තමන්ගේ හිතේ ඇඳුනු කෙනාව තමන්ට මුළු ජීවිත කාලෙටම ආදරේ කරන්න ලැබුණොත් කොහොම වෙයිද? ඇත්තෙන්ම ඒ තරම් සතුටුදායක දෙයක්, වාසනාවක් තවත් ජීවිතේට තියෙනවද කියලත් හිතෙනවා. පුද්ගලයාගෙන පුද්ගලයාට තමන්ගේ ආදරේ හොයා ගැනීමේදී හිතේ ඇති වෙන ආසාවන්, කැමැත්තන් සහ ආකර්ෂණයක් එකිනෙකට වෙනස් වෙනවා. අද දැක්ක කෙනා වෙනුවෙන් හිතේ ඇති වෙන ආකර්ෂණය හෙට ඒ කෙනාටම නැති වෙලා වෙන කෙනෙක් වෙනුවෙන් ඇති වෙන්න පුළුවන්. ඔය දේ අද කාලේ කාගේත් හිත් වල තියෙන පොඩෛ දුර්වල කමක්. බාහිර පෙනුමට සිද්ධ වෙන ආකර්ෂණය තාවකාලික දෙයක් කියලායි මට හිතෙන්නේ. ඒත් අභ්‍යන්තරේට ඇති වෙන ආදරයට, කැමැත්තට පිට ඔපේ බලපාන්නේ නෑ.
තරුණ තරුණියො ආදරේ කරන්නේ සමහරක් වෙලාවට කෙනෙක්ගේ බාහිර පෙනුමට විතරක්ම වෙන්නත් පුළුවන්. ඒ බාහිර පෙනුම තමන්ව ඒ කෙනා දිහාට ආකර්ෂණය කර ගන්න, ඇදලා බැඳලා තියා ගන්න ගොඩක් හේතු වෙනවා. ඒක ඉතින් සාමාන්‍ය දෙයක්. ඔය වගේ දෙයක් ආදරයක් පටන් ගනිද්දි නම් ගොඩක් වැදගත් වෙනවා. තමන්ව ආකර්ෂණය නොවෙන කෙනෙක් එක්ක මුළු ජීවිත කාලෙම ගත කරන්න කවුරුත් අකමැතියි. ඒත් මේකත් පුද්ගලයාගෙන් පුද්ගලයාට වෙනස් වෙනවා. ඒ මොකද ඒ ඒ අය හිතන පතන විදිය අනුව.
මුලින්ම ආදරයක් ඇති වෙන්නේ පෙනුමට. ඊට පස්සේ දැන අඳුන ගෙන, කතා බහ කරල එහෙම පවත්ව ගෙන යන ආදරේදි එකිනෙකාව නැතිව ඉන්න බැරි තැනකට එනවා. ඒ වගේ වෙලාවකදි විවාහයක් සිද්ධ වෙන්නත් පුළුවන් ඉතින්. බැරි වෙලාවක් ආදරේ කරන දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්ගෙ හරි මූණ විකෘති වුණොත් ආදරේ බිඳිල යන්නත් බැරි නෑ. එහෙම වෙන අවස්ථාවන් නැතුවම නෙවෙයි. ඒත් පෙනුමට ආදරේ කරලා පටන් ගන්න ආදරේ දළු දාල වැඩුනට පස්සේ පෙනුම නැති වුනත් ජීවිත කාලෙම පවතින් ආදරයනුත් නැතුවාම නෙවෙයි.
මුලදි තියෙන ආදරේ විවාහයෙන් පස්සේ නැති වෙන එක සාමාන්‍ය දෙයක් වෙලා අද කාලෙ නම්. මම මගේ ගුරුවරයෙක් ලියන බ්ලොගයක කියෙව්වා ඔහුගෙ මිතුරෙක් විවාහ වෙලා දරුවන් නොහදා බිරිඳත් එක්ක ආදරෙන් කල් ගෙවනව කියල. මොකද දරුවන් ලැබුණම සමහර විට ඒ දෙන්නා අතරේ තියෙන ආදරේ අඩු වෙන්න පුළුවන් නිසා වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් ඉතින් තුන්සිය හැට පස් දවසෙම උදේ වැඩට ගිහිල්ලා රෑට ගෙදර එන විව්වහක යුවලවලුත් ඉන්නවා ආවට පස්සේ කාල බීල රූපවාහිනිය ඉස්සරහා කාලෙ ගත කරලා නිදා ගන්න. ඒ අය අතරේ ඇති මහා ලොකු ආදරේකුත් නැති තරම් වගේම දරුවො හදන්න බැරි කමකුත් නැති තරම්. ඒත් බැඳලා අවුරුදු දහයක් ගත වෙලා තිබුණත් දරු සුරතල් බලන්නවත්, දෙමව්පියන්ට මුණුපුරු, මිණිපිරි සුරතල් බලන්නවත් ඉඩක් ලැබෙන්නෙත් නැති වෙලා.
පෙනුමින් පටන් ගන්න ආදරේ පවත්වන් යද්දි කවදාවත් පෙනුම පසුවට නැති වුණත් දාල නොයන ආදරයක් කර ගන්නවා නම් ගොඩාක් වටිනවා. මොකද අපි අපිම දන්නවානේ තමන්ගේ සහකරුවා හෝ සහකාරිය කොහොම ප්‍රසන්න පෙනුමකින්ද අපිට මුණ ගැහුනෙ කියලා. ඒත් තමන්ට ගත කරන හැම තත්පරයෙම මතක් කරලා සතුටු වෙන්න පුළුවන් කෙනෙක්ව හොයා ගත්තොත් ගත කරන හැම මොහොතක්ම සතුටින් ගෙවන්න පුළුවන් කම ලැබෙයි. හැබැයි මේකේ අනිත් පැත්තකුත් තියෙනවා. ඒ මොකද ලස්සන වැඩි වෙන තරමට පරිස්සම් කළ යුතු ප්‍රමාණයත් වැඩි නිසා. ඔය හේතුවෙන් ප්‍රශ්ණ ඇති වෙන්නත් පුළුවන් නේ. එහෙම ඇති නොවෙන හොඳ විශ්වාසයක් මුලදිම ගොඩ නගා ගත්තොත් අනාගතේ වගේම ජීවිතෙත් මල් වේවි.
