දෙවියන්ගේ දඬුවම් ලැබිය යුතුමයි නේද?

දෙවියන් වහන්සේ දරුවන් ලබා දෙනවා නම්, දෙමාපියන්ගේ එකතු වීමක් ඇත්තෙන්ම අවශ්‍ය වෙන්නේ නැති තරම්. ඒක එහෙම නම්, ඕනෑම කෙනෙකුට දරු සම්පතක් ලබන්න හැකියාවක් තියෙන්නට ඕනේ. එහෙම නම් අනිවාර්යෙන්ම දරුවෙක් ලබන්නට දෙමාපියන්ගේ එකතු වීමක් තිබිය යුතු බව පැහැදිලි කරුණක් වෙනවා. එකතු වීම විදියට අදහස් කරන්නේ ලිංගිකව එකතු වීමෙන් සිදු වෙන සංසිද්ධීන් හා අභ්‍යන්තරිකව ඉන් පසුව සිදු වෙන ක්‍රියාදාමයනුයි. ඒ එකතු වීමෙන් විතරක් ම දරුවෙකු ලබන්නට හැකියාවක් නෑ. මන්දයත් ඒ මව ඊට සුදුසු කාලයක සිටිය යුතු වීමයි. ඒ කරුණ සම්පූර්ණ වූවත් විඥ්ඥාණයක් මව් කුසේ ඇති නොවුනෝතින් අළුත් ජීවයක් එතන හට ගන්නේ නෑ. ඇත්තටම මොකද්ද මේ විඥ්ඥාණය කියන්නේ?

මේ විඥ්ඥාණය හැම සත්ත්වයෙක් සතුවම පවතින දෙයක්. එහෙම නම් අන්න ඒ විඥ්ඥාණය මව් කුසක ඇති වෙන්නට, තවත් සත්ත්වයෙක් මරණයට පත්ව රූපය අත් හැරිය යුතුයි. මේකෙන් කියන්නේ මෙහෙම දෙයක්. සත්ත්වයෙකු සතුව නාම සහ රූප යනුවෙන් කොටස් දෙකක් තියෙනවා. නාම යටතට ගැනෙන්නේ වේදනා, සංඥා, සංකාර සහ විඥ්ඥාණ කියන හතරයි. මේවා රූපයක් සමග බැඳී ඇති නිසා සත්ත්වයෙකු නිර්මාණය වෙනවා. රූපයෙන් නාමය වෙන් වූ කළ මරණය සිද්ධ වෙනවා. ඒ නාමයට අඩංගු විඥ්ඥාණය තමයි මරණ මොහෝතේදී හිතේ ඇති වුණු අරමුණු අනුව ඒ අරමුණු වලට ගැලපෙන මව් කුසක හට ගන්නේ.

හිතන්න යම් පුද්ගලයෙක් තමන්ගේ ජීවිත කාලය පුරාවටම ගොනෙකු මෙන් සිතන්නේ මතන්නේ නැතිව කටයුතු කරනවාය කියලා. ඔහු තමන්ගේ ජීවිතේදී කරන බොහෝමයක් වැඩ කරන්නේ ඒ සතාගේ ආකාරයටමයි. ඒ නිසා සිතේ ඇති වෙන අරමුණු සියල්ලම පාහේ ගොනෙකුගේ වාගෙයි සිද්ධ වෙන්නේ. ඔහු මිය යන්නේ යම් මොහොතකද, ඒ මොහොතේත් තමන් පුරුදු කළ ගොං පිළිවෙත් වලට අනුකූලව හිත අරමුණු වෙලා තියෙනා නිසාවෙන් මරණින් පසුව විඥ්ඥාණය එළදෙනෙකුගේ කුසේ එළ්බ ගැනීම සිද්ධ වෙනවා. ඒ නිසා වසු පටවෙකුගේ ප්‍රතිසන්ධිය එහෙමත් නැති නම් උප්පත්තිය සිද්ධ වෙනවා. තමන් පුරුදු පුහුණු කරනා යම් ආකාරයක් වෙනවා නම් ඒක මරණ මොහොතේදී මීළඟ භවය මොන ආකාරය ගත යුත්තක්ද කියන එක තීරණය වෙන්නට බෙහෙවින්ම උපකාරී වෙනවා. ඒ නිසා සිහියෙන් මිය යා යුතුයි.

ඔය හරිම සරල විදියට දරුවෙකුගේ උපත විස්තර කරන්න පුළුවන් විදියක්. බුදු දහමේදී ගැඹුරට යද්දී මීට වඩා සවිස්තරාත්මක පැහැදිලි කිරීම් හමු වේවි. කුස පිළිසිඳ ගන්නා දරුවෙකුගේ උප්පත්තිය දරුවෙකු කුසෙන් මරා එළියට විසි කරන්නාක් තරම් පහසු නොවෙන බවත් තේරුම් ගන්නට ඕනේ කාරණාවක්. දෙවියන් වහන්සේ විසින් මවන ලද්දක් ලෝකයේ තියෙනවා නම් මේ ලෝකයේ මව් පියන්ගේ අවශ්‍යතාවක් නැතිවම දරුවන් උපත ලබන්නට හැකියාවක් ඇති විය යුතු නමුත් මව්පියන් මේ ලෝකයේ හට ගෙන තිබීමෙන් පැහැදිලි වන්නේ දෙවියන්ටත් දරුවන් මැවීමට උදව් කරන්නේ මව්පියන් බවයි. දෙවියන්ටත් වඩා ඒ උතුම් මා පිය ගුණය රකින මව් පියවරු සමාජයේ තව තවත් ඇති විය යුතුයි.

Tuesday, October 5, 2010

ඕනෑම ආගමක් අදහන පුද්ගලයෙක් අධ්‍යාපනය ලබනා කාලය තුලදී අනිවාර්යෙන්ම යා යුතු තැනක් තමයි දහම් පාසල කියන්නේ. ඒත් අද කාලයේ ළමයින්ගෙන් කීයෙන් කී දෙනාටද දහම් පාසල් අධ්‍යාපනයක් ලබන්නට ඉඩක් කඩක් ලැබෙන්නේ. මේ ගැන සලකා බලන කොට ඉතින් බොහෝමයක් වෙලාවට දහම් පාසල් අධ්‍යාපනය ලබන්න තියෙන ලොකුම බාධකය ළමයින්ගේ ආගමට දහමට වැඩි රුචියක් නොතිබීමත්, උපකාරක පංති වල බලපෑමත් නිසාවෙන්. තව දෙයක් කියන්නට ඕනේ. දෙමාපියන්ටත් මේ සම්බන්ධයෙන් දෝශාරෝපණයක් එල්ල කරන්නට සිද්ධ වෙනවා. මොකද දරුවෙකුගේ ආධ්‍යාත්මික ගුණ වගාව වෙනුවෙන් කුඩා කළම ගත යුතු තීරණයක් විදියට දරුවෙක්ව දහම් පාසල් අධ්‍යාපනයට යොමු නොකිරීමත් තවත් හේතුවක් විදියට පෙන්වන්නට පුළුවන් හින්දා.

දහම් පාසල අදාළ වෙන්නේ බෞද්ධ දරුවන්ට විතරක්ම නෙවෙයි. මම දන්න හැටියට මුස්ලිම් දහමේත්, පල්ලි මගින් ඉරිදා දින වලදී දහම් පාසල් පවත්වනවා. ඒවා සමහර විට ගුරුවරුන් නිවෙස් වලටම ගිහින් කරනා ධර්මය ඉගැන්වීමක්, ඒ වගේම කුරාණය කියවන්නට හුරු කිරීමක් ද වෙනවා.

මේ ලිපිය ලියැවෙන්නේ අපේ දහම් පාසල් ගැනයි. ඒ කියන්නේ සමාජයේ වැඩිපුරම දකින්නට ලැබෙන බෞද්ධ දහම් පාසල් ක්‍රමය ගැනයි. ඉරිදා දින වලදී පැවැත්වෙන මේවාට බොහෝ සිසු දරුවන් පිරිසක් සහභාගී වෙනවා දකින්නටත් පුළුවන්. නමුත් මේ දහම් පාසල් වලට යාමෙන්ම දහම් පාසලකින් සිද්ධ වෙන්නට ඕනෑ කරන වැඩ කටයුතු සිද්ධ වෙනවාද කියන එක ටිකක් සැක සහිතයි.

මමත් දහම් පාසල් අධ්‍යාපනය අවසාන කළ අයෙක්. ඒ දෙවෙනි ශ්‍රේණියෙන් ආරම්භ කරපු දහම් පාසල් අධ්‍යාපන ගමන අවසන් කරේ අවසාන ශ්‍රේණියේ දහම් පාසල් අවසාන විභාගයට මුහුණ දීමෙන් අනතුරුවයි. මේ විභාගය දහම් පාසල් ජීවිතයේදී නම් සාමාන්‍ය පෙළ විභාගය හා සමාන දෙයක්.

