මොන්ටිසෝරි අම්මලගෙ රැවටීම

මාසෙක විතර ලොකු නිවාඩුවකින් පස්සෙ ඔන්න මම ආයෙමත් සැරයක් බ්ලොග් එකට අඩිය තිබ්බා අද දවසේ. පරිසරය නම් හරිම සෞම්‍යයි. හැබැයි දිගින් දිගටම වහින නිසා එළියට බහින්නවත් හිතෙන්නේ නෑ. හදිසි වැඩක් යෙදුනත් වැඩේට යන්න වෙන්නේ හොඳටම නා ගෙන නැත්නම් හෙම්බත් වෙලා. ඉතින් ඒ මේ කාලේ හැටි නොවැ. නත්තල් මාසයත් ඇවිල්ලා, ඒ විතරක් නෙවේ 2010 අවුරුද්දත් දන්නෙම නැතුව අවසානෙටම ඇවිල්ලා. තව දවස් කීපයකින් අලුත් අවුරුද්දකට පය තියනවා අපි හැමෝම. හරි හරි ඒ කතා පැත්තකින් තියමුකෝ. දැන් ඉතින් මාසෙක නිවාඩුවකින් පස්සේ මගේ මීලඟ ලිපිය ලියන්න හිතුවේ මේ මාතෘකාවේ සඳහන් වෙන දෙය ගැනයි.

අපි කවුරුත් දැකලා තියෙන දෙයක් තමයි පොදු ප්‍රවාහන රථ වලට ගොඩ වෙන බොහෝමයක් උදවිය අතරේ ඉන්න පාසල් ළමුන් එහෙමත් නැත්නම් මොන්ටිසෝරි ළමුන් එක්කන් යන දෙමාපියන්ව. ඇත්තෙන්ම මේ ළමයින් අත දරුවන්ද කියලා හිතන්නට බැරි තරමට උස් මහත් වෙලා ඉන්න අය. කොටින්ම පාසලේ පළමු වසරේ ඉන්න ළමයෙක් කියන්නේ තනිවම අවිදින්න පුළුවන් කෙනෙක් වෙන්නම එපැයි. ඒ වුනාට පාසල් හරි මොන්ටිසෝරි එහෙමත් නැත්නම් පෙර පාසල් අසලින් බස් වලට ගොඩ වෙන බොහෝමයක් දෙමව්පියන් බස් රථ වලට ගොඩ වෙන්නේ පුංචි දරුවනුත් අරගෙනයි. ඒ කියන්නේ අත දරුවන් නෙවෙයි, හොඳට දුවලා පැනලා ඇවිදින්න පුළුවන් ළමයිනුත් කරේ තියා ගෙන.

සාමාන්‍යයෙන් අපේ ඈයෝ දරුවෙක් වඩාගෙන බස් රථයකට කවුරු හරි ගොඩ වුනොත්, ඒ කෙනා ගැහැණුද පිරිමිද කියලා ලේබල් එකක් නොබලාම ඉන්න තැනකින් නැගිටලා ඒ ආසනේ පිරිනමන එක සිරිතක් වෙලා නේ. ඉතින් මේ විදියට, හරි නම් සිද්ධ විය යුත්තේ කිරි බොන වයසේ අත දරුවන් වඩාගෙන රථයට නගින කෙනෙක් වෙනුවෙන් තමයි. ඒත් ඉතින් ඔය කියන පාසල් ළමුන් හරි පෙර පාසල් ළමුන් හරි කර පින්නාගෙන ගොඩ වෙන දෙමාපියන් ගැනත් අනුකම්පා සහගත සිතුවිල්ලෙන් බලන බොහෝ දෙනා (මාත් ඇතුළුව කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන් හෝ (කොන්දොස්තර මහතාගේ මැසිවිල්ලෙන් හෝ) ආසනයක් පිරිනමනවා.

ඒ උදවිය බස් රථයකට ගොඩ වෙන්නට පෙරාතුව මොන ආකාරයකින් ඉන්නවාද කියලා අපිට දකින්නට ලැබෙන්නේ නම් නෑ. මොකද බස් රථයට ගොඩ වෙන්නේ දරුවාත් කරේ තියාගෙන නිසා. ඒත් අවසානයට ඔවුන් බස් රියෙන් බැස ගියාට පස්සේ අර කරේ සිටි අත දරුවාත් දෙමාපියන් සමගම යහමින් අවිදන් යන බව නම් දකින්නට ලැබිලා ඇති මට වගේම ඔයාලටත්. බලාගෙන ගියාම අනුකම්පාවෙන් ආසනයක් පිරිනැමුවේ ඇයිද කියලාත් හිතෙනවා. වෙලාවකට හිතෙනවා ඇයි මෙහෙම රවටන්නේ කියලාත්. අනෙක් කිව යුතු කාරණය තමයි මේ දරුවන් එක්ක ඒ දරුවන්ගේ පොත් මලු පවා දෙමාපියන් එල්ලා ගෙන සිටීම. දරුවා කෙසේ වෙතත් එහෙම ඉන්නා දෙමාපියන් වෙනුවෙන් නම් ආසනයක් පිරිනමන එක පිණක් හැටියටත් දකින්නට පුළුවන්.

මෑතකදී මේ වගේ සිද්ධියක් මටත් අත් විඳින්නට සිද්ධ වුනා. කීවාක් වගේම අම්මා කෙනෙක් පළමු වසරේ පමණ පෙනෙන ළමයෙකුත් වඩාගෙනයි බසයට ගොඩ වුනේ. ඒත් එක හොඳකට තිබුනේ පොත් මල්ල තිබුණේ ළමයාගේ කරේමයි. ඒත් ඉතින් පොත් මල්ලේ හැටි දැක්කම ඒක උස්සන් ඉන්න ළමයා ගැනයි, ළමයව වඩන් හිටි අම්මා ගැනයි කණගාටුවකුත් ඇති වෙනවා. මොකද වැඩි බර අම්මාට නිසා.

ඇත්තෙන්ම මේ ලිපියෙන් කියන්නට හැදුවේ එහෙම කවුරු හරි බස් රථයකට ගොඩ වුනාම ආසනයක් දෙන්න එපා කියලා නම් නෙවෙයි. ඒත් දරුවන්ට කුඩා කාලයේ සිටම දැඩි සැප ලබා දෙන්නට දෙමාපියන් වෙහෙසිය යුතු නැති බවයි මගේ හැඟීම. සාමාන්‍ය වචනෙන් කියනවා නම් හුරතල් කිරීම නරකට හිටින්නත් පුළුවන් වෙන නිසා. ඒ නිසා දරුවන්ට තමාගේ වැඩ තනියම කර ගන්නට කුඩා කාලයේදීම හුරු පුරුදු කරොත් හොඳ අනාගතයකුත් දරුවාගෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නට පුළුවන් වේවි.