තරුණ තරුණියො ආදරේ කරන්නේ සමහරක් වෙලාවට කෙනෙක්ගේ බාහිර පෙනුමට විතරක්ම වෙන්නත් පුළුවන්. ඒ බාහිර පෙනුම තමන්ව ඒ කෙනා දිහාට ආකර්ෂණය කර ගන්න, ඇදලා බැඳලා තියා ගන්න ගොඩක් හේතු වෙනවා. ඒක ඉතින් සාමාන්‍ය දෙයක්. ඔය වගේ දෙයක් ආදරයක් පටන් ගනිද්දි නම් ගොඩක් වැදගත් වෙනවා. තමන්ව ආකර්ෂණය නොවෙන කෙනෙක් එක්ක මුළු ජීවිත කාලෙම ගත කරන්න කවුරුත් අකමැතියි. ඒත් මේකත් පුද්ගලයාගෙන් පුද්ගලයාට වෙනස් වෙනවා. ඒ මොකද ඒ ඒ අය හිතන පතන විදිය අනුව.
මුලින්ම ආදරයක් ඇති වෙන්නේ පෙනුමට. ඊට පස්සේ දැන අඳුන ගෙන, කතා බහ කරල එහෙම පවත්ව ගෙන යන ආදරේදි එකිනෙකාව නැතිව ඉන්න බැරි තැනකට එනවා. ඒ වගේ වෙලාවකදි විවාහයක් සිද්ධ වෙන්නත් පුළුවන් ඉතින්. බැරි වෙලාවක් ආදරේ කරන දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්ගෙ හරි මූණ විකෘති වුණොත් ආදරේ බිඳිල යන්නත් බැරි නෑ. එහෙම වෙන අවස්ථාවන් නැතුවම නෙවෙයි. ඒත් පෙනුමට ආදරේ කරලා පටන් ගන්න ආදරේ දළු දාල වැඩුනට පස්සේ පෙනුම නැති වුනත් ජීවිත කාලෙම පවතින් ආදරයනුත් නැතුවාම නෙවෙයි.
මුලදි තියෙන ආදරේ විවාහයෙන් පස්සේ නැති වෙන එක සාමාන්‍ය දෙයක් වෙලා අද කාලෙ නම්. මම මගේ ගුරුවරයෙක් ලියන බ්ලොගයක කියෙව්වා ඔහුගෙ මිතුරෙක් විවාහ වෙලා දරුවන් නොහදා බිරිඳත් එක්ක ආදරෙන් කල් ගෙවනව කියල. මොකද දරුවන් ලැබුණම සමහර විට ඒ දෙන්නා අතරේ තියෙන ආදරේ අඩු වෙන්න පුළුවන් නිසා වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් ඉතින් තුන්සිය හැට පස් දවසෙම උදේ වැඩට ගිහිල්ලා රෑට ගෙදර එන විව්වහක යුවලවලුත් ඉන්නවා ආවට පස්සේ කාල බීල රූපවාහිනිය ඉස්සරහා කාලෙ ගත කරලා නිදා ගන්න. ඒ අය අතරේ ඇති මහා ලොකු ආදරේකුත් නැති තරම් වගේම දරුවො හදන්න බැරි කමකුත් නැති තරම්. ඒත් බැඳලා අවුරුදු දහයක් ගත වෙලා තිබුණත් දරු සුරතල් බලන්නවත්, දෙමව්පියන්ට මුණුපුරු, මිණිපිරි සුරතල් බලන්නවත් ඉඩක් ලැබෙන්නෙත් නැති වෙලා.
පෙනුමින් පටන් ගන්න ආදරේ පවත්වන් යද්දි කවදාවත් පෙනුම පසුවට නැති වුණත් දාල නොයන ආදරයක් කර ගන්නවා නම් ගොඩාක් වටිනවා. මොකද අපි අපිම දන්නවානේ තමන්ගේ සහකරුවා හෝ සහකාරිය කොහොම ප්‍රසන්න පෙනුමකින්ද අපිට මුණ ගැහුනෙ කියලා. ඒත් තමන්ට ගත කරන හැම තත්පරයෙම මතක් කරලා සතුටු වෙන්න පුළුවන් කෙනෙක්ව හොයා ගත්තොත් ගත කරන හැම මොහොතක්ම සතුටින් ගෙවන්න පුළුවන් කම ලැබෙයි. හැබැයි මේකේ අනිත් පැත්තකුත් තියෙනවා. ඒ මොකද ලස්සන වැඩි වෙන තරමට පරිස්සම් කළ යුතු ප්‍රමාණයත් වැඩි නිසා. ඔය හේතුවෙන් ප්‍රශ්ණ ඇති වෙන්නත් පුළුවන් නේ. එහෙම ඇති නොවෙන හොඳ විශ්වාසයක් මුලදිම ගොඩ නගා ගත්තොත් අනාගතේ වගේම ජීවිතෙත් මල් වේවි.
0 පාඨක අදහස් | Comments:
Post a Comment