අද බොහෝමයක් දහම් පාසල් වල විශය අනුබද්ධ ඉගැන්වීම් වලට අමතරව බෙහෙවින්ම තියෙන්නේ විශය පරිබාහිර ක්‍රියාකාරකම් රාශියක්. මාසික සභා රැස්වීම්, කලා උළෙලවල්, ශිෂ්‍ය නායක දින, ත්‍යාග ප්‍රධානෝත්සව සහ වාර්ෂිකව පවත්වන තරඟ සහ විභාග. මේවායින් වාර විභාග කියන දේවල් හැරෙන්නට අනිත් සියළුම දේවල් ලෞකික තෘප්තිය වැඩි කරවන, නැටුම් ගැයුම් වැයුම් සහ හැල හැප්පීම් වලින් යුතු ක්‍රියාකාරකම්. ඇත්තෙන්ම දහම් පාසලකින් සිද්ධ විය යුතු ධර්මාවබෝධය ලබා දීම නිසි ආකාරයෙන්ම මේ හරහා සිද්ධ වෙනවාද කියන එක තමයි ලොකුම ගැටළුව.

මාසික සභා රැස්වීම් වලදී පැවැත්වෙන ගී ගැ‍යීම්, නර්තන ඉදිරිපත් කිර්‍රිම් වගේම නාට්‍ය පෙන්වීම ඇත්තෙන්ම දහම් පාසලකට අදාළ නොවන කාරණා කීපයක්. මහා සභා රැස්වීමකින් සිදුවිය යුත්තේ ගැටළු නිරාකරණය කර ගැනීම් වැනි දේ වුනත් අද ඒ දේ සිද්ධ වෙන්නේ රැස්වීමක අමතර අංගයක් හා සමානවයි. කාලයෙන් කාලයට පැවැත්වෙන තරඟ තවත් එක්තරා අනවශ්‍ය දෙයක්. පාසල් ජීවිතයේදී දරුවන් මුහුණ දෙන තරඟකාරී ලෝකය දහම් පාසල් ජීවිතයේදීත් විඳින්නට සිද්ධ වීමෙන් එකිනෙකා අතර ඇති වෙන ගැටීම්, වෛරය සංසිඳවන, ගැටුම් වළකන දහම් පාසල නැමැති ස්ථානයේත් ඇති වෙලා තියෙනවා. මේ දේවල් වලට බොහොම දීර්ඝ ඉතිහාසයකුත් තියෙනවා.

මේ සියළු විකාර වලින් තොරව ගැඹුරු දහම් කරුණු මෙන්ම විශයානුබද්ධව සහ විශය නිර්දේශයට අනුකූල වෙමින් ඉගැන්වීම් කටයුතු සිද්ධ කෙරෙන එකම දහම් පාසලක් ගැන මට අසන්නට ලැබිලා තියෙනවා. ඒ දහම් පාසල සිසු දරු දැරියන් අති විශාල ප්‍රමාණයක් දහම් දැනුමෙන් ස්වයංපෝෂිත කරනා මහරගම ප්‍රදේශයේ සිරි වජිරඥාණ ධර්මායතනයේ පැවැත්වෙන දහම් පාසලයි. මේ වගේම තවත් දහම් පාසල් සමාජයේ පවතින්නට පුළුවන්. නමුත් සොයා ගන්නට, නැතිනම් හඳුනා ගැනීමට අපහසුයි. මම තවමත් කණගාටු වෙන එක දෙයක් තමයි ඒ දහම් පාසලෙන් ධර්මය ඉගෙනීමට හැකියාවක් නොලැබී යාම. ඒ පිළිබඳව දැන ගන්නට පවා ලැබුනේ අවසාන විභාගයෙන් අනතුරුව වීම තවත් දෙයක්.

බුදු දහම පිළිබඳව පාසලෙන් බෞද්ධ දරුවෙකුට ලැබෙන දැනුමෙන් එහා ගිය අති විශාල දැනුම් සම්භාරයක් දහම් පාසලක් හරහා දරුවෙකුගේ ජීවිතයට එකතු වෙනවා. සමාජයේ පවතින විවිධ ගැටළු වලට බොහෝ විට කුඩා කාලයේ ඉඳලාම ලබන දහම් පාසල් අධ්‍යාපනය ඉතාමත් වැදගත් වෙනවා. නමුත් ඒ අධ්‍යාපනය හරවත් මෙන්ම ධර්මඥාණය වඩවන දෙයක් වෙනවා නම් සමාජයේ සදාචාර වර්ධනයටත්, බොහෝ විට දුරාචාර උපුටා දැමීමටත් හේතු වෙන්නට පුළුවන්. ඒ නිසා මින් මතුවටවත් අපේ මතු පරම්පරාවේ පුරුක් නිවැරදි, විකාර වලින් තොර වුනු හරවත් දහම් පාසලක් වෙත යොමු කරනවා නම් මතු පරම්පරාවේ අනාගත දර්ශනය මීට වඩා යහපත් වෙනවා නො අනුමානයි.

Sunday, October 3, 2010

මේ ලිපිය අපේ බෞද්ධ ජනයා, පාඨකයන් වෙනුවෙනුයි. මේක අදාළ වෙන්නේ මේ ලිපිය කියවන ඔයාලගෙන් බෞද්ධ වෙන අයට විතරයි. අනිත් අයත් මේ දේ කියවලා විවෘත අදහස් කියන්නට පුළුවනි. මොකද මේ කියන්නට යන දෙයින් සමහරෙක්ගේ හිත රිදෙන්නත් පුළුවන් නිසාවෙන්. නමුත් මේ දේ කියන්නේ කාටවත් පහරක් එල්ල කරන්නවත්, කාටවත් නරකක් කරන්න හිතා ගෙනවත් නෙවෙයි.

අපි කවුරුත් දන්නවා බෞද්ධයින් හැටියට කාලාන්තරයක් මුළුල්ලේම අපේ බෞද්ධ කම අපි විනාස කරගෙන තියෙන අය කියලා. සමහර විට අපි දන්නේවත් නැති තරමින් අපි අපේ බෞද්ධ කම යට කරගෙනයි ජීවත් වෙන්නේ. මේකට හේතුව වෙන්නේ අපි වැටිල තියෙන අගාධයේ ගැඹුර ගැන තේරුම් බේරුම් කර ගන්නට පවා අපේ මානසික තත්ත්වය අපිට ඉඩක් ලබා නොදීම. ඒ වගේම ඒකට ඌණපූර්ණයක් වශයෙන් කියන්න පුළුවන් තවත් දෙයක් තමයි අපේ අදහස් වගේම ආකල්ප වලින් අපි ඇත්ත පිළි ගන්නට අපිව පෙළඹවීමෙන් වැළැක්වීම.

බෞද්ධයන් වශයෙන් හින්දු දෙවි වරු ඇදැහීම ගැන කීප වතාවක්ම මම මගේ ලිපි වලින් කියුවා මතක ඇති ඔයාලට. ඒත් මේ හින්දු දෙවිවරු වටා බැඳී තියෙන සංකල්පමය වටපිටාව ගැන සමහරු දන්නේත් නැති තරම්. දෙන නිසා "දෙයියෝ" කියලා හඳුන්වන්නත් පුළුවන්. ඒත් අපි ඉල්ලනා තරමටම අපිට ඕනෑ දේවල් දෙවියන් විසින් අපිට මේ කාලය තුලදී ලබලා දීලා තියෙනවා නම් අපිට කිසිම කරදරයක් දුකක් නැතිව සතුටින් ජීවත් වෙන්නට ඉඩක් කඩක් තියෙන්නට ඕනේ නේද? ඒත් අද ප්‍රශ්ණයක් ගැටළුවක් හිතේ නැති කිසිම බෞද්ධයෙක්, හින්දු භක්තිකයෙක් ඉන්නවද? මේ ලෝකේ හැමදාමත් අපේ පස්සෙන් ආපු එකම දේ අපි කරපු කර්මයි. ඒ නිසාවෙන් අපිට නොයෙක් නොයෙක් ගැටළු වලට මුහුණ දෙන්නට සිද්ධ වෙලා තියෙනවා එක අතකින්. මේ හැම දේටම මුල අපි කළ කී දේවල් මිසක සර්ව බලධාරී දෙවි කෙනෙක්ගේ බල පැවැත්මට සිද්ධ කෙරුනු දෙයක් නෙවෙයි.

විෂ්ණු දෙවියන් එක අවස්ථාවකදී දරුවන් හත් දෙනෙකුන් මැවූ බව ජනප්‍රවාදය සඳහන් කරනවා. එතැනට උමා සහ ඊෂ්වර පැමිණි බවත් ඒ එක්කම සඳහන් වෙනවා. දරු සෙනෙහස නිසා උමාවන් මේ දරුවන් හත් දෙනාම එකට එකතු කරලා බදා ගත්ත බවත් ඉන් පුංචිම දරුවා ඉවත් වෙලා ගිය බවත් කියැවෙනවා. ඉතින් අර අනිත් දරුවන් හය දෙනා එක් අයෙක් බවට පත් වෙලා තියෙනවා. නමුත් ඒ තිබූ ආකාරයෙන්ම මුහුණු හයකුත්, අත් දෙක බැගින් දොළසකුත් වශයෙන් එකතු වෙලා තියෙනවා. ඒවා ඒ ආකාරයෙන්ම පිහිටියා නම් අපිට තවත් හිතන්නට දේවල් කොයි තරම් නම් මේ දෙයින් මතු වෙනවාද? පිරිමි දරුවන් නිසා තව තවත් අවයවත් තිබූ අයුරින්ම තියෙන්නට ඕනේ අනිත් දේවලුත් ඒ විදියටම තිබුණා නම්.

මේ වගේ සංකල්ප ගොඩ නගන්නට යාමෙන් තේරුම් යන දෙයක් තමයි විෂ්ණු හෝ කතරගම හෝ යන දෙවිවරු හින්දු දෙවි වරු බව. ඒ වගේම අපි බාර හාරකම් කරන මේ දෙවිවරු බෞද්ධයින් විසින් වැඳුම් පිදුම් ලැබිය යුතු දෙවි වරු නොවෙන බවත් අපි සිහියට නගා ගතු යුතුයි.

බෞද්ධ දේව සංකල්පය කියන්නේ කාගේවත් කෑම බීම මත යැපිල ආශිර්වාද කරන කොට්ඨාශයක් නෙවෙයි. මේ ගැන මඳක් සිතිය යුතුයි. හින්දු භක්තිකයන් ඔවුනගේ දෙවිවරුන් වැඳ නමස්කාර කරපුවාවේ කියලා හිතලා ඇයි අපිට බැරි බෞද්ධ දර්ශණයට පටහැනි දෙයක් පසු පස හඹා යමින් සැප, ආශිර්වාද බලාපොරොත්තු වෙන්නේ? සියළුම බෞද්ධයන් මේ ගැන සිතා බැළිය යුතුයි.

Saturday, October 2, 2010

මේ ලිපිය ලියන්නට හේතු වුනේ මගේ හිතට ආපු හොඳ පුරුදු කීපයක් සම්බන්ධයෙනුයි. හැබැයි මේ දේවල් මමත් පුරුදු පුහුණු කරලා නැති දේවල්. ඒ වගෙම මමත් අවස්ථාවක් උදා වෙනකන් කරන්න ආසාවෙන් බලාගෙන ඉන්න දේවල් කීපයක්. මේ දේවල් වලට ඔයාලත් කැමැත්තක් දක්වන්න පුළුවන්. ඒ ගැන ඉතින් ඔයාලට පුළුවන් මේ ලිපිය පහලින් ඔයාලගෙ අදහස් කියන්නත්. මොකද මම මේ හැම ලිපියකටම ඔයාලගේ අදහස්, යෝජනා, චෝදනා, ගල් මුල් ප්‍රහාර, ප්‍රතිචාර බලාපොරොත්තු වෙන නිසා.

මගේ හිතට ආපු මේ සිතුවිලි අතරින් එකක් තමයි උපන් දිනයකදී කරන්න පුළුවන් විදියේ ක්‍රියාකාරකම් කීපයක්. සමහරු ඉතින් උපන් දින වලදී ගොඩක් සල්ලි වියදම් කරලා උත්සවයක් පැවැත්තුවට, මං වෙනුවෙන් එහෙම උත්සවයක් පවත්වපු අවස්ථාවක් ගැන කවදාකවත් මතකයක් නෑ. මේ දේවල් තනියම කරන එක අපහසු වෙන්නත් පුළුවන්. ඒ නිසා තමන්ගේ ලඟම යහළු යෙහෙළියන් කීප දෙනෙකුත් එකතු කර ගත්තා නම් මේ වැඩේ තවත් හොඳින් කර ගන්නට පුළුවන් උදව් උපකාරත් ලැබේවි.

ඇත්තෙන්ම මේ වැඩේ හොඳයි කියලා හිතුනේ පිණක් පවා කරගන්නට අවස්ථාවක් උදා වෙන නිසා. හිතන්න යාළුවෝ කීප දෙනෙක් ඉන්නවා. ඒ අතරින් කාගේ හරි උපන් දිනෙකදී ඒ යාළුවෝ ඔක්කොම දෙනා එකතු වෙලා මේ වැඩේ කරන්න පුළුවන් නම් ගොඩක් වටිනවා. ඉන් එක දෙයක් තමයි මහා සංඝයා වහන්සේ වෙනුවෙන් තමන්ට හැකි පමණින් එක් ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් හෝ කිහිප දෙනෙක් නිවසට වැඩමවලා දහවල් දානය පිළියෙළ කරලා පූජා කිරීම. ඒක එක සිතුවිල්ලක්. එහෙමත් නැති නම් හැකි පමණින් කෑම පාර්සල් කීපයක් සකස් කරලා ගමේ හරි අවට ප්‍රදේශ වල හරි ඉන්නා හිඟන්නන්ට පිළිගැන්වීම කියන කාරණාව. මේ දෙකම පිණක් දහමක් කර ගන්න පුළුවන් අවස්ථා දෙකක්. උපන් දිනය දවසේදී රසට කෑම බීම අරගෙන සිංදු කියලා නටන එකට වඩා යහළුවන් කීප දෙනෙකුත් එකතු කරගෙන මේ වගේ දෙයක් කරන්නට ලැබීම තමන්ගේ උපන් දිනේ දවසෙදි අනිත් අයටත් පිණක් අත් කරලා දුන්නා හා සමාන දෙයක් නේ. ඒ වගේම ඒ උපන් දිනයේ ලොකු වැදගත් කමකුත් ඉතුරු වේවි.

ඒ සිතුවිල්ල එහෙම තියෙද්දී තවත් හොඳ සිතුවිල්ලක් ක්‍රියාවට නංවලා හොඳ පුරුද්දක් විදියට ඉදිරියට දෙන ගියොත් හොඳයි කියන හැඟීම තවත් දෙයක් වෙනුවෙන් පහළ වුනා. ඒ තමයි හැම මාස හතරකට වතාවක්ම, නිරෝගී අය නම් ලේ දන් දීම කියන දේ. මේ දේ උපන් දිනය දවසක වුනත් කරන්නට පුළුවන්. ලේ දන්දීමේ පිංකම් හැම තැනම නැති වුනාට අපිට ලේ දන් දෙන්නට ඕනෙම වෙලාවක පුළුවන් කම තියෙනවා. ඒ නාරහේන්පිට තියෙන ලේ බැංකුවට ගිහින්. මේකෙදිත් යහළුවො කීප දෙනෙක් එකතු කර ගත්තා නම් තමයි වඩාත් හොඳ. මොකද ලේ දන්දීමෙන් සිද්ධ වෙන අපහසුතා වලදී තමන්ට උදව් කරන්නත් කවුරු හරි ඉන්න ඕනෙ නේ. මාස හතරකින් ආයෙ වතාවක් ලේ දන් දෙන්නට සුදුස්සෙක් බවටත් පත් වෙනවා.

මේ පුරුදු වලින් එකක්වත් මගේ ජීවිතේදී මට තවමත් කරන්නට ඉඩක් කඩක් ලැබිලා නෑ. රැකියාවල නිරත වෙන අයට නම් කීය කීය හරි එකතු කරලා මේ දේවල් වලට සම්මාදම් වෙලා පිණක් කර ගන්නත් පුළුවනි. ආගම් භේදයක් කොහෙත්ම බලපාන්නේ නෑ. මොකද මේ කාරණා තුනම පිං ඇති වැඩ හින්දා.
මේ ලිපියේ වැදගත්කම ගැන ඔයාලට තව ටික දවසකින්ම තේරුම් යාවි. මේ ලිපිය පසු දවසකදී ලියන්නට හිතාගෙන හිටියත් මේ ලිපිය එළි දැක්වීම මේ තරම් ඉක්මණින්ම සිද්ධ කරන්නට සිද්ධ වුනේ හදිසියේ දකින්නට ලැබුණු දෙයක් නිසාවෙන්. ඒ රූපවාහිණියෙන් දැකපු දෙයක් හින්දා. මේ දේ මේ තරම් ඉහළින්ම දකින්නට ලැබේවි කියලා හිතුවේ නෑ. නමුත් නොහිතපු විදියට තමයි මේ හැම දෙයක්ම මේ තරම් ඉක්මණින්ම සිද්ධ වෙමින් තියෙන්නේ.

මම මේ දැකපු රූපවාහිණී වැඩසටහන විකාශය වුණේ ප්‍රසිද්ධ රූපවාහිණී නාළිකාවක. මේ නාළිකාවේ ලාංඡනයේ ඉන්නේ ලස්සන කුරුල්ලෙක්. මෙහෙම කිව්වම ඔයාලට තේරෙනවා ඇති මේ මොන නාළිකාවද කියලා. ඇත්තෙන්ම මේක නාළිකාව ගැන ගැටළුවක් නෙවෙයි; විකාශය වුනු වැඩසටහනේ ගැටළුවකුත් නෙවෙයි; වැඩසටහනේදී ප්‍රචාරය ලැබුණු දේ ගැනයි.

මේ වැඩසටහනේ තිබුණේ ඉතාමත්ම වැදගත් ශාස්ත්‍රීය ස්වභාවයක් පසුගිය කාලයේදී. ඒත් මේ වැඩසටහන විකාශය වුනේ බොහෝ විට පොහොය දවස් වල විතරයි මම දන්න විදියට. ඉතින් කොහොමින් කොහොම හරි මේ වැඩසටහන මේ දවසේත් විකාශය වුනා. මේ වැඩසටහනට පැමිණෙන්නේ එකම ස්වාමීන් වහන්සේ නමක්. ඇත්තෙන්ම කියනවා නම් හරිම ප්‍රසිද්ධ ධර්ම දේශකයාණන් වහන්සේ නමක්. විවිධ ධර්ම ගැටළු විසඳමින් ගෙන ගියපු මේ වැඩසටහනේ මීට කළකට ඉහතදී ශාස්ත්‍රීය ගතියක් තියෙනවාය කියලා මම කිව්වේ ඔන්න ඔය ගැටළු විසඳීමේ ලස්සන නිසාමයි. බොහෝ දුරට විද්‍යාවෙන් වගෙම බුදු දහමෙනුත් විවිධාකාරයේ ගැටළු නිරාකරණය වුනේ.

කාලයාගේ ඇවෑමෙන් මේ වැඩසටහනෙන් ඒ ස්වාමීන් වහන්සේ අතින් මෛත්‍රීය බුදුන් ගැන බොහෝ දේවල් ප්‍රකාශ කෙරුණා. ඒ විතරක් නෙවෙයි ඒ වැඩසටහනේ මාර්ගයෙන් මෛත්‍රීය බෝධිසත්ත්ව වන්දනාව පිළිබඳවත් පුදුමාකාර ආකාරයේ ඇල්මකින් ප්‍රකාශයන් ඉදිරිපත් කරා පමණක් නෙවෙයි ඒ හරහා බැතිමතුන් විශාල පිරිසක් උන් වහන්සේ වටා එක් රොක් කර ගන්නටත් අවස්ථාවක් ලැබුනා කීවොත් නිවැරදියි.

ඇත්තෙන්ම බෝධිසත්ත්ව වන්දනාව පැවතෙන්නේ මහායාන බුදු දහමේ බව දන්නා අය දන්න කාරණාවක්. මේ දෙයින් උන්වහන්සේ අදහස් කරන්නේ හින්දු දෙවි දේවතාවන් වටා බෞද්ධයන් එක් රොක් වීම වළක්වලා මතු බුදු වෙන මෛත්‍රීය බෝධිසත්ත්වයන් හට වන්දනා නමස්කාර කරන්නට ඒ බෞද්ධයන්ට හුරු කරවීමයි. අදහස හොඳ දෙයක් වුනත් මේ දේ දැන් අති උග්‍ර තත්ත්වයකට පත්වෙලා. බුදු රජාණන් වහන්සේ ගැන කිසිම සඳහනක් නැති තරමටම මෛත්‍රීය බෝධිසත්ත්වයන්ට කරන පුද පූජා පවා පැවැත්වෙන තත්ත්වයකට පත් වෙලා.

කොටින්ම ඒ වෙනුවෙන් වෙනම භූමියක වන්දනා ස්ථාන පවා ඉදි කරලා තිබුණා ඒ රූප රාමු වල. කතරගම දේවාලයේ තේවාවන් කරනා ආකාරයටම වගේ මේ බෝධිසත්ත්ව දේවාලයේත් පුද පූජා පැවැත්වෙනවා. අඩු තරමින් ඒ බෝධිසත්ත්ව කුටියට ඇතුල් වන්නට පේ නොවූ අයෙකුට ඉඩක් නොලැබෙනා තරමටම ඒ දේ අති උතුම් ආකාරයෙනුයි පවත්වා ගෙන යන්නේ.

අපි දන්න බුදු දහම අනුව බුදු රජාණන් වහන්සේ යනු කෙනෙක්ට දකින්න පේ වීමකින් තොරව ඉඩක් කඩක් ලැබුනු උතුමෙක්. සුනීත සෝපාක වගේ දුගඳ හමන අසරණයින් දකින්නට පවා බුදුන් වැඩම කරවූයේ ඔවුන් පේ වී ඇතිද නැතිද යන වගක්, උසස් පහත් බවක් සිතා නොවෙන බව අපි කවුරුත් දන්න කාරණයක්. මේ සිද්ධ වෙන මෛත්‍රීය බෝධිසත්ත්ව වන්දනාව දැන් හිස ඔසවමින් අපේ නිර්මල ථේරවාදී බුදු දහම අනුගමනය කරනා බෞද්ධයින් මහායාන දර්ශනය වෙන වක්‍රාකාරයෙන් යොමු කරවීම රටේ නමක් දිනූ ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් විසින් සිදු නොකළ යුත්තක්.

හැම දෙනාටම වාසනාව උදා කරන චරිතයක් විදියට සලකන "ලාෆින් බුද්ධ" කියන මහායාන චරිතයටත් මෙහිදී විශේෂ ස්ථානයක් එහිදී උන්වහන්සේ විසින් ලබා දෙනවා. අපේ පන්සල් වල සමහර දේවාල පවත්වන් යන්නේ ඒ පන්සලේම හාමුදුරුවන් වගේ දෙයකුයි මෙයිනුත් සිද්ධ වෙන්නේ. මිත්‍යා දෘශ්ඨීන් වලට යොමු කරවීමක් තමයි මේකෙන් සිද්ධ වෙන්නේ. මෙය සොයා බැලිය යුතු කරුණක් වෙනවා වගේම බුද්ධියෙන් කටයුතු කළ යුතු කාලයක් ඉදිරියට මතු වෙන බවත් අපේ බෞද්ධ ජනතාවට මේ ලිපියෙන් කියන්නට කැමතියි.

ඒ හැම බෞද්ධයෙක්ටම කියන්න උත්සාහ කරන්නේ, දිනූ නමක් ඇති ස්වාමීන් වහන්සේ නමකගේ දේශණාවට ඇහුම්කන් දෙනවද, නැතිනම් ලොව්තුරා අමාමෑණී බුදු රජාණන් වහන්සේගේ ශ්‍රී මුඛයෙන් දේශිත සද්ධර්මය අනුගමනය කරනවාද කියන ප්‍රශ්ණාර්ථය ඉතුරු කරමින් මේ ලිපිය මෙතනින් අවසන් කෙරෙනවා.

Sunday, September 26, 2010

මීට ටික කලකට ඉහතදී මම ඔයාලට කීවා පණ අදිමින් ඉන්නා බළල් පැටවුන් දෙදෙනෙක් ගැන. හදිසියේ එල්ල වුණු පිටස්තර බළල් ප්‍රහාරයක් නිසයි මේ දේ සිද්ධ වුනේ. ඒ දෙන්නාම මේ වෙද්දී ජීවතුන් අතර නෑ. මොකද ඉතින් තත්ත්වය තිබුණේ වැට උඩ අවස්ථාවක නිසා. මගේ මේ සම්බන්ධ කලින් ලිපිය මට ඒ නිසා ලියන්නට සිද්ධ වුනේ දුක් මුසු ස්වරයකින් වීම කණගාටුවට කරුණක් වුනා.

මේ දේත් එක්ක කිව යුතු කාරණා කීපයක්ම හිතේ තිබුණා. ඒත් කියන්නට හොඳ වෙලාවක් එනකනුයි බලාගෙන හිටියේ. ඒ පැටව් දෙන්නාගෙන් එක් පැටවෙක් අනතුරින් පස්සේ තුන් වෙනි දවසෙදි නැති වුනා. අනිත් පැටවා සතියකට ආසන්න කාලෙකදියි නැති වුනේ. මේ දෙන්නාගේම දකින්නට තිබුණු වෙනසක් තිබුණා. ඒ ගැන අපිට ඒ තරම් වැටහුනේ නැති වුනාට අපිටත් ප්‍රශ්නයක් ඇති වෙලයි තිබුණේ ඇයි එහෙම වෙලා තියෙන්නේ කියලා. මේ වෙනස තමයි තවත් බළලෙකුගේ ප්‍රහාරයක් එල්ල වුනත් පිටතට පෙණෙන කිසිම තුවාලයක් නොතිබීමත් සුළු සීරිම් කීපයක් ඇරුනම කියන එකත්. ඒ විතරක් නෙවෙයි මේ බළල් පැටවුන්ගේ බඩ ඒ කියන්නේ උදරය ටිකක් පිම්බිලා තිබුණා සාමාන්‍ය තත්ත්වයට වඩා. ඔයාලා මගේ කලින් ලිපිය දැක්කා නම් ඒකේ දාල තිබුණු රූප වලින් ඒක පැහැදිලි වේවි.

මෙහෙම වෙලා තියෙන්නේ මොකක් හරි සිද්ධ වුනු තැලීමකින්. ඒ කියන්නේ මේ පැටවුන් දෙදෙනා යම් කිසි තෙරපීමකට ලක් වෙලා තියෙනවා. ඒ නිසාවෙන් උන්ගේ අක්මාවල් තැලී ගිහින් ඉදිමීමකට ලක් වෙලා ගිහින් තියෙනවා. අපි මේ පැටවුන්ට ප්‍රතිකාර කරන්නට පශු වෛද්‍යවරයෙක් වෙත ගියාට මොකද ඔහු අපිට කීවේ නෑ මේ සම්බන්ධ දෙයක් ගැන. කිසිම ඇඟවීමක් කරේ නම් නෑ. ඒත් මගේ කලින් ලිපියේ තිබුණු රූප දැකලා මට මගේ යාළුවෙක් කීවා මේ සතුන් දෙදෙනා ජීවත් වෙන්නේ නෑ කියලා. අර වගේ අක්මා තැලීමක් සිද්ධ වුනාම බඩ පිම්බෙන්නේ අක්මා ඉදිමීමක් නිසා බවත් ඔහු මට කීවා. ඒ නිසා ජීවිතය බේරා ගන්නට බැරි බවත් මට කීවා. මෙහෙම කීවේ වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ ඉගෙන ගන්න කෙනෙක් නම් නෙවෙයි. උසස් පෙළට ජීව විද්‍යාව ඉගෙන ගත්තු දැන් තොරතුරු තාක්ෂණ උපාධියක් කරන කෙනෙක්.

සමහර විට අර පශු වෛද්‍යවරයා ඒ බව දැන සිටියා වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් අපිට දැනුම් නොදුන්නේ දිනපතා ලැබෙන ගතමනාව ලබා ගැනීමේ අරමුණින් වෙන්නත් පුළුවන්. මොකද එතකොට අපේ ගමන නැවතෙන බව දන්න නිසාවෙන්. ජීවත් කළ නොහැකි ජීවිතයක් ජීවත් කරන්න අපි ගත්තු උත්සාහය අපි වළක්වයි කියන හැඟීමෙන් වෙන්න ඇති. මේ දේ මෙහෙම්ම ම නොවෙන්නත් පුළුවන්. මේත් එක්ක අපිට හිතන්නට කාරණා බොහෝමයක් අපේ ඉදිරියට එන්න පුළුවන්. ඒ කොහොම නමුත් මරු තුරුලට යන පාරෙ හිටපු ඒ පැටවුන් දෙදෙනා ඉතින් උන්ගේ ධෛවයේ හැටියට ඒ තුරුලට ගියා.
ඔයාලා බෞද්ධ අය නම් අනිවාර්යෙන්ම එක වතාවකදි හරි ධර්ම දේශණාවක් අහන්න ගිහින් ඇති. එහෙම හරි ගුවන් විදුලියෙන් හෝ රූපවාහිනියෙන් හෝ ධර්ම දේශණා අහලා තියෙනවා නම් මේ ගැන හිත යොදවන්න නැතුව ඇති. මේ කියන්න යන දේත් මම සහභාගී වුනු ධර්ම දේශණා ගණනාවකදිම මට අහන්න ලැබුණු දෙයක්. හැබැයි හැම තිස්සේම කියන දෙයක් නම් නෙවෙයි, ධර්ම දේශණාව අවසානයේදියි මේ දේ අහන්නට ලැබෙන්නේ.

සාමාන්‍යයෙන් ධර්ම දේශණයක් අවසන් වේගෙන එද්දී ඒක අවසාන කරන්නේ ධර්ම දේශණය කරන යතිවරයාණන් වහන්සේ විසින් දෙවියන්ට, මළගිය ඥාතීන්ට පිං පමුණුවලා එහෙම නෙ. ඉතින් ඔන්න ඔය වගේ පිං දීම් ආදිය ඉවර වෙනවාත් එක්කම දේශකයාණන් වහන්සේලාගේ කටින් පිට වෙන දෙයක් තියෙනවා. ඒ තමයි "මේ පිං අනුමෝදන් වීමෙන් දෙව් බඹ සැප ලබා අවසානයේ අමා මහ නිවන් සුව ලැබේවා" කියන ප්‍රාර්ථනාව. මේ ප්‍රාර්ථනාව ධර්ම දේශණයේ පුණ්‍යානුමෝදනාවත් එක්ක විවිධ හැඩ වලින් විවිධ ස්වාමීන්ද්‍රයන් වහන්සේලා යොදා ගන්නවා. සමහර විට පුරුද්ද නිසාවෙන් වෙන්න ඇති.

ඒත් මේ සමාජයේ ජීවත් වෙන කීයෙන් කීදෙනෙක් නම් නිවන් මාර්ගයට පැමිණිලා ඇත්ද කියලා ඔයාලා කවුරුවත් හිතලා තියෙනවද? ඇත්තෙන්ම පන්සිල් වත් නොරකිද්දී නිවන් මාර්ගය අවබෝධ කර ගන්නට උත්සාහ දරන උදවිය අද සමාජයේ කොයි තරම් නම් අඩු වෙලාද. හැමෝම එක පිම්මේ, නැත්නම් හැල්මේ දුවනවා එක එක දේවල් පස්සේ. ආධ්‍යාත්මීය දියුණුවක් ගැන හිතන්නට සමහර උදවියට මතක් වෙන්නේ මැදිවියෙන් මහළු වියට පා නගනවාත් එක්කමයි.

හරි ඒ කතාව අපි ටිකකට පැත්තකින් තියමුකෝ. සුපුරුදු විදියට මම මුලින් කීවාක් වගේ අවසාන වෙන ධර්ම දේශණාවකදී අපි කතාවට ලක් කළ යුතු දෙයක් තියෙනවා. ඒ කතාව මෙන්න මේ විදියට කීවොත් වඩා නිවැරදියි. අපි නිවන් මාර්ගයේ යන අතරතුරේදී මගදී දිව්‍ය ලෝකයක ගොඩ බැහැලා ඇති තරම් සැප විඳලා ආයෙත් එතනින් බ්‍රහ්ම ලෝක වලත් ගොඩ බැහැලා ඒවායෙනුත් ගන්න තියෙන දේවල් අරගෙන අන්තිමටම නිර්වාණය කරා යාමක් වගේ අදහසක් දෙන දෙයක් නේ. හරියට අපි විනෝද චාරිකාවක් යද්දී අතරමගදී ලස්සන තැනක් බලලා කන්න බොන්න නවත්තනවා වගේ දෙයක් නේද? ඇත්තෙන්ම ඕකෙන් සිද්ධ වෙන්නේ අපේ සසර ගමන තවත් දික් වෙන එක නේද? සමහර විට මේ කියන වචන වලින් පිළිබිඹු වෙන අදහස මෙහෙම දෙයක් වෙන්නත් පුළුවන්.

ඒ තමයි, යමෙක් පියවර වශයෙන් නිවන් මගේ යද්දී හමු වෙන නැවතුම් පොළවල් හතරක් තියෙනවා. මාර්ග ඵල කියන්නේත් මේවා. දැන් බලයි මොනාද ඒ කියලා. ඒ තමයි සෝවාන්, සකෘදාගාමී, අනාගාමී සහ අරහත් කියන නැවතුම් පොළවල් හතර. මේ එක එක නැවතුම් පොළවල් වලදී අපේ සංසාර චක්‍රයේ කෙටි වීම් සිද්ධ වෙනවා. මින් පළමු නැවතුම් පොළ ගැන අපි කවුරුත් දන්නා කියන කරණීය මෙත්ත සූත්‍රයේ අවසාන ගාථාවෙන් කියැවෙනවා. ඔයාලා නිකමටවත් හිතුවද එහෙම දෙයක් ගැන මෛත්‍රීය කරන හැටි කියවෙන පිරිතක ඇතිය කියලා? බොහෝ දෙනෙක් ඒ ගැන නොදන්නවා ඇති.

දස සංයෝජන ධර්ම කියලා කොටස් දහයකින් යුක්ත අපි සංසාරයේ සැරිසැරීමට උදව් වෙන දෙයක් තියෙනවා. මේ දේවල් මුල ඉඳන් එකිනෙක නැති කරලා දැමීමෙන් අපි අර කලින් කීව මාර්ග ඵල එකින් එක පඩි පෙළක් නගින්නාක් වගේ අපිව ඉහලට එසවෙනවා. සෝවාන් වුනු කෙනෙක් දුගති වල නොඉපිද භවයන් හතක් ඇතුලතදී අනිවාර්යෙන්ම නිවන් අවබෝධ කරනවා. මේ වගේ ඒ ඒ මාර්ග ඵල තත්ත්ව සපුරද්දී බ්‍රහ්ම ලෝක වල උපත ලැබීම, රූපා'රූප ලෝක වල උපත ලැබීමාදී වශයෙන් බුදු දහමේ සඳහන් වෙනවා. සමහර විට මේ ගමනේදි අතරමගදී කියැවෙන ඒ දේවල් ගැන වෙන්නත් පුළුවන් අර මුලින්ම මම කියූ කාරණාවෙන් සඳහන් වෙන්නෙත්. ඒත් ඇහෙන හැටියට නම් තේරුම් යන්නේ නිවන් දකින්න කලින් හැම සුගතියෙන්ම සැප ලැබීමේ අරමුණක් වගේ දෙයක්.

කොහොමින් කොහොම හරි බුදු දහම, සැප ලබන්න එපා කියපු දහමක්, ඉගැන්වීමක් නෙවෙයි. නමුත් නිවන් අවබෝධ කරන්නට නම් කියාපු දහමක්. ඒත් අතරමගදී දිව්‍යලෝක වලදී නැවතිලා සැප ලැබීම නොලැබීම තීරණය වෙන්නේ අපේ කර්ම ශක්තියට අනුකූලව බව මතක තියා ගන්නට ඕනේ. ධර්ම දේශකයන් වහන්සේලාත් මේ වගේ දෙයක් කියන්නට කලින් ටිකක් කල්පනා කරලා බැලීම වටින කියන දෙයක්.

Saturday, September 25, 2010

මේ කියන්න යන දේ ඔයාලත් අත් විඳලා ඇති සමහර විට. ඒත් මේ දේවල් ගණන් නොගෙන ඉන්න තරමටමයි වටින්නේ. නැත්නම් ඉතින් ලේ කෝප කර ගන්න වෙනව නොවැ. මාතෘකාවේ සඳහන් වෙන දේ දැක්කම මගේ ලිපිය පටන් ගන්නත් කලින්ම ඔයාලට එක එක විදියේ අදහස් මතු වේවි. ඒත් ඉතින් මේ දේ තරහක් නැතුව ලියන්න මම හිතුවේ අදාළ පුද්ගලයන්ට දැක බලා ගන්නයි, ඔයාලටත් මගේ මේ අත්දැකීම ගැන කියල දෙන්නයි.

කාඩ්බෝඩ් කෑලි ඉතින් ඕනෙම කෙනෙකුට හොයා ගන්න පුළුවන් නේ. ඉස්සර නම් පොඩි කාලෙදි අපි කාඩ්බෝඩ් වලින් සුපිරි වීරයන්ව ඇඳලා කපලා ඒවත් එක්ක සෙල්ලම් කරනවා. ඒ අපේ කාලේ. දැන් ඉතින් එහෙම නැහැනේ. දැන් කාලයේ අපිට මුණ ගැහෙන්නේ කාඩ්බෝඩ් නළු නිළියන්වනේ. ඔය වගේ නළු නිළියො හැරුනම ඉන්න තව පිරිසක් තමයි කාඩ්බෝඩ් යාළුවෝ. කාඩ්බෝඩ් වචනෙ ඉස්සරහට දාලා අන්තිමට නාම පදයක් එකතු කර ගත්තාම ඒ අදාල නාම පදෙන් හඳුන්වන දේ කාඩ්බෝඩ් එකකින් පවා කපා ගන්න පුළුවන් ගණයේ කියන අදහස නේ එන්නේ.

හරි හරි. ඒක අපි පැත්තකින් තියමුකෝ. දැන් අපි ලිපියේ මාතෘකාවට බහිමු. මේ ලියන දේට මේ මාසයේදී පැවැත්වෙන කොළඹ ජාත්‍යන්තර පොත් ප්‍රදර්ශනයත් වක්‍රාකාරයෙන් සම්බන්ධයි. මේක නොතිබුනා නම් ඉතින් හරි හමං විදියට මේ දේ ගැනත් මට දැන ගන්නට බැරි වෙනවා. මේ එක්තරා යාළුවෙක් ගැන දෙයක් වගේම එයා හැසිරුණේ මොන වගේ විදියකටද යන්න ගැනත් පොඩි ලිපියක්. නම කියන්න උවමනාවක් වෙන එකක් නෑ. මොකද නමට වඩා සිද්ධ වුනු දේ ගැනනේ මටත් ලියන්න ඕනේ. මේවා මතක් වෙද්දිත් මට හරි හිනා ඉතින්. මොනා කරන්නද?

මේ යාළුවා මගෙත් එක්ක හොඳ යාළුකමක් පවත්වපු කෙනෙක්. කොටින්ම කියනවා නම් මගේම පාසලේ එකම මිත්‍ර කැලේ හිටපු කෙනෙක්. කොහොම හරි යාළුකම නිසා හෝ මේ යාළුවා මේ වතාවෙදි පොත් ප්‍රදර්ශනය පළමු දවසේම බලන්න යන්න මට ආරාධනා කරා. නිකන්ම නෙවෙයි ඒක අනිවර්ය ආරාධනාවක්. හැබැයි ඒ ආරාධනාව මට ප්‍රතික්ෂේප කරන්න සිද්ධ වුනා. වෙන මුකුත් හින්දා නෙවෙයි, මම ඒ යාළුවාට කලින් වෙනත් හොඳම යාළුවෙක්ට ඒ දේටම පොරොන්දු වෙලා හිටි නිසා. ඕක කීවට පස්සේ ඒ යාළුවා කතා කරන එකත් නවත්තලා දැම්මා මාත් එක්ක.

ඉතින් ඔතනින් නැවතුන කතාබහ තවමත් ඒ විදියමයි කියලා තමයි කියන්න වෙන්නේ. කොයි තරම් උත්සාහ ගත්තත් කතාවට එකතු වෙන්න කිසිම ප්‍රතිඵලයක් ලැබුනේ නෑ. මොකද ඉතින් එයාගේ ආරාධනය පිළි නොගන්න ඕනෙම කෙනෙක්ව එයා එයාගෙ මිතුරන්ගෙන් ඈත් කරලා දානවා කියන එක ඒ කෙනාගේ ප්‍රතිපත්තියක් වෙන්න ඇති නේ. ඉතින් ඕක තමයි මට කියන්න ඕනේ වුනේ. කොච්චර එකට හිටියත් යාළුවෙක් වගේ, බොක්ක වෙනස් කියල තමයි අවසානයෙදි කියන්න තියෙන්නේ. ආරාධනාවක් පිළි නොගැනීම මිතුරු කම් නැති වෙන්න හේතුවක් නම්, අපිට යම් පුද්ගලයන්ගේ රූකඩ වගේ හැසිරෙන්නටත් සිද්ධ වේවි.

අන්න ඒ නිසයි මම කීවේ ඔය වගේ සුළු දෙයින් පවා යාළුකම් අමතක කරන මිතුරන් කාඩ්බෝඩ් සහ බොලඳ මිතුරන් කියලා. මගේ ලිපියේ මාතෘකාවටත් ඒකම යෙදුවේ ඔන්න ඔය දේ කියන්න ඕනෙ වුණු නිසා. හැබැ‍යි මේකෙන් ඔයාලට දෙන්න පණිවිඩයකුත් තියෙනවා.

කෙනෙක් සමග යම්කිසි වැඩකට නියම කර ගත්තු වෙලාවකම තවත් වැඩක් වෙන අයෙකු සමග කරන්නට පසුව නියම කර ගන්න එපා කියලයි මම කියන්නේ. මුලින් පොරොන්දුවක් දෙන්නේ හිඟන්නෙකුට නම්, පසුව පොරොන්දුවක් වෙන්නට යන්නේ රජතුමෙකුට නම් හිඟන්නාට දුන් පොරොන්දුව කඩ නොකරන්න වග බලා ගන්න. ඒක හොඳ පුරුද්දක්. මේ නිසා ජීවිතෙන් සමහර දේවල් ඈත් වුනත් ඒ ඈත් වීම ම අපිට ජීවිතේදී ලොකු පාඩමක් අවබෝධයක් ලබා දෙන්නට සමත් වෙනවා.
මේ ලිපිය ලියන්නට හේතු වුණේ හිතේ තද කර ගත්තු දැඩි දුකක් සමගම සං සිඳෙන්නේ නැති දැඩි කෝපයකුත් සමගයි. ඒකට හේතුව මොකද්ද කියන එක මීලඟට ලියන්නම්. මේ කියන්න යන දේට ඔයාලත් එකඟ වේවි කියලා මම හිතනවා. මොකද මේ වගේ දෙයක් සාධාරනීකරණය කරන්න තරම් හිතක් පපුවක් නැති කිසිම කෙනෙක් ඔයාලා අතරේ ඇතිය කියලා මම හිතන්නේ නෑ. හිටියත් මේ දේ ගැන හොඳට හිතලා බලන්නට වෙන කාරණාවක්. කවදා හරි දවසක මේ දේ අපිටම වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් ඒ නුදුරු අනාගතේදී වෙන්නත් පුළුවන්.

පහු ගිය දවස් වල හරියට කතා බහට ලක් වුනු කාරණාවක් තමයි මුන්නේශ්වරම් කෝවිලේ වාර්ශිකව සිද්ධ වෙන මහා සත්ත්ව බිලි පූජාව සම්බන්ධ කතා පුවත. මේ දේ වළක්වන්න කියලා මහ ජනතාව ඉල්ලිම් කරලා තිබුණත් ඒ දේ එහෙම වුනාද කියන එක ගැන කවුරුත් කතා කරන්නේ නෑ. ඒ දෙයත් කෙරෙනකං විතරමයි අපේ අයටත් කෑ ගහන්නට පුළුවන් වෙලා තියෙන්නේ. කොහොමින් කොහොම හරි මේ සංතෑසිය වීඩියෝ පටයක් මාර්ගයෙන් දකින්නට ලැබුනා. ඒ මොහොතේදී හිතට දැනුණු හැඟීම මොන වගේද කියන එක ඔයාලටත් මේ ලිපිය අවසානයේදී දැන ගන්නට ලැඹේවි.

ආගමක් රැකීම වෙනුවෙන් හරි ආගමක චාරිත්‍රයක් ඉෂ්ඨ කිරීම වෙනුවෙන් හරි මිනිසුන්ගේ පටු ආශාවන් ඉෂ්ඨ කර ගන්නට මේ වගේ අහිංසක කිසිත් නොදත් සතුන්ගේ ජීවිත වලට වන්දි ගෙවන්නට සිද්ධ කරවීමත් නිරාගාමී වෙන තරමේ කුරිරු පාපයක් හැටියටයි සලකන්නට වෙන්නේ. මේවාට සහභාගී වෙන හැම කෙනෙකුම මේ භවයේදීම එවැනිම දරුණු දුක්ඛිත වේදනාකාරී මරණ වලට මුහුණ පෑ යුතු බවයි මගේ හැඟීම. ඒ වගේම හිතක් පපුවක් හැඟීමක් දැනීමක් තියෙන ඕනෑම කෙනෙක් ඒ දේ සම්මත කරනු නොඅනුමානයි.

බෞද්ධයෙකු විදියට හිතට තියෙන ලොකුම දුක අපේම බෞද්ධයිනුත් මේ පාපතර ක්‍රියාවට උදව් උපකාර සංග්‍රහ සත්කාරකත්වය ලබා දීමයි. ඒ විතරක් නෙවෙයි මේ දේවල් පසු පස ගිහින් බෞධත්වය නිගාවට හෙලන අපේම බෞද්ධයින් තම තමන්ගේ ප්‍රාර්ථනා ආශාවන් බලාපොරොත්තු ගුරුකම් ඉශ්ඨ සිද්ධ කර ගන්නට අහිංසක සත්ත්වයෙකුගේ ජීවිතය නොමනා විදියට, අමනුස්ස විදියට උදුරා ගන්නට මුන්නේශ්වරම් කෝවිල් භූමියට යාම ඊටත් වඩා නොමනා ක්‍රියාවක් විදියටයි සලකන්නට වෙන්නේ. බෞද්ධ ලේබල් පිටේ එල්ලා ගෙන මේ වගේ දේවල් වලට වක්‍රාකාරයෙන් හරි සම්බන්ධ වෙන හැම කෙනෙක්ම මේ පාපිෂ්ඨ ක්‍රියාවේ අයිතිකාරයෝ වගෙම වග කිව යුත්තෝ වෙනවා.

මේ ලෝකයේ සහ බුදු මුවින් පිට වුනු යම් දෙයක් තියෙනවා නම් එය සදාකාලිකවම සත්ත්‍යයක් විදියට පවතිනවා. ඒ බුදු මුවින් දේශණා කලා නම් ප්‍රාණඝාතයෙන් ලැබෙන විපාක ගැන ඒ දේවල් ඒ විදියෙන්ම අනිවාර්යෙන්ම සිද්ධ වේවි.

අද සතුන්ගේ ජීවිත අමන ආකාරයෙන් මේ වගේ බිලි වෙද්දී හෙට තවත් දේවාලයකදී මිනිස් ජීවිතත් බිලි පූජා වලට වග කියාවි. ඒ බවට තොරතුරුත් දැන් දැන් හෙළි වෙමින් තියෙනවා. ආශාවන් පස්සේ වැටිලා ඉන්න අපේ මිනිසුන් මිනිසත්කම පාගන් තම සතුට වෙනුවෙන් තමන්ගේම කෙනෙක් බිලි දෙන කාලය තව ටික දවසකින් අනිවාර්යෙන්ම උදා වෙද්දී කවුරු කවුරුත් පරක්කු වෙලා වැඩි වේවි. මේ වගේ පාපතර පහත් ක්‍රියාවන්ට විරුද්ධව හඬ නගන මිනිසුන්ගේ කෑ ගැසීම අහන්නට කිසිවෙක් ඉදිරිපත් වෙන්නේ නැති නමුත් අනිත් ඕනෑම වරප්‍රසාදයක් වෙනුවෙන් කතා කරන්නට, තර්ක විතර්ක කිරීමට ඇති තරම් මිනිසුන් අදටත් බිහිවෙලා තියෙනවා වගෙම ඉදිරියට බුරුතු පිටින් මතු වෙලා ඒවි.

පහලින් තියෙන වීඩියෝ පටය ඉතා සංවේදී අය බැලීමෙන් වැළකිය යුතුයි කියලා බොළඳ ප්‍රකාශයක් කරන්නට මම හිතන්නේ නෑ. මොකද මේ වගේ දෙයක් හැම කෙනෙකුම දැකිය යුතුයි. මිනිසුන්ගේ ආශාවන් වෙනුවෙන් ජීවිත වලට වන්දි ගෙවන අහිංසක සතුන් විඳිනා දුක මේ වීඩියෝවෙන් දකින්න ඔයාලා හැමෝටම මම ආරාධනය කරනවා. ඒ නිසා සංවේදී වුනත් නැතත් මනුශ්‍යත්වය වෙනුවෙන් මේ දේ බලන්න. හිතන්න...

මුන්නේශ්වරම් වධකාගාරයේ මෙවර හෝ පසුගිය වර හෝ පැවති මහා සත්ත්ව සංහාරයෙන් බිඳක්

Friday, September 24, 2010

මේ ලිපිය ලියන්න හිතුනේ මේ ලඟකදි ඉඳන් මට දැන ගන්නට ලැබුනු විශේෂ කාරණාවක් නිසා. මේක කොයි තරම් කාලයක ඉඳලා පැවතගෙන එනවාද කියලා නම් කියන්න දන්නේ නෑ. ඒත් කියන එක හොඳයි කියලා හිතුන නිසා ලිපියකින්ම කියන්න හිතුනා. සමහර විට ඔයාලත් මේ දේවල් අත් දැකලා අත් විඳලා භාවිතා කරලත් තියෙන්න පුළුවන් නිසා. මාතෘකාවේ හැටියට නම් ඒ තරම් සභ්‍ය දෙයක් නොවෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒ තරම්ම සභ්‍ය දෙයක්ද කියන එක ගැන ඔයාලම තේරුම් ගත්තොත් තමයි වඩා හොඳ.

ලෝකේ ඉන්න ඕනෙම කෙනෙක් කිසිම ගුරුවරයෙකුගේ උදව්වෙන් උපදේශයකින් තොරව ඉබේම වගෙම ලේසියෙන්ම ඉගෙන ගන්න එකම බාසාව තමයි කුණුහරප බාසාව. පරුෂ වචන කියනවා කියන්නෙත් මේවටම තමයි. මේ බාසාව නොදන්න කෙනෙක් නැති තරම්. මොකද බාලාංශ පන්ති වල ඉන්න ළමයින් පවා මේවා අද කාලය වෙද්දී හරිම චතුර විදියට වගෙම බහුශෘත විදියට භාවිතාවේ යොදනවා.

දැන් කාලෙ වෙනස් වෙලා ගිහින්, තාලෙ අලුත් වෙලා ඇවිත්. ඒක ඉතින් එහෙම වෙන්න එපැයි. වෙනස් නොවෙන එකම දේත් වෙනස් වීම ම නේ. හැම දේම ක්ෂණික තත්ත්වෙට පත් වෙලා. මේ ක්ෂණික කියන වචනය මේ ලිපියට සම්බන්ධ වුනේ කොහොමද? ඇත්තටම මේ ක්ෂණික ක්‍රමයට කුණුහරප කීම මගින් තමයි කුණුහරපෙක තියෙන අසභ්‍ය භාවය ඒකෙන් ඈත් වෙලා ගිහින් තියෙන්නේ. මේක සමහර විට අලුත් පන්නෙක වැඩක් වගේ.

මේ අළුත් කුණුහරප කීමේ ක්‍රමය මට අහන්න ලැබුනේ මගේම යාළුවෙක්ගෙන්. එයාලගේ වැඩපොළේ ඔය අසභ්‍ය වචන ගෑනු පිරිමි වෙනසකින් තොරව හරිම ලේසියෙන් පහසුවෙන් පාවිච්චි කරනවලු. ඒ මෙන්න මේ විදියට. ඕනෙම ලොකු කුණුහරපෙක මුල් අකුර කීවම ඒකෙන් අදහස් වෙන්නේ අර දිග සම්පූර්ණ කුණුහරපය. ඔන්න ඕකයි අලුත්ම ක්‍රමය කුණුහරප කීමේ. මේක ඉංග්‍රීසි බාසාවෙන් හෝ වේවා සිංහල බාසාවෙන් හෝ වේවා පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් ක්‍රමයක්. එක අකුරකින් ද්විත්ව තේරුමක් ඇති වෙන විදියට කියන්න පුළුවන් වගේම ලේසි වෙලා තියෙන නිසා ගැහැණු පිරිමි දෙපාර්ශවයම හරි උජාරුවෙන් මේ ක්‍රමය පාවිච්චි කරනවා. කාට කියන්නද මේවා.

ඉතින් ඔන්න ඔහොමයි අද කාලෙ කුණුහරප මොඩ් වෙලා තියෙන්නේ. අසභ්‍ය දේවල් සභ්‍ය වෙලා නොහිතන විදියකින්. කොහොමත් පිරිහෙන සමාජයකදි ඔය වගේ දේවල් සාමාන්‍ය දේවල් තමයි. අර මගේ කලින් ලිපියේ කීවා වගේ කට අරිනකං කිසිම දෙයක් හොයා ගන්න අමාරුයි පුද්ගල චර්යාවන් ගැන. මේකත් ඒකට ගොඩක් ගැලපෙනවා. කුණුහරපයක් සම්පූර්ණයෙන්ම කියන්න ලැජ්ජා, මැලි වුනු ඈයො අද හරිම ලේසියෙන් තනි අකුරකින් කුණුහරපයක් කියලා දානවා ඇඟේ ගෑවී නොගෑවී යන ගානට.

හිතන්නට දෙයක් ආයෙත් ඉතුරු කළා. ලැජ්ජා බය නැති වීම තිරිසන් තත්ත්වයට වැටීමක් වගේ කියලයි මගේ හැඟීම. මේ දේ ඔයාලත් ඒ විදියටම භාවිත කරනවා ඇති. නොවෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් කුණුහරපය දැන ගන්නවාට වඩා ඒවා කටින් මොන විදියෙන් හරි පිට වීම පිළිකුල් සහගත දෙයක් බවත් මතක තියා ගන්නට ඕනේ.

මේ ලිපියෙන් වැරදි චර්යාවක් සමාජගත වෙනවා නම් ඒක මගේ අතින් වෙන වැරැද්දක් වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් මේ දේවල් මම කියන්නට කලින් සමාජගත වෙලා තියෙන නිසා ඒක මගෙන් සිද්ධ වෙන වැරැද්දක් වෙන්නට ඉඩ අඩුයි. මොකද අකුරකින් කීවත්, වචනෙන් කීවත් කුණුහරපය කුණුහරපෙම නිසා. වෙනසකට තියෙන්නේ ලැජ්ජා බය ඇති උදවිය ඒවා කටින් පිට නොකිරීමත්, ලැජ්ජා බය නැති උදවිය ඒවා කටින් පිට කිරීමත් කියන දේ විතරයි.
උගත් නූගත් හැම දෙනාටම වැදගත් කාරණාවකුයි මේ කියන්න යන්නේ. හැමෝටම තියෙන අවයවයක් නේ කට කියන්නේ. හැබැයි මේ දේ ගොළු අයට නම් ගැලපෙන්නේ නෑ. මොකද ඉතින් එයාලට කතා කරන්න බැහැ නේ. ඒ වගේ විතරක් නෙවෙයි මෙන්න මෙහෙම කතාවකුත් තියෙනවනෙ, කට හින්දයි මාළුවත් නහින්නෙ කියලා. අන්න ඒ නිසා ඒ දේ අපි හැම වෙලේම මතක තියා ගන්නට ඕනේ කොහේ කොහොම කොයි වේලාවක හිටියත්.

අපි අදහස් හුවමාරු කර ගන්න ප්‍රධානතම අවයවය තමයි කට කියන්නේ. මුඛය කියල කියන්නෙත් ඕකම තමයි. කටක් තිබ්බට දිවක් නැත්නම් හරි දිව කොට නම් හරි අදහස් හුවමාරු කර ගන්න වෙන්නේ බාගෙට. ඒත් කතා බහ කරන්නට පුළුවන් අය ගැනයි මේ දේ කියන්න හදන්නේ.

අපි ඇඳුමින් පැලඳුමින් සැරසුනාම සමහර වෙලාවට කලින් දැකලා තියෙන පුද්ගලයාට හාත්පසින්ම වෙනස් ආකාරයක පුද්ගලයෙකුයි දකින්නට ලැබෙන්නේ. බොහෝ වෙලාවට හොඳ ඇඳුම් ආයිත්තම් ඇඳ ගත්තාම වැදගතෙක්ගේ සේයාරුව තමයි අපි ඉස්සරහා පෙනෙන්නට තියෙන්නේ. ඒ කොහොම වුනත් මේ පිට කවරෙකින් ආවරණය වුනු හැමදෙනා සතුවම හොඳ ගුණ ධර්ම තියෙනවාය කියලා නිෂ්චිත නිගමනයකට ඒ පිට ආවරණය දැකීමෙන් එළඹෙන්නට අමාරුයි නේ. ඒත් අද සමාජයේ බොහෝමයක් දෙනා කෙනෙකුගේ තත්ත්වය මනින්නට යොදා ගන්න එක නිර්ණායකයක් විදියටයි ඇඳුම් පැලඳුම් භාවිතයට ගන්නේ.

හැබැයි මේ වැදගත්කම හරි උසස් ගුණ දහමින් පිරි චරිතයේ චරිත ඝාතණය වීම හෝ නොවීම පැවතෙන්නේ ඒ අදාළ පුද්ගලයා කතා කිරීම හෝ නොකිරීම මත හෝ පාලනයකින් යුතුව කතා කිරීම මත කියලයි මම හිතන්නේ. ගොඩක් දෙනා කතා කරන්න ගත්තාම ඉන්නේ කොතනද කරන්නේ මොනවාද කියන දේ අමතක වෙනවනේ. අන්න ඒ නිසා තමන් කතා කරන්න ගැනීමම තමන්ගේ චරිත ලක්ෂණ පිළිබිඹු කරන නිර්ණායකයක් වෙනවා. තමන්ගේ ගුණ ධර්ම එහෙම පිළිබිඹු වීම එක පැත්තක් විතරයි. ඒත් එක්කම ලෝකයට දැක දැන ගන්නට ලැබෙන තවත් දෙයක් තමයි තමන්ගේ පවුල් පසුබිම වගේම ගුණ ධර්ම වල පිරිහීම හෝ දියුණුව ගැන.

මෙහෙම කීවාම කෙනෙක්ට හිතෙන්නට පුළුවන් නිහඬ පුද්ගලයින් ඉතාමත් ගුණවන්ත බවත්, මුඛරි ඒ කියන්නේ නිතර කතා බහ කරන අය ගුණ දහම් පිරිහුණු අය බවත් මම අදහස් කරාය කියලා. මම එහෙම කියන්නේ නෑ. ඒත් මේ දේ හැමෝටම එකම විදියට බලපාන්නේ නෑ. මේ දේ බලපාන්නේ යම් පිරිසකට විතරයි කියලාත් මතක තියා ගන්නට ඕනේ. නිතර කතා කරන ඒත් ගුණ දහම් උපරිමයෙන්ම පවතින අයත් ඕනේ තරම් ඉන්නවා. අපිට ජීවිතේදි එහෙම අය ඇති තරම් මුණ ගැහිලාත් තියෙනවා. මම මේ කියන්නට උත්සාහ ගන්නේ ඇඳුමින් පැළඳුමින් ලස්සනට සැරසිලා කිසිම බයක් සැකක් නැතිව කටට එන පලියට අසභ්‍ය එහෙමත් නැතිනම් පරුෂ වචනින් හරි කතා කරන උදවිය ගැන. ඒ විතරක්ම නෙවෙයි, මේවා නොකීවත් ඒ ඒ පුද්ගලයා යම් යම් දේ ගැන හිතන පතන ආකාරය ගැනත් කතාවෙන් දකින්නට පුළුවන් කම ලැබෙනවා.

කෙනෙක් යම් දෙයක් ගැන කොයි තරම් පුළුල් ආකාරයට බලනවාද, එහෙමත් නැතිනම් කොයි තරම් පටු විදියට දකිනවාද කියන දේත් කතාවෙන් තේරුම් ගන්නට පුළුවන්. ඒත් මේ වගේ දේවල් සාපේක්ෂ නිගමන විදියට තමයි හිතන්නට සිද්ධ වෙන්නේ. ඒකට හේතුව අපි හිතන පතන විදියට සාපේක්ෂව ඊට මොන තරම් ප්‍රතිශතයකින් අදාල පුද්ගලයාගේ ආකල්ප ගැලපෙනවාද නැත්ද යන්න වග අපි තීරණය කරන දෙයක් නිසා.

කොහොම හරි මේ ලිපියෙන් කියන්නට උත්සාහ කලේ නිතර සමාජයේ දකින්නට ලැබෙන දෙයක් ගැනයි. බාහිර පෙනුමින් ගුණ යහපත් කම් මනිද්දී කට කොයි තරම් දුරකට කෙනෙක්ගේ ගුණ ධර්ම රකිනවාද, විනාශ කරනවාද කියන එක ගැනයි. ඔයාලට මේකෙන් හිතන්නට යමක් ඉතුරු කලා වගේම හදා ගන්නට යමක් ගැනත් මතක් කරලා දුන්නා කියන්න පුළුවනි.
 

Copyright 2010 tee දුටු ලොව.

මෙහි පළ වී ඇති සියළුම ලිපි වල හිමිකාරීත්වය "TeeRox" වන මා සතුව පවතින අතර, දැනුම් දීමකින් තොරව හෝ අවසරයක් නොමැතිව උපුටා ගැනීම හෝ වෙනත් කටයුතු සඳහා යොදා ගැනීම සපුරා තහනම් බවත්, ඒ සඳහා නීතිමය ක්‍රියාමාර්ග කරා යාමටද හැකියාව ඇති බවත් කරුණාවෙන් සලකන්න.